Ένα βράδυ (που' βρεχε, τώρα που το θυμάμαι) ξαναεπισκέφτηκα με μεγάλη παρέα το εστιατόριο La Clara (Gran via de les corts Catalanes 442), που ίσως θυμάστε ότι είχα πρωτο-γνωρίσει πέρυσι τέτοια εποχή, όταν με είχε σώσει μία νύχτα που κινδύνευσα να μείνω νηστικός λόγω κακού προγραμματισμού (ούτε στο χειρότερο εχθρό μου τέτοιο πράγμα...). Πέρυσι λοιπόν το La Clara με είχε φιλοξενήσει στην πάνω σάλα, όπου τα πράγματα είναι πιο "χαλαρά" και ο κατάλογος περιστρέφεται γύρω από τα tapas. Αυτή τη φορά καθίσαμε στην κάτω αίθουσα, που είναι πιο "σοβαρή", αλλά ταυτόχρονα πιο ατμοσφαιρική. Το αστείο είναι ότι, ενώ όλες τις προηγούμενες μέρες δεν είχαμε σταματήσει να τρώμε θαλασσινά και εν γένει νηστίσιμα, εκείνο το βράδυ στο La Clara (το βράδυ της Καθαράς Δευτέρας παρακαλώ) το ρίξαμε όλοι στο κρέας - θυμάμαι στο τραπέζι υπήρχαν μπριζόλες, παϊδάκια, carpaccio κλπ. Εγώ έφαγα φιλέτο πάπιας. Δεν πειράζει όμως, όχι μόνο γιατί ασθενείς και οδοιπόροι δικαιολογούνται, αλλά και επειδή είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ένα πολύ αγαπημένο μου Ισπανικό κρασί: πρόκειται για το Pétalos 2007 από την περιοχή του Bierzo στο Βορρά. Πρόκειται για ένα κρασί του θρυλικού Ισπανού οινοποιού Alvaro Palacios, από παλαιά κλήματα της (για τον πολύ κόσμο) άγνωστης ντόπιας ερυθρής ποικιλίας Mencia.
Ένα μεσημέρι που η παρέα ήθελε κάτι αυθεντικά ντόπιο, περπατήσαμε μέχρι την όμορφη παραλιακή Barceloneta και βρήκαμε (στο τσακ) τραπέζι στο ταβερνείο του Villoro (Paseo Juan de Borbon 73). Πρόκειται για το απόλυτο στέκι των ντόπιων, σε μία περιοχή που θεωρείται άκρως τουριστική. Εκεί λοιπόν νιώσαμε κάθε άλλο παρά τουρίστες. Μέσα στη βαβούρα και το ντόπιο χρώμα του πραγματικά γνήσιου αυτού ταβερνείου, απολαύσαμε καλαμαράκια, τηγανητές αγκινάρες, πικάντικες patatas bravas, μύδια στον ατμό και τηγανητά ψαράκια, σιγοπίνοντας μία αρωματική Viña Esmeralda του Torres. Γύρω μας οι ντόπιοι, μαζεμένοι σε μεγάλες παρέες ή οικογενειακά, έτρωγαν την τοπική σπεσιαλιτέ Bacalao a la Catalana πίνοντας χύμα κρασί και διασκέδαζαν πραγματικά!
Φυσικά περπατώντας στη Rambla σταματήσαμε στην θρυλική τοπική αγορά, την Boqueria (Plaça de la Boqueria). Για εμένα αποτελεί τόπο γαστρονομικού προσκυνήματος, και δεν υπήρχε περίπτωση να μην μπω έστω και για λίγο (και) σε αυτό το ταξίδι. Χαζέψαμε πραγματικά μπροστά στους πολύχρωμους πάγκους με τα φρούτα και τα λαχανικά, τις μεγάλες προθήκες με τα μπούτια του jamon, αλλά και τα υπόλοιπα κρεατικά - συμβατικά και μη (ποδαράκια, πατσά, αυτιά, μέχρι και... αμελέτητα) και αλλαντικά (σαλάμια, λουκάνικα, chorizo, κ.α.). Τα ψάρια και τα θαλασσινά είναι πάντα μεγάλη ατραξιόν - και πολλές φορές βλέπεις πράγματα που ούτε καν ήξερες ότι υπήρχαν, είσαι όμως βέβαιος ότι είναι πεντανόστιμα. Εκεί που εγώ τρελαίνομαι πραγματικά, πάντως, είναι οι απέραντοι πάγκοι που είναι γεμάτοι με κάθε είδους άγρια μανιτάρια - σε χίλια-δυό χρώματα, σχήματα και μεγέθη, σε προ(σ)καλούν να φανταστείς πιάτα για να τα χρησιμοποιήσεις. Παρεμπιπτόντως, ένα από τα πιο αγαπημένα μου πιάτα της κουζίνας της Καταλονίας είναι τα μαγειρεμένα άγρια μανιτάρια με Butifarra negra, που είναι λουκάνικο από αίμα γουρουνιού. Μμμμ...
Είναι ευκόλως εννοούμενο, αλλά δεν το παραλείπω: Προφανώς και πήγα στο αγαπημένο μου Monvínic (Diputació 249), που θεωρώ πρότυπο wine-restaurant παγκόσμιας κλάσης. Για το Monvínic σας έχω ξαναμιλήσει, ενώ στο επόμενο τεύχος του Οινοχόου θα διαβάσετε και ένα εκτενές αφιέρωμά μου στο εκπληκτικό αυτό μέρος. Ήταν ένα απίστευτο βράδυ, κατά τη διάρκεια του οποίου απόλαυσα εξαιρετικές τοπικές γεύσεις που όμως είχαν την αδιάψευστη πινελιά του ταλαντούχου νέου σεφ Sergi de Meià. Το γεύμα ήταν αυστηρά κρεατοφαγικό, γι αυτό και η οινική επιλογή ήταν ερυθρή - και αξέχαστη. Το Finca Dofi 2006 (επίσης) του Alvaro Palacios μου υπενθύμισε ότι η σχέση μου με τα ερυθρά του Priorat είναι ερωτική, και μάλιστα αθεράπευτη. Είχα μάλιστα τη χαρά να το επιλέξω μαζί με τον εξαιρετικό Σομελιέ του Monvínic, τον César Cánovas. Ομολογώ πραγματικά ότι αν κανείς δεν ξέρει, δύσκολα μπορεί να καταλάβει ότι αυτός ο απίστευτα ευγενής, χαμογελαστός και προσγειωμένος επαγγελματίας είναι ένας από τους κορυφαίους Σομελιέ της Ισπανίας (τρεις φορές Καλύτερος Ισπανός Σομελιέ), της Ευρώπης (έκτος φιναλίστ), αλλά και του κόσμου (δέκατος φιναλίστ στον παγκόσμιο διαγωνισμό της Association de la Sommellerie Internationale). Παρεμπιπτόντως είχα τάξει στον César την προηγούμενη φορά που είχα πάει στο Monvínic ότι θα του φέρω κρασιά από την Ελλάδα για να δοκιμάσει - ανάμεσα στις 3000 ετικέτες της λίστας του υπάρχουν αρκετές Ελληνικές επιλογές, ξέρω όμως ότι ψάχνει συνεχώς για καινούριες. Τήρησα λοιπόν την υπόσχεσή μου, και του πήγα μία Ρομπόλα Gentilini 2009, για να δοκιμάσει την τελευταία εσοδεία από το νησί μου, και ένα Μονοπάτι 2007 του φίλου μου του Χρήστου του Αϊβαλή, γιατί νομίζω αξίζει κάποιοι τέτοιοι άνθρωποι να συνειδητοποιήσουν τις δυνατότητες της Νεμέας. Όταν μου στείλει τις εντυπώσεις του, υπόσχομαι να τις μοιραστώ μαζί σας.
Όπως πάντα, το ταξίδι έκλεισε με μία επίσκεψη στην Lavinia (Avda. Diagonal 605), την πιο εκπληκτική κάβα που έχω επισκεφτεί τόσο στην Βαρκελώνη, όσο και στο Παρίσι (έχει επίσης καταστήματα στη Μαδρίτη, τη Γενεύη, το Κίεβο και την Οδησσό). Για άλλη μία φορά χάθηκα χαζεύοντας τα ράφια της και θαυμάζοντας τις απίστευτες επιλογές της από την Ισπανία και όλο τον κόσμο, καθώς και τις πολύ λογικές τιμές της. Οι επιλογές μου: ετικέτες που δεν υπάρχουν στην Ελλάδα από το Priorat, τη Rioja, αλλά και το Douro της Πορτογαλίας. Πώς τα κουβάλησα όλα αυτά με το αεροπλάνο; Αυτό είναι μία ιδιαίτερα πονεμένη (όπως και η μέση μου) ιστορία, οπότε προτιμώ να μην επεκταθώ...
Αυτό ήταν λοιπόν ένα συνοπτικό μεν, χορταστικό (ελπίζω) δε χρονογράφημα των οινο-γαστρονομικών μου περιπετειών σε αυτό το ταξίδι στη Βαρκελώνη. Νομίζω ότι είναι εμφανείς οι λόγοι που αυτή η πόλη με έχει ξετρελάνει. Ξέρετε όμως ποιο είναι το πιο εκνευριστικό πράγμα σε όλη την υπόθεση; Το γεγονός ότι έμεινα εκεί μία εβδομάδα, πήγαινα σε διαφορετικά μέρη (σχεδόν) συνέχεια, κι όμως σε σχέση με αυτά που ήθελα και μπορούσα να δω και να δοκιμάσω δεν έκανα, στην κυριολεξία, ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ! Δε βλέπω, λοιπόν, άλλη λύση στο πρόβλημα... Θα... αναγκαστώ να ξαναπάω. Και σύντομα! Τι έχω πάθει και δεν ξεκολλάω από αυτή την πόλη; Βρε μπας και σε κάποια προηγούμενη ζωή ήμουν Καταλανός και μου βγαίνει τώρα;...
Ένα μεσημέρι που η παρέα ήθελε κάτι αυθεντικά ντόπιο, περπατήσαμε μέχρι την όμορφη παραλιακή Barceloneta και βρήκαμε (στο τσακ) τραπέζι στο ταβερνείο του Villoro (Paseo Juan de Borbon 73). Πρόκειται για το απόλυτο στέκι των ντόπιων, σε μία περιοχή που θεωρείται άκρως τουριστική. Εκεί λοιπόν νιώσαμε κάθε άλλο παρά τουρίστες. Μέσα στη βαβούρα και το ντόπιο χρώμα του πραγματικά γνήσιου αυτού ταβερνείου, απολαύσαμε καλαμαράκια, τηγανητές αγκινάρες, πικάντικες patatas bravas, μύδια στον ατμό και τηγανητά ψαράκια, σιγοπίνοντας μία αρωματική Viña Esmeralda του Torres. Γύρω μας οι ντόπιοι, μαζεμένοι σε μεγάλες παρέες ή οικογενειακά, έτρωγαν την τοπική σπεσιαλιτέ Bacalao a la Catalana πίνοντας χύμα κρασί και διασκέδαζαν πραγματικά!
Φυσικά περπατώντας στη Rambla σταματήσαμε στην θρυλική τοπική αγορά, την Boqueria (Plaça de la Boqueria). Για εμένα αποτελεί τόπο γαστρονομικού προσκυνήματος, και δεν υπήρχε περίπτωση να μην μπω έστω και για λίγο (και) σε αυτό το ταξίδι. Χαζέψαμε πραγματικά μπροστά στους πολύχρωμους πάγκους με τα φρούτα και τα λαχανικά, τις μεγάλες προθήκες με τα μπούτια του jamon, αλλά και τα υπόλοιπα κρεατικά - συμβατικά και μη (ποδαράκια, πατσά, αυτιά, μέχρι και... αμελέτητα) και αλλαντικά (σαλάμια, λουκάνικα, chorizo, κ.α.). Τα ψάρια και τα θαλασσινά είναι πάντα μεγάλη ατραξιόν - και πολλές φορές βλέπεις πράγματα που ούτε καν ήξερες ότι υπήρχαν, είσαι όμως βέβαιος ότι είναι πεντανόστιμα. Εκεί που εγώ τρελαίνομαι πραγματικά, πάντως, είναι οι απέραντοι πάγκοι που είναι γεμάτοι με κάθε είδους άγρια μανιτάρια - σε χίλια-δυό χρώματα, σχήματα και μεγέθη, σε προ(σ)καλούν να φανταστείς πιάτα για να τα χρησιμοποιήσεις. Παρεμπιπτόντως, ένα από τα πιο αγαπημένα μου πιάτα της κουζίνας της Καταλονίας είναι τα μαγειρεμένα άγρια μανιτάρια με Butifarra negra, που είναι λουκάνικο από αίμα γουρουνιού. Μμμμ...
Είναι ευκόλως εννοούμενο, αλλά δεν το παραλείπω: Προφανώς και πήγα στο αγαπημένο μου Monvínic (Diputació 249), που θεωρώ πρότυπο wine-restaurant παγκόσμιας κλάσης. Για το Monvínic σας έχω ξαναμιλήσει, ενώ στο επόμενο τεύχος του Οινοχόου θα διαβάσετε και ένα εκτενές αφιέρωμά μου στο εκπληκτικό αυτό μέρος. Ήταν ένα απίστευτο βράδυ, κατά τη διάρκεια του οποίου απόλαυσα εξαιρετικές τοπικές γεύσεις που όμως είχαν την αδιάψευστη πινελιά του ταλαντούχου νέου σεφ Sergi de Meià. Το γεύμα ήταν αυστηρά κρεατοφαγικό, γι αυτό και η οινική επιλογή ήταν ερυθρή - και αξέχαστη. Το Finca Dofi 2006 (επίσης) του Alvaro Palacios μου υπενθύμισε ότι η σχέση μου με τα ερυθρά του Priorat είναι ερωτική, και μάλιστα αθεράπευτη. Είχα μάλιστα τη χαρά να το επιλέξω μαζί με τον εξαιρετικό Σομελιέ του Monvínic, τον César Cánovas. Ομολογώ πραγματικά ότι αν κανείς δεν ξέρει, δύσκολα μπορεί να καταλάβει ότι αυτός ο απίστευτα ευγενής, χαμογελαστός και προσγειωμένος επαγγελματίας είναι ένας από τους κορυφαίους Σομελιέ της Ισπανίας (τρεις φορές Καλύτερος Ισπανός Σομελιέ), της Ευρώπης (έκτος φιναλίστ), αλλά και του κόσμου (δέκατος φιναλίστ στον παγκόσμιο διαγωνισμό της Association de la Sommellerie Internationale). Παρεμπιπτόντως είχα τάξει στον César την προηγούμενη φορά που είχα πάει στο Monvínic ότι θα του φέρω κρασιά από την Ελλάδα για να δοκιμάσει - ανάμεσα στις 3000 ετικέτες της λίστας του υπάρχουν αρκετές Ελληνικές επιλογές, ξέρω όμως ότι ψάχνει συνεχώς για καινούριες. Τήρησα λοιπόν την υπόσχεσή μου, και του πήγα μία Ρομπόλα Gentilini 2009, για να δοκιμάσει την τελευταία εσοδεία από το νησί μου, και ένα Μονοπάτι 2007 του φίλου μου του Χρήστου του Αϊβαλή, γιατί νομίζω αξίζει κάποιοι τέτοιοι άνθρωποι να συνειδητοποιήσουν τις δυνατότητες της Νεμέας. Όταν μου στείλει τις εντυπώσεις του, υπόσχομαι να τις μοιραστώ μαζί σας.
Όπως πάντα, το ταξίδι έκλεισε με μία επίσκεψη στην Lavinia (Avda. Diagonal 605), την πιο εκπληκτική κάβα που έχω επισκεφτεί τόσο στην Βαρκελώνη, όσο και στο Παρίσι (έχει επίσης καταστήματα στη Μαδρίτη, τη Γενεύη, το Κίεβο και την Οδησσό). Για άλλη μία φορά χάθηκα χαζεύοντας τα ράφια της και θαυμάζοντας τις απίστευτες επιλογές της από την Ισπανία και όλο τον κόσμο, καθώς και τις πολύ λογικές τιμές της. Οι επιλογές μου: ετικέτες που δεν υπάρχουν στην Ελλάδα από το Priorat, τη Rioja, αλλά και το Douro της Πορτογαλίας. Πώς τα κουβάλησα όλα αυτά με το αεροπλάνο; Αυτό είναι μία ιδιαίτερα πονεμένη (όπως και η μέση μου) ιστορία, οπότε προτιμώ να μην επεκταθώ...Αυτό ήταν λοιπόν ένα συνοπτικό μεν, χορταστικό (ελπίζω) δε χρονογράφημα των οινο-γαστρονομικών μου περιπετειών σε αυτό το ταξίδι στη Βαρκελώνη. Νομίζω ότι είναι εμφανείς οι λόγοι που αυτή η πόλη με έχει ξετρελάνει. Ξέρετε όμως ποιο είναι το πιο εκνευριστικό πράγμα σε όλη την υπόθεση; Το γεγονός ότι έμεινα εκεί μία εβδομάδα, πήγαινα σε διαφορετικά μέρη (σχεδόν) συνέχεια, κι όμως σε σχέση με αυτά που ήθελα και μπορούσα να δω και να δοκιμάσω δεν έκανα, στην κυριολεξία, ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ! Δε βλέπω, λοιπόν, άλλη λύση στο πρόβλημα... Θα... αναγκαστώ να ξαναπάω. Και σύντομα! Τι έχω πάθει και δεν ξεκολλάω από αυτή την πόλη; Βρε μπας και σε κάποια προηγούμενη ζωή ήμουν Καταλανός και μου βγαίνει τώρα;...
