Το τελευταίο παϊδάκι του καλλιτέχνη

Δε νοσταλγώ ποτέ. Για κάποιο λόγο η λειτουργία αυτή έχει παραλύσει. Παρ' όλ' αυτά, σαν τους κύπριους κι εγώ, δεν ξεχνώ εύκολα. Πέρασα σήμερα μπροστά από ένα δισκάδικο (υπάρχουν ακόμη μερικά) κι άκουσα τη φωνή ενός τραγουδιστή που κάποτε άκουγα με ευχαρίστηση. Χρόνια μετά διαπίστωσα ότι πλέον, η φωνή αυτή με θλίβει. Όχι λόγω της βαριάς χροιάς της και των μελαγχολικών, βαθυστόχαστων μηνυμάτων σε ποιητικίζοντα λόγο που τη συνοδεύουν, αλλά περισσότερο επειδή είναι ακριβώς ίδια κι απαράλλαχτη με τότε. Όπως και τα μηνύματα, όπως και ο λόγος, όπως και η πόζα στις ρετουσαρισμένες φωτό.

Είναι πραγματικά θλιβερό να έχεις εξελιχθεί προς οποιαδήποτε κατεύθυνση (το καλώς ή κακώς είναι άλλη συζήτηση), να έχεις αλλάξει ως προσωπικότητα τέλος πάντων και να διαπιστώνεις ότι εκείνος που συνέβαλλε κάποια στιγμή στην εξέλιξή σου δεν έχει κάνει ούτε βήμα απ' τη θέση του. Εκεί, ακλόνητος στο ύφος και το στιλ που τον καθιέρωσε και του εξασφαλίζει ένα σταθερό τάργκετ γκρουπ, υπηρέτης του κοινού του, μια αρρωστημένα αειθαλής ιδέα που ξεκίνησε ως πρωτότυπη για να καταλήξει κοινοτοπία και παρωδία του εαυτού της. Και η τέχνη του να τρέφεται απ' τις σάρκες της, να αναμασά και να γλύφει το ίδιο κόκαλο σα να 'ναι το τελευταίο παϊδάκι της Τσικνοπέμπτης. Όμορφη εικόνα, δε λέω, αλλά μόνο στην κυριολεκτική μορφή της.

Κι αναρωτιέμαι. Υπάρχει τελικά πιο συντηρητικός άνθρωπος απ' τον καλλιτέχνη;