Ιδέες που δε θ' αλλάξουν τον κόσμο: 3D

Ναι, είχα κι εγώ γυαλιά και τα φορούσα όποτε έβλεπα το εικονίδιο στην οθόνη του Star Channel, υπακούοντας στην εντολή του πρωτοπόρου Νίκου Μαστοράκη. Για λίγες μέρες τουλάχιστον. Μέχρι ν' αντιληφθώ ότι ήμουν σαν τον χοντρό στο “Mallrats” που δε μπορούσε να δει το καράβι. Μόνο που στη δική μου περίπτωση, κανείς δεν έβλεπε το καράβι.

Λίγα χρόνια μετά είδα κανονικό 3D στη Γιουροντίσνεϊ. Βασικά ήταν μια σειρά από σκηνές όπου αντικείμενα ή τριχωτά φρικιά έρχονταν κατά πάνω σου ενώ ο Μάικλ Τζάκσον κουνούσε τον κώλο του ενώπιον μικρών παιδιών και των μαμάδων τους. Αργότερα, είδα και μια ταινία κουνγκ-φου στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης όπου, προφανώς, όλη η κλωτσοπατινάδα ήταν τραβηγμένη κατά πρόσωπο. Οι πρώτες δύο κλωτσιές ήταν εντυπωσιακές.

Όχι, δε μπορώ να καταλάβω προς τί όλη αυτή η νέα τρέλα με το 3D, που έχει ήδη αποτύχει μια φορά στην ιστορία του σινεμά, είναι αδικαιολόγητα υπερτιμημένο και, σίγουρα, δεν είναι αρκετό για να σώσει μια κακή ταινία. Ο Τζέιμς Κάμερον έδωσε την απάντηση στο Δημήτρη Δανίκα στον τελευταίο “Ταχυδρόμο”. Είναι μια εμπειρία που δε μπορείς να την έχεις στην τηλεόραση του σπιτιού σου ή σε ένα λάπτοπ. Ακόμη κι οι πειρατές θα πάνε σινεμά, είπε ο σκηνοθέτης των επιτυχιών και της ταινίας (Avatar) που δήλωσε ότι θ' αλλάξει τον κινηματογράφο. Σε μια εκδοχή του αμερικάνικου μπιλιάρδου αν δηλώσεις μια τρύπα και το βάλεις σε άλλη χάνεις. Σ' αυτή την εκδοχή του αμερικάνικου σινεμά μπορείς να δηλώνεις ότι μπούρδα θες αρκεί να το βάλεις σε μία συγκεκριμένη τρύπα, εκείνη με τα λεφτά. Ο Κάμερον τη βρίσκει πια με κλειστά μάτια, τόσο που με μια ανεξήγητα τεράστια αυτοπεποίθηση μας καλεί να γίνουμε καραγκιόζηδες στην τσόχα του και προκαλεί τους πειρατές προαναγγέλοντας την ήττα τους.

Λυπάμαι. Όσο το οπτικό μου πεδίο, απ' τα περισσότερα σημεία της αίθουσας, καλύπτει μεγαλύτερο μέρος τη οθόνης, αυτό που θα βλέπω πάνω, κάτω, δεξιά κι αριστερά του τρισδιάστατου υπερθεάματος θά 'ναι πάντα ο τοίχος. Κι όσο θα πρέπει να φοράω γυαλιά για να δω μια ταινία, τόσο λιγότερο θα την απολαμβάνω. Χώρια που το 3D δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση, κατώτερη κι αυτή της αίσθησης του φυσικού που δίνει η αποτύπωση όλων των πληροφοριών του φωτός, ακόμη και σε μια απλή δισδιάστατη αναλογική φωτογραφία.

Εντάξει, σπάω κι εγώ πλάκα με αντικείμενα που έρχονται κατά πάνω μου και απολαμβάνω την έξτρα-πλαστικότητα που αποκτούν τα CGI, αλλά το σινεμά έχει ν' αλλάξει πραγματικά από τότε που έγινε ομιλούν. Και παρ' ότι γεννήθηκε από ένα επίτευγμα της τεχνολογίας, έκτοτε, η τεχνολογία γεννιέται απ' αυτό για να το υπηρετεί και τίποτε παραπάνω.