Φεύγω που λέτε χτες από το σπίτι για να πάω στα ΒορΟινά στη Μεγάλη Βρετανία, φορτωμένος με ένα τεράστιο και βαρύ σακίδιο. Και πως να μην ήταν, αφού είχα μέσα το laptop μου, την κάμερα, καλώδια και χίλια-δυό άλλα πράγματα. Βλέπετε σκεφτόμουν ότι θα μπω από τους πρώτους, θα δοκιμάσω αυτά που θέλω μέσα σε κανένα τρίωρο, και μέχρι το μεσημέρι θα έχω ανεβάσει post με συμβουλές και προτάσεις για εκείνους που θα επισκέπτονταν την έκθεση το απόγευμα ή το βράδυ.
Τελικά τα πράγματα έγιναν πολύ διαφορετικά. Γιατί, αν είχα χτυπήσει κάρτα στα ΒορΟινά, θα έδειχνε ώρα άφιξης 12 το μεσημέρι (11 και κάτι, αν υπολογίσουμε και το brunch με τους οινοπαραγωγούς δίπλα, στο T-Palace, πριν την έναρξη) και ώρα αναχώρησης 21.15 το βράδυ! Ναι, δεν μπορώ (και δεν θέλω) να σας κρύψω ότι τα φετινά ΒορΟινά είχαν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Και ήταν αναμενόμενο.
Στα ΒορΟινά του 2010, λοιπόν, είχαμε νέες αφίξεις. Και κρασιών, και οινοποιείων. Ξεκινώντας θέλω να πω ότι βρίσκω πολύ θετικό το γεγονός ότι πλέον υπάρχει μία ακόμη πρόταση στην Ραψάνη ΟΠΑΠ, ολόφρεσκη άφιξη από το Κτήμα Ντούγκου, και πρόκειται για ένα πολύ αξιόλογο κρασί. Στο ίδιο πλαίσιο, η ετικέτα Γουμένισσα ΟΠΑΠ του Κτήματος Χατζηβαρύτη απέσπασε πολύ καλά σχόλια (μπορεί να πήρε χρυσό μετάλλιο πέρυσι στον διαγωνισμό της Θεσσαλονίκης, αυτή ήταν όμως η πρώτη της παρουσίαση στο Αθηναϊκό κοινό).
Επίσης πρέπει να σας πω ότι με μεγάλο ενδιαφέρον δοκίμασα μονοποικιλιακές εμφιαλώσεις Βορειο-Ελλαδίτικων ποικιλιών όπως η Νεγκόσκα του Κτήματος Τάτση και ο Τσαπουρνάκος του Κτήματος Βογιατζή. Με ενθουσίασε, επιπλέον, το βάθος και η ποιότητα του Αγιορείτικου ερυθρού από το Μυλοπόταμο που με σέρβιρε ο συμπαθέστατος πατέρας Επιφάνιος, καθώς και το λευκό "Δέκα" του Μπάκη Τσάλκου (Οινογένεσις), ο οποίος μας θύμισε ότι ξέρει όσο λίγοι πως γίνεται ένα πραγματικά καλό λευκό κρασί παλαίωσης. Ήδη ανυπομονώ να δοκιμάσω τη νέα εσοδεία της σειράς Φεγγίτες στο Οινόραμα.
|ig:1-5|
Είμαι σίγουρος ότι οι φαν του Ξινόμαυρου δεν έμειναν παραπονεμένοι, καθώς οινοποιεία με παράδοση στη συγκεκριμένη ποικιλία (αναφέρω ενδεικτικά τα κτήματα Φουντή, Αϊδαρίνη, Τάτση, Αργατία) έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Μπορεί κάποια οινοποιεία με πολύ αξιόλογο έργο και φανατικό κοινό στο Ξινόμαυρο όπως τα Κτήματα Καρυδά και Θυμιόπουλου απουσίασαν, ελπίζω όμως ότι θα τους δούμε στο Οινόραμα.
Επειδή είχα αναφερθεί συγκεκριμένα στα ροζέ των ΒορΟινών, πρέπει να σας πω ότι, παρότι το ροζέ περίπτερο δεν κατέβηκε στην Αθήνα λόγω χώρου, ωστόσο οι φίλοι του ροζέ ικανοποιηθήκαμε απόλυτα από αυτά που δοκιμάσαμε ξεχωριστά στο stand κάθε οινοποιείου. Προσωπικά ξεχώρισα τον Όβηλο ροζέ (ενδιαφέρουσα και εύστοχη η επιρροή της παλαίωσης σε βαρέλι), το νεο-εμφανιζόμενο ροζέ του Κτήματος Άλφα, καθώς και τα πολύ όμορφα και φιλικά ροζέ των οινοποιείων Δύο Φίλοι και Κλαούντια Παπαγιάννη.
Επειδή όμως και η Βόρεια Ελλάδα είναι ένα τεράστιο κομμάτι της ηπειρωτικής Ελλάδας γενικότερα, οφείλω να πω ότι και η μητρόπολή της, η Θεσσαλονίκη, εκπροσωπήθηκε επάξια τόσο από την σταθερή αξία του οινοποιείου Κεχρή, όσο και από το πιο καινούριο αλλά ιδιαίτερα αξιόλογο Κτήμα Αρβανιτίδη.
|ig:6-9|
Είμαι δε ιδιαίτερα χαρούμενος καθώς, μπορεί τα μικρά και λιγότερο γνωστά οινοποιεία να έλαμψαν με τη φρεσκάδα και τις τολμηρές νέες προτάσεις τους, ωστόσο και τα πιο γνωστά ονόματα από τον ευρύτερο Βορειο-Ελλαδίτικο αμπελώνα, έδειξαν απαράμιλλη κλάση και συνέπεια στην ποιότητα. Αναφέρομαι στο Κατώγι Αβέρωφ, που εμπλούτισε τη σειρά των ερυθρών Rossiu di Munte με την ενδιαφέρουσα ετικέτα Syrah-Traminer και το πραγματικά εντυπωσιακό (και πολύ σπάνιο) Cabernet Sauvignon από το εκλεκτό και παλαιό αμπελοτόπι Γινιέτς. Αναφέρομαι επίσης στο Κτήμα Παυλίδη, το οποίο έχει βρει τον τρόπο να παράγει κρασιά με βάθος και πολυπλοκότητα, και ταυτόχρονα φοβερή φιλικότητα. Ξεχωρίζω ανάμεσά τους το Tempranillo 06 το οποίο, τέσσερις περίπου μήνες από την πρώτη φορά που το δοκίμασα, μου έδειξε ότι εξελίσσεται εντυπωσιακά. Οι σειρές Μετόχι Χ, Κλίμα-Κλίμα και ΚΑΝΕΝΑΣ της οινοποιίας Τσάνταλη συνεχίζουν να περιλαμβάνουν ευκολόπιοτα και ευχάριστα κρασιά για το τραπέζι σε πολύ καλές τιμές. Αντίστοιχα, τα κρασιά του Κτήματος Κυρ-Γιάννη αποπνέουν ποιότητα και σωστή δουλειά, τόσο στο αμπέλι όσο και στο οινοποιείο. Δοκίμασα όλα τα κρασιά του Κτήματος ΑΛΦΑ, στα οποία δύσκολα μπορεί κανείς να βρει κάποιο ψεγάδι. Ομοίως με το Κτήμα Γεροβασιλείου, όπου το μεγάλο δίλημμα είναι ποια κρασιά του είναι πιο εντυπωσιακά: τα λευκά ή τα ερυθρά!
Να σας πω όμως τι ήταν αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο από όλα στα φετινά ΒορΟινά; ΤΟ ΑΔΙΑΧΩΡΗΤΟ! Ναι, ο χαμός που έγινε από το απόγευμα και μετά, με πολύ νέο κόσμο, καινούρια πρόσωπα, λαχτάρα για γνωριμία με τα καλά κρασιά της Βόρειας Ελλάδας, γέλια, φασαρία και μεγάλες παρέες. Και χαίρομαι που έκατσα μέχρι αργά για να το δω με τα μάτια μου - βλέπετε συνήθως πηγαίνω νωρίς για να δοκιμάσω με την ησυχία μου και φεύγω πριν αρχίσει να έρχεται ο πολύς κόσμος...
Ευχαριστώ πολύ την Ένωση Οινοπαραγωγών του Αμπελώνα της Βορείου Ελλάδος (και) για τα φετινά ΒορΟινά, και τους εύχομαι πάντα τέτοια και ακόμα καλύτερα!...
Τελικά τα πράγματα έγιναν πολύ διαφορετικά. Γιατί, αν είχα χτυπήσει κάρτα στα ΒορΟινά, θα έδειχνε ώρα άφιξης 12 το μεσημέρι (11 και κάτι, αν υπολογίσουμε και το brunch με τους οινοπαραγωγούς δίπλα, στο T-Palace, πριν την έναρξη) και ώρα αναχώρησης 21.15 το βράδυ! Ναι, δεν μπορώ (και δεν θέλω) να σας κρύψω ότι τα φετινά ΒορΟινά είχαν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Και ήταν αναμενόμενο.
Στα ΒορΟινά του 2010, λοιπόν, είχαμε νέες αφίξεις. Και κρασιών, και οινοποιείων. Ξεκινώντας θέλω να πω ότι βρίσκω πολύ θετικό το γεγονός ότι πλέον υπάρχει μία ακόμη πρόταση στην Ραψάνη ΟΠΑΠ, ολόφρεσκη άφιξη από το Κτήμα Ντούγκου, και πρόκειται για ένα πολύ αξιόλογο κρασί. Στο ίδιο πλαίσιο, η ετικέτα Γουμένισσα ΟΠΑΠ του Κτήματος Χατζηβαρύτη απέσπασε πολύ καλά σχόλια (μπορεί να πήρε χρυσό μετάλλιο πέρυσι στον διαγωνισμό της Θεσσαλονίκης, αυτή ήταν όμως η πρώτη της παρουσίαση στο Αθηναϊκό κοινό).
Επίσης πρέπει να σας πω ότι με μεγάλο ενδιαφέρον δοκίμασα μονοποικιλιακές εμφιαλώσεις Βορειο-Ελλαδίτικων ποικιλιών όπως η Νεγκόσκα του Κτήματος Τάτση και ο Τσαπουρνάκος του Κτήματος Βογιατζή. Με ενθουσίασε, επιπλέον, το βάθος και η ποιότητα του Αγιορείτικου ερυθρού από το Μυλοπόταμο που με σέρβιρε ο συμπαθέστατος πατέρας Επιφάνιος, καθώς και το λευκό "Δέκα" του Μπάκη Τσάλκου (Οινογένεσις), ο οποίος μας θύμισε ότι ξέρει όσο λίγοι πως γίνεται ένα πραγματικά καλό λευκό κρασί παλαίωσης. Ήδη ανυπομονώ να δοκιμάσω τη νέα εσοδεία της σειράς Φεγγίτες στο Οινόραμα.
|ig:1-5|
Είμαι σίγουρος ότι οι φαν του Ξινόμαυρου δεν έμειναν παραπονεμένοι, καθώς οινοποιεία με παράδοση στη συγκεκριμένη ποικιλία (αναφέρω ενδεικτικά τα κτήματα Φουντή, Αϊδαρίνη, Τάτση, Αργατία) έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Μπορεί κάποια οινοποιεία με πολύ αξιόλογο έργο και φανατικό κοινό στο Ξινόμαυρο όπως τα Κτήματα Καρυδά και Θυμιόπουλου απουσίασαν, ελπίζω όμως ότι θα τους δούμε στο Οινόραμα.
Επειδή είχα αναφερθεί συγκεκριμένα στα ροζέ των ΒορΟινών, πρέπει να σας πω ότι, παρότι το ροζέ περίπτερο δεν κατέβηκε στην Αθήνα λόγω χώρου, ωστόσο οι φίλοι του ροζέ ικανοποιηθήκαμε απόλυτα από αυτά που δοκιμάσαμε ξεχωριστά στο stand κάθε οινοποιείου. Προσωπικά ξεχώρισα τον Όβηλο ροζέ (ενδιαφέρουσα και εύστοχη η επιρροή της παλαίωσης σε βαρέλι), το νεο-εμφανιζόμενο ροζέ του Κτήματος Άλφα, καθώς και τα πολύ όμορφα και φιλικά ροζέ των οινοποιείων Δύο Φίλοι και Κλαούντια Παπαγιάννη.
Επειδή όμως και η Βόρεια Ελλάδα είναι ένα τεράστιο κομμάτι της ηπειρωτικής Ελλάδας γενικότερα, οφείλω να πω ότι και η μητρόπολή της, η Θεσσαλονίκη, εκπροσωπήθηκε επάξια τόσο από την σταθερή αξία του οινοποιείου Κεχρή, όσο και από το πιο καινούριο αλλά ιδιαίτερα αξιόλογο Κτήμα Αρβανιτίδη.
|ig:6-9|
Είμαι δε ιδιαίτερα χαρούμενος καθώς, μπορεί τα μικρά και λιγότερο γνωστά οινοποιεία να έλαμψαν με τη φρεσκάδα και τις τολμηρές νέες προτάσεις τους, ωστόσο και τα πιο γνωστά ονόματα από τον ευρύτερο Βορειο-Ελλαδίτικο αμπελώνα, έδειξαν απαράμιλλη κλάση και συνέπεια στην ποιότητα. Αναφέρομαι στο Κατώγι Αβέρωφ, που εμπλούτισε τη σειρά των ερυθρών Rossiu di Munte με την ενδιαφέρουσα ετικέτα Syrah-Traminer και το πραγματικά εντυπωσιακό (και πολύ σπάνιο) Cabernet Sauvignon από το εκλεκτό και παλαιό αμπελοτόπι Γινιέτς. Αναφέρομαι επίσης στο Κτήμα Παυλίδη, το οποίο έχει βρει τον τρόπο να παράγει κρασιά με βάθος και πολυπλοκότητα, και ταυτόχρονα φοβερή φιλικότητα. Ξεχωρίζω ανάμεσά τους το Tempranillo 06 το οποίο, τέσσερις περίπου μήνες από την πρώτη φορά που το δοκίμασα, μου έδειξε ότι εξελίσσεται εντυπωσιακά. Οι σειρές Μετόχι Χ, Κλίμα-Κλίμα και ΚΑΝΕΝΑΣ της οινοποιίας Τσάνταλη συνεχίζουν να περιλαμβάνουν ευκολόπιοτα και ευχάριστα κρασιά για το τραπέζι σε πολύ καλές τιμές. Αντίστοιχα, τα κρασιά του Κτήματος Κυρ-Γιάννη αποπνέουν ποιότητα και σωστή δουλειά, τόσο στο αμπέλι όσο και στο οινοποιείο. Δοκίμασα όλα τα κρασιά του Κτήματος ΑΛΦΑ, στα οποία δύσκολα μπορεί κανείς να βρει κάποιο ψεγάδι. Ομοίως με το Κτήμα Γεροβασιλείου, όπου το μεγάλο δίλημμα είναι ποια κρασιά του είναι πιο εντυπωσιακά: τα λευκά ή τα ερυθρά!
Να σας πω όμως τι ήταν αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο από όλα στα φετινά ΒορΟινά; ΤΟ ΑΔΙΑΧΩΡΗΤΟ! Ναι, ο χαμός που έγινε από το απόγευμα και μετά, με πολύ νέο κόσμο, καινούρια πρόσωπα, λαχτάρα για γνωριμία με τα καλά κρασιά της Βόρειας Ελλάδας, γέλια, φασαρία και μεγάλες παρέες. Και χαίρομαι που έκατσα μέχρι αργά για να το δω με τα μάτια μου - βλέπετε συνήθως πηγαίνω νωρίς για να δοκιμάσω με την ησυχία μου και φεύγω πριν αρχίσει να έρχεται ο πολύς κόσμος...Ευχαριστώ πολύ την Ένωση Οινοπαραγωγών του Αμπελώνα της Βορείου Ελλάδος (και) για τα φετινά ΒορΟινά, και τους εύχομαι πάντα τέτοια και ακόμα καλύτερα!...
