Το χέρι μου στη φωτιά δεν το βάζω

Διαβάζω για τους καυγάδες του πρώην υπουργού Τουρισμού και νυν κοινοβουλευτικού εκπροσώπου, κ. Κώστα Μαρκόπουλου με τους εσωκομματικούς τους αντιπάλους- και όχι μόνο- αναφορικά με κακοδιαχείριση και ελλείμματα επί των ημερών του στη θέση που είχε εμπιστευθεί ο πρώην πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής- ουσιαστικά δηλαδή στον ΕΟΤ.

Ο ούτως ή άλλως- κατά τη γνώμη μου- μετρίων ικανοτήτων υπουργός με είχε απασχολήσει πέρσι, όταν συντάκτης τουIn2life του είχε ζητήσει μια συνέντευξη. Ο… παρατρεχάμενός του είχε απαντήσει πως «ο υπουργός δεν έχει δώσει ποτέ καμία συνέντευξη σε διαδικτυακό μέσο» και το «αίτημα δεν είναι απλό, και αποτελεί πολιτική απόφαση (sic)

Αν θυμάμαι καλά επίσης είχε πει πως επιλογή του επικοινωνιακού επιτελείου του υπουργού (τρομάρα του) είναι να μην δίνονται συνεντεύξεις στα διαδικτυακά μέσα, αφού δεν υπάρχει ασφαλής τρόπος ελέγχου της αναγνωσιμότητάς τους, ενώ το τελικό επιχείρημα ήταν το «εάν δώσει σε ένα τέτοιο μέσο θα πρέπει να δώσει σε όλα»- λες και ο υπουργός είναι σταρ και τα μέσα έχουν να ωφεληθούν από τη λαμπερή παρουσία του και όχι από την ενημέρωση προς τους ακροατές.

Από το περσινό αυτό συμβάν που μού προκάλεσε πραγματική ανησυχία για το τι σόι ανθρώπους έχουμε τοποθετήσει να διαχειρίζονται την εθνικά κρίσιμη υπόθεση του τουρισμού, δεν έχω φυσικά λάβει καμία παραπάνω πληροφορία αναφορικά με τα πεπραγμένα του κ. Μαρκόπουλου στο υπουργείο- πολλώ μάλλον για οποιαδήποτε ατασθαλία αυτού.

Αλλά από έναν υπουργό Τουρισμού που εν έτει 2009 περιφρονεί το internet μπορώ να περιμένω τα πάντα. Αν όχι για λόγους δολιότητας, για λόγους ανικανότητας.