Κάτι σάπιο υπάρχει

Το «εμείς και οι αγρότες» θα μπορούσε να είναι ο τίτλος μιας σειράς επεισοδίων που παραπέμπουν στο σχολικό ανάγνωσμα «Εμείς και ο κόσμος».

Αν και μας απασχολούν για πολλά περισσότερα χρόνια από ό,τι η φτωχή μας γεωγραφία του δημοτικού που σε εποχές ΠΑΣΟΚικής έμπνευσης περιβλήθηκε τον μανδύα της ανανέωσης και εμφανίστηκε στη μαθητική κοινότητα με το νέο της όνομα, τα επεισόδια περί ων ο λόγος δεν έχουν τέλος και δεν φαίνεται ότι πρόκειται να έχουν κιόλας.

Τουλάχιστον μέχρι να βρεθούν κάποιοι κυβερνώντες οι οποίοι θα αναλάβουν το δύσκολο έργο να εξηγήσουν στους αγρότες ότι ο προσανατολισμός της ελληνικής οικονομίας έχει εδώ και δεκαετίες αλλάξει και δεν στηρίζεται στην αγροτική παραγωγή, αλλά την κουβαλά ως βαρίδι.

Αυτό βέβαια συμβαίνει για δύο λόγους. Αφενός γιατί κανείς δεν προτίθεται να πληγώσει τόσους και τόσους καλούς ψηφοφόρους λέγοντάς τους ότι η πατρίς χρειάζεται μόλις το ένα δέκατο αυτών, και ακόμη λιγότερες από τις καλλιέργειές τους. Αφετέρου γιατί αυτό που θα έπρεπε να κάνει αμέσως μετά το κλείσιμο της στρόφιγγας των επιδοτήσεων είναι να τους βρει κάτι να ασχοληθούν ή να μείνει στο χέρι με μια ανεργία στο 35%- πράγμα τουλάχιστον αρνητικό για την εικόνα μιας ευρωπαϊκής κυβέρνησης.

Από ό,τι μπορώ να θυμηθώ, η όξυνση ξεκίνησε στη δεκαετία του 1980, όταν ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου μοίραζε τις κοινοτικές επιδοτήσεις στους αγρότες, οι οποίοι του εξασφάλιζαν την επανεκλογή, αλλά ξεχνούσε να τους αναφέρει μια μικρή λεπτομέρεια: τα λεφτά δεν ήταν για να αγοράσουν όλοι Mercedes, όπως προβλέπει η σοσιαλιστική απάντηση στον σκληρό καπιταλισμό, αλλά για έγγειες βελτιώσεις. Με δυο λόγια δηλαδή, για να μπορέσουν να αναβαθμίσουν τις καλλιέργειές τους και για να τις στρέψουν προς τις ανάγκες της μοναδικής εύπορης αγοράς: Της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αυτό δεν έγινε ποτέ. Οι Έλληνες αγρότες για δυο δεκαετίες παρήγαγαν βαμβάκι, το οποίο οι ευρωπαίοι μας έλεγαν ότι δεν χρειάζονται. Μετά, έκαναν κινητοποιήσεις για να αυξηθεί η τιμή του συγκεκριμένου προϊόντος, η οποία είχε πέσει ακριβώς γιατί η Ευρώπη δεν ήθελε άλλο βαμβάκι.

Δεν μπορώ πραγματικά να ξέρω αν θα μπορούσαν όλοι οι Έλληνες αγρότες να εξακολουθήσουν να κάνουν αυτό που κάνουν. Το πιθανότερο είναι πως αυτό δεν θα ήταν δυνατόν να συμβεί, καθώς υπάρχει πραγματικό χάσμα ανάμεσα στις αμοιβές που οι ίδιοι επιθυμούν και σε αυτές που μπορούν να λάβουν.

Αυτό που μου φαίνεται ωστόσο απαραίτητο είναι κάποια στιγμή οι κυβερνώντες να πάψουν να κοροϊδεύουν τους αγρότες και να τους πουν την αλήθεια σχετικά με το τι μπορούν να περιμένουν. Τουλάχιστον σε συνθήκες που δεν περιλαμβάνουν πολιτική επανάσταση.

Δεν είμαι εξοικειωμένος με τα αγροτικά ζητήματα παρά μόνο επιφανειακά και εύχομαι να μην αδικώ τους ανθρώπους με την αμετροέπειά μου, αλλά μου φαίνεται προφανές πως αυτή η διελκυστίνδα με τους μεν να ζητούν "παραπάνω χρήματα επιδοτήσεις" και τους να υπόσχονται "ολοκληρωμένη αγροτική μεταρρύθμιση" δεν είναι λογικό να συνεχίζεται.