Χέρια ψηλά...

Παρατηρώ πολύ συχνά σε δημόσιες τουαλέτες, ανθρώπους που βγαίνουν έξω και φεύγουν χωρίς να πλύνουν τα χέρια τους. Εντάξει, και τι έγινε; Δεν πρόκειται να τους σφίξω το χέρι κι έτσι κι αλλιώς δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα σχολαστικός σε αντίστοιχες διαδικασίες καθαρισμού. Οι ίδιοι βέβαια μπορεί να κάνουν παρατήρηση στη γκαρσόνα που δεν καθάρισε καλά το τραπέζι ή να πουν στο μικρό γιο τους να προσέχει που βάζει τα χέρια του και σε καμία περίπτωση να μην τα βάζει μετά στο στόμα. Ελπίζω μόνο να μην τον ταϊζουν με τα δικά τους χέρια από φόβο μήπως τους έχει παρακούσει. Το πρόβλημα είναι ότι, όπως μάθαμε πρόσφατα με τη μέθοδο της επανάληψης εν μέσω γριπποπανικού, με τα χέρια μεταδίδεται πολύ εύκολα οτιδήποτε μπορεί να μεταδοθεί στον αέρα και η πρώτη, απλούστατη μέθοδος πρόληψης είναι να τα πλένουμε συχνά με τρεχούμενο νερό βρύσης και λίγο παραδοσιακό σαπούνι από ζωϊκά λίπη.

Είχα διαβάσει παλιότερα μια συνέντευξη της Κάθριν Άσενμπεργκ, συγγραφέως του βιβλίου “The Dirt on Clean: An Unsanitized History”. Μέσα απ' την ιστορία της καθαριότητος και του πώς φτάσαμε να καθαρίζουμε ότι κινείται κι ότι δεν κινείται με αντισηπτικά, απορρυπαντικά, απολυμαντικά και άκουα-φόρτε, η Άσενμπεργκ στοιχειοθετεί μια υπεράσπιση της πολύ διαδεδομένης αντίληψης ότι υπονομεύουμε, εδώ και δύο αιώνες, σε μεγάλο βαθμό το ανοσοποιητικό μας σύστημα, πιθανόν με πρώτο τίμημα την πρόσφατη έξαρση κάθε είδους αλλεργιών. Δε γνωρίζω τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τον σύγχρονο άνθρωπο των εύρωστων κοινωνιών (εκεί ευδοκιμεί η ακραία καθαριότητα κι η αποστείρωση των χώρων διαβίωσης, εργασίας και παιχνιδιού) κι αν είναι τόσο χοντρόπετσος (πολύ πιθανόν) που αυτόν τον καιρό προσαρμόζεται απλώς στα νέα δεδομένα.

Σίγουρα πάντως, λόγω της σχετικής τάσης του ανθρώπου προς τις ψευδοπανάκειες και τις απόλυτα ασφαλείς καθολικές λύσεις, η καθαριότητα (τι σχέση έχει η αρχοντιά με την υγεία δεν κατάλαβα ποτέ) αντιμετωπίζεται κι αυτή ως ένα απόλυτο καλό με θρησκευτική ευλάβεια, κάτι που αποκλείει απ' τη σκέψη μας το ενδεχόμενο να βλάπτει μακροπρόθεσμα όταν υπερβαίνει ένα συγκεκριμένο μέτρο. Κι αφήνω στην άκρη το προφανές που είναι η υπερβολική κατανάλωση χημικών καθαριστικών για να εστιάσω στην υπόθεση των βλαβερών συνεπειών για τη μάχη που δίνουμε στις χιλιετίες της ύπαρξής μας με μικροοργανισμούς και κωλοβακτηρίδια.

Και όχι, το “βρώμικο” μετά τα ουίσκια δεν είναι η λύση που ψάχνουμε...