Το (ελληνικής έμπνευσης) "πάτσι" της ιστορίας

Τώρα που οι επιπλήξεις- καρπαζιές από την Ευρώπη πέφτουν βροχή, δεν είναι λίγοι αυτοί που από ό,τι ακούω θυμήθηκαν ότι οι Γερμανοί δεν έχουν δικαίωμα να μιλούν για χρέη, ελλείμματα, διαφθορά και οικονομική αδιαφάνεια μια που ουδέποτε έδωσαν στη φτωχή μας χώρα τις πολεμικές αποζημιώσεις από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ανάμεσα σε αυτούς μάλιστα που υπονόησαν κάτι τέτοιο ήταν και εκπρόσωποι της πολιτικής σκηνής, πράγμα που με έκανε να αναρωτηθώ: είναι υπεύθυνη άσκηση εθνικής στρατηγικής το να κατηγορούμε αυτούς που μας κατηγορούν; Έτσι δείχνουμε τη βούλησή μας να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα;

Άλλωστε οι ίδιες οι πολεμικές αποζημιώσεις είναι ένα πράγματα εξαιρετικά πονεμένο- και όχι μόνο για τους Γερμανούς, αλλά και για εμάς, λόγω πολιτικών αποφάσεων των περασμένων δεκαετιών, βάσει των οποίων τα δικαιώματά μας επί των εν λόγω αποζημιώσεων «πουλήθηκαν» ουκ ολίγες φορές.

Όπως αναφέρεται στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Χάγκεν Φλάισερ «Οι πόλεμοι της μνήμης» (εκδόσεις Νεφέλη) οι ίδιες πολεμικές αποζημιώσεις έγιναν αντικείμενο ποικίλων διαπραγματεύσεων που διαφοροποιούνταν ανάλογα με το εάν η Ελλάδα επιθυμούσε να δείξει στον δυτικό κόσμο πόσο απεχθάνεται τον κομμουνισμό και άρα αγαπά τη σύμμαχο Δυτική Γερμανία, με το εάν παρακαλούσε να γίνει δεκτή στην ΕΟΚ ή αν απλώς ήθελε δανεικά για να περάσει.

Σε κάθε περίπτωση, δεν είμαι σε θέση να αποφανθώ εκ του προχείρου για το αν τα όσα οφείλει η Γερμανία στην Ελλάδα είναι καταβλητέα ή όχι (όπως αναφέρει ο Χ. Φλάισερ στο ίδιο πόνημα, επικαλούμενος έκθεση γερμανικού οικονομικού επιτελείου, βάσει ετεροχρονισμένης τιμαριθμικής αναπροσαρμογής, το ποσό των αποζημιώσεων σήμερα θα ανήρχετο σε 5 δισ. ευρώ).

Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα πάντως, είναι ότι δεν αποτελεί ένδειξη σοβαρότητας το να συναρτούμε την δική μας συμμόρφωση με εκείνη του απέναντι όπως τα πιο κακομαθημένα εξ ημών παιδιά έκαναν στο σχολείο: «Μόνο εγώ μιλάω καλέ κύριε, δηλαδή;».