Κακό αλάτι, σκοτώνεις καλούς νεοϋορκέζους

Σας αρέσουν τα ανάλατα; Όχι; Αν μένετε στη Νέα Υόρκη, τη... Μέκκα των "υγιεινών" απαγορεύσεων, είστε μάλλον άτυχοι, γιατί ο δήμαρχος υπόσχεται κατά 25% λιγότερο αλάτι στα φαγητά των νεοϋορκέζων εντός πέντε ετών. Αν πάλι ζείτε στην Ελλάδα, καλό θα είναι να προετοιμάζεστε γιατί αι βουλαί των health freaks made in USA -δεν μπορεί!- θα φτάσουν και εδώ.

γράφει:Ιοβόλος 12 Ιανουαρίου 2010 Παλαιότερο των 360 ημερών

Καμπάνια για τη μείωση της κατανάλωσης αλατιού στα φαγητά που παρασκευάζονται από επαγγελματίες ξεκίνησε ο δήμος της Νέας Υόρκης, ζητώντας από τους αρμόδιους να περιορίσουν την ποσότητα αλατιού που χρησιμοποιείται στο φαγητό των Νεοϋορκέζων κατά 25% εντός μιας πενταετίας.

Μπορεί να ακούγεται απίστευτο, όμως δεν είναι, αφού μελέτες έδειξαν στη δημαρχία ότι 23.000 άνθρωποι το χρόνο χάνουν τη ζωή τους από εμφράγματα ή εγκεφαλικά επεισόδια- περιστατικά για τα οποία κατηγορείται (και) το αλάτι. και στην Αμερική οι δήμαρχοι νοιάζονται για τους δημότες τους.

Μήπως τώρα σας φαίνεται λογικότερο;

Εγώ νομίζω ότι είναι η επανάληψη των όσων συνέβησαν με το τσιγάρο. Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 υπήρχαν οι πρώτες συστάσεις προς τους καπνιστές. Στη δεκαετία του 1980 τα πράγματα αγρίεψαν με μια σειρά αποζημιώσεων που κλήθηκαν να πληρώσουν οι καπνοβιομηχανίες και κυρίως οι ασφαλιστικές εταιρίες, στις οποίες καθόλου δεν άρεσε το κόλπο.

Στη δεκαετία του 1990 το πράγμα έγινε μανία και ο καπνιστής αποδιοπομπαίος τράγος. Στη δεκαετία του 2000 θεσπίστηκαν ποινές και τώρα ο καπνίζων πρέπει να (πείθει ότι δεν) είναι κοινωνικά απόβλητος.

Το ίδιο βλέπω να γίνεται και με το αλάτι.

Φυσικά «για το καλό μας». Όπως όλες οι απαγορεύσεις που έχουν την πονηριά να θέλουν να σε προστατεύσουν, έτσι και αυτή ξεκινά κάνοντας συστάσεις για το δικό σου συμφέρον.

Όπως έλεγα και τότε που ξεκινούσε (ματαίως) η γκρίνια για την απαγόρευση του τσιγάρου, το πρόβλημα δεν είναι τόσο στο τι απαγορεύεις, όσο στο ότι ορισμένοι νιώθουν ικανοί να αποφασίσουν για «το καλό του συνόλου» τι θα απαγορεύεται καταδικάζοντας όσους δεν συμφωνούν, σε περιθωριοποίηση και… πρόστιμα.

Εφερνα τότε σαν εσχατολογικό παράδειγμα τους υπέρβαρους, στους οποίους με το πρόσχημα ότι με τις παθήσεις που τους προκαλεί η παχυσαρκία επιβαρύνουν το σύστημα υγείας και άρα την τσέπη του φορολογούμενου, θα απαγορευτεί να τρώνε όσο θέλουν.

Αυτό που κάποτε φαίνεται ιλαρό ως υπερβολή μετά μοιάζει να γίνεται πραγματικότητα ως φυσιολογικό. Και όποιος δεν προλαβαίνει τη σκέψη είναι έωλος.