Παρηγοριά στον άρρωστο
Όταν αναγκαστείς να μείνεις για εκτεταμένο χρονικό διάστημα μέσα στο σπίτι —αν αρρωστήσεις για παράδειγμα— καταλαβαίνεις πόσο πραγματικά κακή είναι η ελληνική τηλεόραση.
Όταν αναγκαστείς να μείνεις για εκτεταμένο χρονικό διάστημα μέσα στο σπίτι —αν αρρωστήσεις για παράδειγμα— καταλαβαίνεις πόσο πραγματικά κακή είναι η ελληνική τηλεόραση. Κι ένα καλό μέτρο γι' αυτό δεν είναι τα χιλιοκραγμένα ιδιωτικά κανάλια του κέντρου όσο τα τοπικά που μια 15ετία και βάλε απ' την πρώτη δειλή, άτσαλη κι άτεχνη εκπομπή τους δεν έχουν βελτιώσει σχεδόν τίποτε από άποψη τεχνικής, αισθητικής ή προγράμματος. Ερασιτέχνες με ύφος τοπικού μεγαλοπαράγοντα και τουπέ τέταρτης εξουσίας στήνουν εκπομπές, τοκ-σόου και ψυχαγωγικά μεσημεριανάδικα επιπέδου εργαστηριακής εργασίας ΙΕΚ, ενώ κανείς δε φαίνεται ν' αντιλαμβάνεται το χάσμα μεταξύ των προθέσεων και του αποτελέσματος. Εκτός κι αν η ζωή στην επαρχία είναι κακοφωτισμένη, μουντή, ακαλαίσθητη, φτηνιάρικη και κιτς κι η τηλεόρασή της αποτελεί τον καθρέφτη της. Δε νομίζω.
Το χειρότερο όμως είναι ότι η ελληνική τηλεόραση ασχολείται πλέον μόνο με την τηλεόραση. Μας ενημερώνει όχι για το τι γίνεται στον κόσμο αλλά για το τι γίνεται στην τηλεόραση. Οι άνθρωποί της ασχολούνται με τους άλλους ανθρώπους της τηλεόρασης, οι εκπομπές ασχολούνται με τις άλλες εκπομπές, ο ένας αντλεί απ' τον άλλον, σαν σε μια απελπισμένη προσπάθεια για επιβίωση όπου οι εγκλωβισμένοι τρέφονται απ' τις σάρκες τους. Το υπέροχο είναι ότι πλέον δεν προσβάλλεται κανείς, κι όλοι οι τηλεορασάνθρωποι, σα μία χαριτωμένη δυσλειτουργική οικογένεια, γελούν ο ένας με τον άλλο, δέχονται την «καλοπροαίρετη» κριτική, βαφτίζουν το κράξιμο σάτιρα κι αυτοχειροκροτούνται που μπορούν να το δεχτούν με χιούμορ, ενώ τα βίντεο που γράφουν απ' τ' άλλα κανάλια (κι ενίοτε απ' το Youtube) παίρνουν φωτιά. Το πιάσαμε το νόημα. Δεν υπάρχουν λεφτά.
Και στην ΕΡΤ που υπάρχουν τι γίνεται; Σπατάλη επι σπατάλης σε γελοία τηλεγλέντια, σε ποζεριές τύπου ψηφιακής τηλεόρασης που γεμίζει από επαναλήψεις, δεύτερα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και φτηνιάρικες ταινίες, σε μαραθώνιες αθλητικές εκπομπές όπου αυτόκλητοι ειδικοί σχολιάζουν για μισή ώρα μία αμφισβητούμενη φάση και σε ταξιδιωτικές εκπομπές με πρωτευουσιάνικο ενθουσιασμό για κάθε τι που μοιάζει με δέντρο ή με κοψίδι κι αισθητική τοπικού καναλιού. Γενικά, τίποτε που να λειτουργεί, έστω, ως παρηγοριά στον άρρωστο που είναι αναγκασμένος να περάσει την ώρα του παρέα με την ελληνική τηλεόραση γιατί το καταραμένο το wireless δε δουλεύει κι έτσι κι αλλιώς είναι τόσο ζαλισμένος που η παθητική απασχόληση είναι η μοναδική του επιλογή και του την έχει δώσει που δε θα μπορέσει να πάει στο πάρτι κι η χρόνια ξεκινά μ' αυτόν τον άθλιο τρόπο και τις τρισάθλιες ψεύτικες ευχές των χαμογελαστών κεφαλιών με τα μαλλιά κομμωτηρίου και...
Το χειρότερο όμως είναι ότι η ελληνική τηλεόραση ασχολείται πλέον μόνο με την τηλεόραση. Μας ενημερώνει όχι για το τι γίνεται στον κόσμο αλλά για το τι γίνεται στην τηλεόραση. Οι άνθρωποί της ασχολούνται με τους άλλους ανθρώπους της τηλεόρασης, οι εκπομπές ασχολούνται με τις άλλες εκπομπές, ο ένας αντλεί απ' τον άλλον, σαν σε μια απελπισμένη προσπάθεια για επιβίωση όπου οι εγκλωβισμένοι τρέφονται απ' τις σάρκες τους. Το υπέροχο είναι ότι πλέον δεν προσβάλλεται κανείς, κι όλοι οι τηλεορασάνθρωποι, σα μία χαριτωμένη δυσλειτουργική οικογένεια, γελούν ο ένας με τον άλλο, δέχονται την «καλοπροαίρετη» κριτική, βαφτίζουν το κράξιμο σάτιρα κι αυτοχειροκροτούνται που μπορούν να το δεχτούν με χιούμορ, ενώ τα βίντεο που γράφουν απ' τ' άλλα κανάλια (κι ενίοτε απ' το Youtube) παίρνουν φωτιά. Το πιάσαμε το νόημα. Δεν υπάρχουν λεφτά.
Και στην ΕΡΤ που υπάρχουν τι γίνεται; Σπατάλη επι σπατάλης σε γελοία τηλεγλέντια, σε ποζεριές τύπου ψηφιακής τηλεόρασης που γεμίζει από επαναλήψεις, δεύτερα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και φτηνιάρικες ταινίες, σε μαραθώνιες αθλητικές εκπομπές όπου αυτόκλητοι ειδικοί σχολιάζουν για μισή ώρα μία αμφισβητούμενη φάση και σε ταξιδιωτικές εκπομπές με πρωτευουσιάνικο ενθουσιασμό για κάθε τι που μοιάζει με δέντρο ή με κοψίδι κι αισθητική τοπικού καναλιού. Γενικά, τίποτε που να λειτουργεί, έστω, ως παρηγοριά στον άρρωστο που είναι αναγκασμένος να περάσει την ώρα του παρέα με την ελληνική τηλεόραση γιατί το καταραμένο το wireless δε δουλεύει κι έτσι κι αλλιώς είναι τόσο ζαλισμένος που η παθητική απασχόληση είναι η μοναδική του επιλογή και του την έχει δώσει που δε θα μπορέσει να πάει στο πάρτι κι η χρόνια ξεκινά μ' αυτόν τον άθλιο τρόπο και τις τρισάθλιες ψεύτικες ευχές των χαμογελαστών κεφαλιών με τα μαλλιά κομμωτηρίου και...
