Το μέτρο του γελοίου

Καθόμουν προχτές για καφέ παρέα με έναν καπνιστή. Μόνο που το μοναδικό τραπέζι που βρήκαμε διαθέσιμο ήταν στο τμήμα των μη-καπνιστών -προφανώς διατηρείται κι αυτή η παραλλαγή σ' αυτήν την περίεργη περίοδο της κατά βούλησην περιφρόνησης των περιβόητων μέτρων.
Καθόμουν προχτές για καφέ παρέα με έναν καπνιστή. Μόνο που το μοναδικό τραπέζι που βρήκαμε διαθέσιμο ήταν στο τμήμα των μη-καπνιστών -προφανώς διατηρείται κι αυτή η παραλλαγή σ' αυτήν την περίεργη περίοδο της κατά βούλησην περιφρόνησης των περιβόητων μέτρων. Επειδή με τον καφέ πάει κι ένα τσιγάρο είμασταν διαρκώς υπ ατμόν για το πρώτο τραπέζι που θα άδειαζε στην προνομιούχα περιοχή του μαγαζιού. Όμως αποδειχθήκαμε πολύ αργοί. Το ζευγάρι που έκανε κίνηση να πληρώσει δεν είχε καν σηκωθεί όταν οι σφετεριστές του τραπεζιού που είχαμε δει εμείς πρώτοι στήθηκαν από πάνω τους με τα φλυτζάνια στο χέρι. Πάει το ένα!

Λίγο αργότερα εντοπίσαμε νέα κινητικότητα. Όμως έχοντας αποφασίσει ότι αυτό που έκαναν οι προηγούμενοι αντίπαλοί μας ήταν πολύ αγενές για να το επαναλάβουμε περιμέναμε να φύγουν. Εντωμεταξύ ενημερώσαμε τον σερβιτόρο για τη μετακόμιση. Κορόιδα! Δυο κοπέλες βγήκαν από πίσω μας με μπουφάν και ποτήρια και θρονιάστηκαν κοιτάζοντάς μας με βλέμμα ενοχικό, αλλά που εκλιπαρεί και για κατανόηση. Από κατανόηση άλλο τίποτε, αλλά τώρα πια όσα τραπέζια και να άδειαζαν δεν υπήρχε περίπτωση να σηκωθούμε και να συνεχίσουμε αυτό το γελοίο σκηνικό όπου ο χώρος μη-καπνιστών είναι μια τεράστια αίθουσα αναμονής. Απλώς, συνεχίσαμε για μπίρα σε μαγαζί που καπνίζουν παντού.

Χτες, ενώ ταξίδευα με το τρένο προς την όμορφη Θεσσαλία, τρεις νεαρές κοπέλες πέρασαν από μπροστά μου με κατεύθυνση το κυλικείο. Ανάμεσα στα δυο βαγόνια ήταν η τουαλέτα που αποφάσισα να επισκεφθώ 3 λεπτά αργότερα. Ήταν κλειδωμένη κι έτσι περίμενα να βγει ο προηγούμενος. Η πόρτα άνοιξε κι από μέσα βγήκε μία απ' τις κοπέλες. Πριν ολοκληρώσω την κίνηση του ποδιού μου προς τα εμπρός, βγήκε και μια δεύτερη και για να απογειωθεί η μαρξιστική (απ' τους Αδερφούς, όχι απ' τον τον Καρλ) γελοιότητα τις ακολούθησε και η τρίτη. Χωρίς να με κοιτάξουν συνέχισαν την πορεία τους προς την καντίνα.

Αναρωτιέμαι, όντας κάποιος που δεν κάπνισε ποτέ, αν το μέτρο εκείνο με το δωμάτιο από πλεξιγκλάς δεν είναι τελικά και τόσο γελοίο, αφού θεωρώ πως ο βαθμός γελοιότητας μιας οποιασδήποτε πρότασης εξαρτάται κι απ' το βαθμό προθυμίας που θα έδειχναν οι ενδιαφερόμενοι να την υιοθετήσουν. Ένας βαθμός που, κρίνοντας απ' τα παραπάνω περιστατικά, δε μοιάζει καθόλου αμελητέος.

Καλές γιορτές και καλά πάρτι νά 'χουμε.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v