Σιγά τα λάχανα(κια Βρυξελλών)

Τις προάλλες φίλος της στήλης βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη και μπήκε σε ταξί. Ο ταξιτζής φιλικός και προσηνής, όπως σχεδόν όλοι οι Τούρκοι που έρχονται σε επαφή με τον τουρισμό.

Του πρόσφερε σοκολατάκι (!), υγρό χαρτομάντηλο για να σκουπίσει μετά τα χέρια του και τσιγάρο στη συνέχεια. Και επιχείρησε με τα κουτσοαγγλικά του να ανοίξει κουβέντα:

-«Italian?»
- «Γιουνάν»
- «Aaaa Yunan!» αναφώνησε ο αυτοκινητιστής και ένα τεράστιο χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό του. «Turkish- Yunan friends», είπε και έφερε τους δύο δείκτες του τον έναν κοντά στον άλλο στην γνωστή χειρονομία του «ταιριάζουμε».

Αμέσως μετά κατσούφιασε: «Yunan economy… no good» είπε κουνώντας το κεφάλι και ανάγκασε το φίλο να συμφωνήσει κρύβοντας ένα γελάκι- όχι για το χάλι της εθνικής υπόθεσης αλλά για την ενημέρωση του Τούρκου.

«Αυτό που πιστεύουν οι ταξιτζήδες, αυτό ισχύει» λένε οι αμερικάνοι, αφού εκτιμούν ότι η επαγγελματική αυτή τάξη, ερχόμενη σε επαφή με διαφόρων κοινωνικών τάξεων πελάτες ασυνείδητα καταγράφει με αδρές γραμμές τη γνώμη της κάθε μιάς από αυτές και τις χωνεύει στο μέσο όρο που αποτελεί τη δική του άποψη.

Μπορεί δημοσκοπικά να ακούγεται αφελές, αλλά φαίνεται λογικό. Και εν προκειμένω είναι σίγουρο ότι είναι περίπου έτσι, αφού είμαστε η πλέον δακτυλοδεικτούμενη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με το μετάλλιο του «κιμπάρη μπαταχτσή» να γυαλίζει στο στήθος μας.

Γιατί όταν τα έχεις πρέπει να τα σκορπάς και όταν δεν τα έχεις πάλι πρέπει να τα σκορπάς, που λέει και ο λαός. Νομίζω ότι στην περίπτωση της ελληνικής οικονομίας έχουμε το φαινόμενο του «κοντού παπλώματος» και μάλιστα επαυξημένο- δεν επαρκεί για καμία απο τις δύο μεριές: και οι πολίτες παραπονούνται για την οικονομική τους κατάσταση (απόλυτα λογικό) και οι Βρυξέλλες ζητούν περισσότερες θυσίες (επίσης λογικό από τεχνοκρατική άποψη).

Προφανώς τα τελευταία χρόνια αυτό που επιτυγχάνουν οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι να παρεμβάλλουν ένα αμφίδρομο πέπλο ανειλικρίνειας ανάμεσα στους Έλληνες πολίτες και στους Ευρωπαίους αρμόδιους. Οι μεν δεν ξέρουν τι απαιτούν οι δε, και οι δε δεν έχουν ιδέα για τν απροθυμία των μεν να κάνουν παν τι απαραίτητο.

Εσείς δηλαδή λέτε ότι αποκλείεται οι ελληνικές κυβερνήσεις να καλοδέχονται τις αυστηρές απαιτήσεις των Βρυξελλών για λιτότητα; Εγώ, που είμαι και καχύποπτος άνθρωπος, θα έλεγα ότι η κατάσταση αυτή, μολονότι φαινομενικά δυσάρεστη για τον υπουργό Οικονομικών, είναι “win-win” για την Κυβέρνηση, που έλεγε και ο Γιώργος: όσο δεν ικανοποιεί τις απαιτήσεις των άτεγκτων τεχνοκρατών φαίνεται φιλεύσπλαχνος κυβερνήτης και όταν τελικά τις υλοποιήσει θα φανεί υπεύθυνος και ευρωπαίος.

Άλλωστε, όπως τόσα και τόσα θέματα στην Ελλάδα, έτσι και η ευρωπαϊκή πολιτική είναι θέμα διαχείρισης. Και μάλιστα αφανούς.