Θεατρική παράσταση στην Αθήνα, αξία ανεκτίμητη
Ζητείται θεατρική σκηνή στην Αθήνα, πειραματική, ερευνητική, εναλλακτική, work in progress, οτιδήποτε, με εισιτήριο κάτω των 15 ευρώ. Ο ευρών αμοιφθήσεται.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Είναι πάλι εκείνη η περίοδος του χρόνου κατά την οποία το inbox μου πλημμυρίζει από δελτία τύπου και ανακοινώσεις παραστάσεων, πολλά υποσχόμενων παραγωγών και πειραματισμών νεανικών ομάδων, με εξαιρετικά ενδιαφέρουσες συνόψεις, όμορφες φωτογραφίες από τις πρόβες, ατελείωτες αλφαβητικές λίστες πρωταγωνιστών, δευτεραγωνιστών, συντελεστών, φωτιστών, μακιγιέρ και πάει λέγοντας. Και χαίρομαι.
Γιατί να μη χαίρομαι, άλλωστε; Γνήσιο τέκνο της επαρχίας, που ήρθε στην Αθήνα πριν από σχεδόν μια δεκαετία, κουβαλώντας όλα τα σύνδρομα της πολιτιστικής ανομβρίας της αθάνατης ελληνικής υπαίθρου, έχω να αντιμετωπίσω στην αρχή κάθε σαιζόν τη φοβία ότι ξαφνικά κάτι τραγικό θα συμβεί και οι επιλογές εξόδου μου θα περιοριστούν πάλι στο τρίπτυχο café- μπαρ- ταβέρνα. Όποιος δεν το έχει ζήσει, δεν ξέρει (το λέω κάθε φορά σε κάθε Αθηναίο που γκρινιάζει για το πόσο μισεί την πόλη του. Κανείς μέχρι στιγμής δεν το έχει καταλάβει).
Οπότε, χαίρομαι. Διαβάζω λέξη προς λέξη κάθε δελτίο τύπου, κάθε σύνοψη έργου, μεγάλου, μικρού, μιούζικαλ σε παγκόσμια περιοδεία, work in progress, πειραματικού θεάτρου, εναλλακτικού θεάτρου, ερευνητικού θεάτρου, χοροθεάτρου, περφόρμανς, τα πάντα, ακόμη κι αυτά που ξέρω από τις πρώτες γραμμές ότι μάλλον δε θα μου αρέσουν. Συνεχίζω, όμως, να χαίρομαι, γιατί, είπαμε, όταν έχεις ζήσει την απόλυτη έλλειψη επιλογών, το ζητούμενο δεν είναι ακριβώς να έχεις να κάνεις πράγματα που ξέρεις εξαρχής ότι θα σου αρέσουν. Είναι να έχεις να κάνεις πράγματα. Για τα υπόλοιπα βλέπουμε.
Τα δελτία τύπου, αγαπητέ αναγνώστη, μπορεί να διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό μεταξύ τους, έχουν, όμως, όλα ένα κοινό γνώρισμα: αν αναφέρονται στο ποταπό θέμα της τιμής του εισιτηρίου –ποταπό γιατί, ως γνωστόν, η τέχνη είναι ανεκτίμητη και δεν μπορείς να την κοστολογήσεις και λοιπά και λοιπά– το κάνουν πάντα, μα πάντα, στην τελευταία γραμμή, μετά τους παραγωγούς, τους χορηγούς και όλους εκείνους που μέχρι να φτάσεις στα ονόματά τους κατά πάσα πιθανότητα θα έχεις σταματήσει να διαβάζεις. Ή τουλάχιστον, έτσι ελπίζουν.
Γιατί κατά βάθος κι αυτοί που γράφουν τα δελτία τύπου άνθρωποι είναι, και δε θέλουν να σου κόψουν τη χαρά ενημερώνοντάς σε ότι για να δεις την παράσταση η σύνοψη της οποίας σου κίνησε τόσο πολύ το ενδιαφέρον θα πρέπει να πληρώσεις στην καλύτερη των περιπτώσεων 20 ευρώ.
Κι αν μιλάμε για μεγάλη παραγωγή –εδώ θα αποφύγω τεχνηέντως τον πειρασμό να θίξω προσωπικότητες– τα 20 ευρώ δεν είναι η πάγια τιμή του εισιτηρίου –αυτή είναι γύρω στα 80– αλλά η λύση ανάγκης, αυτό που φαντάζεσαι ότι λέει ο υπεύθυνος του θεάτρου κατά το σχεδιασμό της παραγωγής: «αυτές τις πίσω θέσεις του εξώστη τις έχω πάντα άδειες, δε βάζεις και κανένα εισιτήριο με ένα εικοσαράκι, να ‘ρθει και κανένα φοιτητούδι να μας αναγνωρίσουν την κοινωνική συνείδηση;»
Και, άντε, να καταλάβω τα 15 ευρώ του πειραματικού που θα δουν σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα οι φίλοι των δημιουργών του σε μια μικρή, υπόγεια σκηνή της οποίας το ενοίκιο πρέπει να πληρωθεί από τα χρήματα των εισιτηρίων αθροισμένα μαζί με τους καφέδες που θα έχουν σερβίρει τα παιδιά τις υπόλοιπες ημέρες.
Αλλά όταν είσαι μία από τις μεγάλες, ιστορικές σκηνές της Αθήνας και ανεβάζεις έργο που θα το δουν και οι πέτρες, συγνώμη, αλλά δε δικαιολογείσαι να κοστολογείς το εισιτήριο 22 ευρώ και να κάνεις έκπτωση της τάξεως των 4 ευρώ για την κατ’ ευφημισμόν πάντα «λαϊκή». Τι «λαϊκή» είναι αυτή την οποία θα πληρώσεις 18 ευρώ, για να τη δεις απόγευμα Τετάρτης, φτάνοντας λαχανιασμένος στο θέατρο αμέσως μετά το γραφείο;
Δεν καταφέρνω σχεδόν ποτέ να αποφύγω τη σκέψη ότι κάποτε, πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια, στην ίδια πόλη όπου τώρα πληρώνεις τη «λαϊκή» γύρω στα 20 ευρώ το θέατρο ήταν δωρεάν, για όλους. Το πλήρωναν οι έχοντες. Οι χορηγοί.
Και πριν βιαστείτε να μειδιάσετε ειρωνικά, την επόμενη φορά που θα πάρετε πρόγραμμα θεατρικής παράστασης στα χέρια σας ρίξτε μια ματιά στους χορηγούς της τελευταίας σελίδας. Πολύ θα ήθελα κάποιος να μου πει τα χρήματα όλων αυτών τι ακριβώς καλύπτουν, αν όχι μια –έστω και μικρή– διαφορά στο εισιτήριο, που δε θα είχε κανέναν ιδιαίτερο αντίκτυπο στα έσοδα.
Γιατί να μη χαίρομαι, άλλωστε; Γνήσιο τέκνο της επαρχίας, που ήρθε στην Αθήνα πριν από σχεδόν μια δεκαετία, κουβαλώντας όλα τα σύνδρομα της πολιτιστικής ανομβρίας της αθάνατης ελληνικής υπαίθρου, έχω να αντιμετωπίσω στην αρχή κάθε σαιζόν τη φοβία ότι ξαφνικά κάτι τραγικό θα συμβεί και οι επιλογές εξόδου μου θα περιοριστούν πάλι στο τρίπτυχο café- μπαρ- ταβέρνα. Όποιος δεν το έχει ζήσει, δεν ξέρει (το λέω κάθε φορά σε κάθε Αθηναίο που γκρινιάζει για το πόσο μισεί την πόλη του. Κανείς μέχρι στιγμής δεν το έχει καταλάβει).
Οπότε, χαίρομαι. Διαβάζω λέξη προς λέξη κάθε δελτίο τύπου, κάθε σύνοψη έργου, μεγάλου, μικρού, μιούζικαλ σε παγκόσμια περιοδεία, work in progress, πειραματικού θεάτρου, εναλλακτικού θεάτρου, ερευνητικού θεάτρου, χοροθεάτρου, περφόρμανς, τα πάντα, ακόμη κι αυτά που ξέρω από τις πρώτες γραμμές ότι μάλλον δε θα μου αρέσουν. Συνεχίζω, όμως, να χαίρομαι, γιατί, είπαμε, όταν έχεις ζήσει την απόλυτη έλλειψη επιλογών, το ζητούμενο δεν είναι ακριβώς να έχεις να κάνεις πράγματα που ξέρεις εξαρχής ότι θα σου αρέσουν. Είναι να έχεις να κάνεις πράγματα. Για τα υπόλοιπα βλέπουμε.
Τα δελτία τύπου, αγαπητέ αναγνώστη, μπορεί να διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό μεταξύ τους, έχουν, όμως, όλα ένα κοινό γνώρισμα: αν αναφέρονται στο ποταπό θέμα της τιμής του εισιτηρίου –ποταπό γιατί, ως γνωστόν, η τέχνη είναι ανεκτίμητη και δεν μπορείς να την κοστολογήσεις και λοιπά και λοιπά– το κάνουν πάντα, μα πάντα, στην τελευταία γραμμή, μετά τους παραγωγούς, τους χορηγούς και όλους εκείνους που μέχρι να φτάσεις στα ονόματά τους κατά πάσα πιθανότητα θα έχεις σταματήσει να διαβάζεις. Ή τουλάχιστον, έτσι ελπίζουν.
Γιατί κατά βάθος κι αυτοί που γράφουν τα δελτία τύπου άνθρωποι είναι, και δε θέλουν να σου κόψουν τη χαρά ενημερώνοντάς σε ότι για να δεις την παράσταση η σύνοψη της οποίας σου κίνησε τόσο πολύ το ενδιαφέρον θα πρέπει να πληρώσεις στην καλύτερη των περιπτώσεων 20 ευρώ.
Κι αν μιλάμε για μεγάλη παραγωγή –εδώ θα αποφύγω τεχνηέντως τον πειρασμό να θίξω προσωπικότητες– τα 20 ευρώ δεν είναι η πάγια τιμή του εισιτηρίου –αυτή είναι γύρω στα 80– αλλά η λύση ανάγκης, αυτό που φαντάζεσαι ότι λέει ο υπεύθυνος του θεάτρου κατά το σχεδιασμό της παραγωγής: «αυτές τις πίσω θέσεις του εξώστη τις έχω πάντα άδειες, δε βάζεις και κανένα εισιτήριο με ένα εικοσαράκι, να ‘ρθει και κανένα φοιτητούδι να μας αναγνωρίσουν την κοινωνική συνείδηση;»
Και, άντε, να καταλάβω τα 15 ευρώ του πειραματικού που θα δουν σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα οι φίλοι των δημιουργών του σε μια μικρή, υπόγεια σκηνή της οποίας το ενοίκιο πρέπει να πληρωθεί από τα χρήματα των εισιτηρίων αθροισμένα μαζί με τους καφέδες που θα έχουν σερβίρει τα παιδιά τις υπόλοιπες ημέρες.
Αλλά όταν είσαι μία από τις μεγάλες, ιστορικές σκηνές της Αθήνας και ανεβάζεις έργο που θα το δουν και οι πέτρες, συγνώμη, αλλά δε δικαιολογείσαι να κοστολογείς το εισιτήριο 22 ευρώ και να κάνεις έκπτωση της τάξεως των 4 ευρώ για την κατ’ ευφημισμόν πάντα «λαϊκή». Τι «λαϊκή» είναι αυτή την οποία θα πληρώσεις 18 ευρώ, για να τη δεις απόγευμα Τετάρτης, φτάνοντας λαχανιασμένος στο θέατρο αμέσως μετά το γραφείο;
Δεν καταφέρνω σχεδόν ποτέ να αποφύγω τη σκέψη ότι κάποτε, πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια, στην ίδια πόλη όπου τώρα πληρώνεις τη «λαϊκή» γύρω στα 20 ευρώ το θέατρο ήταν δωρεάν, για όλους. Το πλήρωναν οι έχοντες. Οι χορηγοί.
Και πριν βιαστείτε να μειδιάσετε ειρωνικά, την επόμενη φορά που θα πάρετε πρόγραμμα θεατρικής παράστασης στα χέρια σας ρίξτε μια ματιά στους χορηγούς της τελευταίας σελίδας. Πολύ θα ήθελα κάποιος να μου πει τα χρήματα όλων αυτών τι ακριβώς καλύπτουν, αν όχι μια –έστω και μικρή– διαφορά στο εισιτήριο, που δε θα είχε κανέναν ιδιαίτερο αντίκτυπο στα έσοδα.
