Τσίτσο, το λιμάνι φεύγει
Σε ένα Φεστιβάλ Κινηματογράφου, σημαντικό ρόλο, εκτός απ' τα γεύματα, τις φωτογραφήσεις και τις αποκλειστικότητες, παίζουν και άλλα πράγματα. Ο υποτιτλισμός των ταινιών είναι ένα απ' αυτά...
Ανάμεσα στους ορισμούς που βρίσκει κανείς αν γκουγκλάρει τις λέξεις «treatment» και «dictionary» είναι κι οι παρακάτω:
«[...] a. A written sketch outlining the plot, characters, and action for a screenplay but not including certain elements of a finished screenplay, such as camera directions and dialogue.
b. An adaptation of a novel or other literary work that serves as the basis for a screenplay.»
Σε ένα Φεστιβάλ Κινηματογράφου, σημαντικό ρόλο, εκτός απ' τα γεύματα, τις φωτογραφήσεις και τις αποκλειστικότητες, παίζουν και άλλα πράγματα. Ο υποτιτλισμός των ταινιών είναι ένα απ' αυτά. Κι όμως, στη Θεσσαλονίκη φέτος, σε μια κινηματογραφική ταινία όπου ένας σκηνοθέτης μιλά για το πώς έγραψε ένα σενάριο, ο μεταφραστής δε διανοήθηκε καν να γκουγκλάρει για ν' αντιληφθεί για ποιο λόγο τα ελληνικά που έγραψε δε βγάζουν νόημα. Έτσι, είδαμε τον Ανρί-Ζορζ Κλουζό να περιγράφει πώς, από μια ιδέα που για πολύ καιρό τριγυρνούσε στο μυαλό του, κάθησε κάτω κι έγραψε μια... «θεραπεία» (!!!) 50 σελίδων. Το θέμα είναι ότι τους υπότιτλους φέτος ανέλαβε άλλη εταιρεία κι αν αυτό έγινε για οικονομικούς λόγους, κάτι που μπορεί να υποθέσει κανείς απ' τις άπειρες αντίστοιχες ενδείξεις, τότε πρόκειται για προφανή έλλειψη προτεραιοτήτων.
Εκεί που κραύγαζε για αλλαγή πορείας προς μια κοσμοπολίτικη ταυτότητα δίπλα σ' εκείνη της διοργάνωσης-βήμα νέων δημιουργών, το φεστιβάλ χρεωκοπεί λίγο-λίγο κι οι δηλώσεις Γερουλάνου για λιτότητα, μόνο αόριστες δεν ήταν. Αν οι Κάνες γιόρταζαν την 50ετία τους θα το μάθαινε όλος ο κόσμος, σινεφίλ ή όχι. Τώρα που η Θεσσαλονίκη γιόρταζε τη δική της, δεν το έμαθαν ούτε οι θεσσαλονικείς, καθώς τα φτηνιάρικα μπάνερ θύμιζαν περισσότερο απομεινάρια κάποιου παλιού φεστιβάλ της ΚΝΕ παρά κράχτες μιας διοργάνωσης που φέρνει τον περισσότερο κόσμο στην πόλη από οποιαδήποτε άλλη. Βέβαια, η απουσία των Ελλήνων σκηνοθετών που έχασαν το δρόμο στην ομίχλη και άφησαν τις ταινίες τους εκτός Θεσσαλονίκης, στέρησε απ' την ερωτική πόλη τουλάχιστον 200 επισκέπτες. Τώρα που το σκέφτομαι, το Φεστιβάλ γλίτωσε τα έξοδα διαμονής για όλους αυτούς οπότε μάλλον σε καλό βγήκε στη διοίκηση η αποχή, αφού απ' ότι κατάλαβα πληρώνει ξενοδοχεία ακόμη και για τους ντόπιους. Με το που πήδηξε απ' το μπαλκόνι πάντως, τον Ζαχόπουλο δεν τον γνωρίζει πια κανείς...
Το Φεστιβάλ φέτος ήταν και πράσινο. Ναι, σαν πολιτιστικός παράγοντας με χρέος να παράγει κοινωνικό έργο δε θα μπορούσε να μην καβαλήσει το «Πράσινο» τρένο και να μας υπενθυμίσει με την μέγιστη δυνατή προχειρότητα (μια προβολή-επανάληψη απ' το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ και μια υποτιθέμενη συζήτηση πάνω σε μια προκαθορισμένη άποψη) ότι ο πλανήτης καταστρέφεται και είναι όλα δική μας ευθύνη. Με σινεφίλ αυτοσαρκαστικά βιντεάκια όπου μαθητές, αλάνια και καθαρίστριες αναμασούν οικοτρομοκρατικά κλισέ έκανε το χρέος του, ενώ στο email [email protected] ο καθένας από εμάς μπορεί να στέλνει τις έγκυρες προτάσεις του για βελτίωση του προβλήματος με το περιβάλλον και τα καυσαέρια και όλ' αυτά. Θα σκότωνα για να δω το inbox κι ελπίζω κάποιος να εκδώσει όσα mail έφτασαν. Θά 'ναι όπως εκείνα τα βιβλιαράκια με εκθέσεις μαθητών δημοτικού που έχουν τόση πλάκα.
Εντωμεταξύ, για του λόγου του το αληθές, το Φεστιβάλ έδειξε και πόσο πιστεύει σ' αυτά που διακυρήσσει. Τις πρώτες μέρες μπαίνοντας στις αποθήκες, αλλά κυρίως στην Αποθήκη Γ, το φουαγιέ δηλαδή της διοργάνωσης, έβλεπε κανείς μια σειρά ασπρόμαυρων αφισών με σκηνές από παλιές ταινίες με σταρ που καπνίζουν. Επάνω στα τσιγάρα ένα κατακόκκινο απαγορεύεται δεν άφηνε αμφιβολίες για την πρόθεση της καμπάνιας. Μετά από λίγες μέρες η κίνηση, άρα και τα έσοδα, στο Κυλικείο ήταν εμφανώς μειωμένη κι έτσι η σκληρή απαγόρευση αναπροσαρμόστηκε. Το τσιγάρο απαγορευόταν πια μόνο στο ισόγειο, όπου δεν κάθεται ποτέ κανείς. Η πίτα ολόκληρη κι ο σκύλος χορτάτος.
Αυτό που μοιάζει σίγουρο είναι ότι το Φεστιβάλ χρειάζεται θεραπεία και 50 σελίδες δε φτάνουν, για να καταγράψει κανείς όσα εμφανή και παρασκηνιακά συνηγορούν στην ανάγκη για μια ριζική αλλαγή. Κι ας μην ξεχνάμε ότι ενώ το Φεστιβάλ ανήκει πλέον, αισθητικά κι εθιμικά, στο Λιμάνι, το Λιμάνι δεν ανήκει στο Φεστιβάλ.
Καλή επιστροφή!
«[...] a. A written sketch outlining the plot, characters, and action for a screenplay but not including certain elements of a finished screenplay, such as camera directions and dialogue.
b. An adaptation of a novel or other literary work that serves as the basis for a screenplay.»
Σε ένα Φεστιβάλ Κινηματογράφου, σημαντικό ρόλο, εκτός απ' τα γεύματα, τις φωτογραφήσεις και τις αποκλειστικότητες, παίζουν και άλλα πράγματα. Ο υποτιτλισμός των ταινιών είναι ένα απ' αυτά. Κι όμως, στη Θεσσαλονίκη φέτος, σε μια κινηματογραφική ταινία όπου ένας σκηνοθέτης μιλά για το πώς έγραψε ένα σενάριο, ο μεταφραστής δε διανοήθηκε καν να γκουγκλάρει για ν' αντιληφθεί για ποιο λόγο τα ελληνικά που έγραψε δε βγάζουν νόημα. Έτσι, είδαμε τον Ανρί-Ζορζ Κλουζό να περιγράφει πώς, από μια ιδέα που για πολύ καιρό τριγυρνούσε στο μυαλό του, κάθησε κάτω κι έγραψε μια... «θεραπεία» (!!!) 50 σελίδων. Το θέμα είναι ότι τους υπότιτλους φέτος ανέλαβε άλλη εταιρεία κι αν αυτό έγινε για οικονομικούς λόγους, κάτι που μπορεί να υποθέσει κανείς απ' τις άπειρες αντίστοιχες ενδείξεις, τότε πρόκειται για προφανή έλλειψη προτεραιοτήτων.
Εκεί που κραύγαζε για αλλαγή πορείας προς μια κοσμοπολίτικη ταυτότητα δίπλα σ' εκείνη της διοργάνωσης-βήμα νέων δημιουργών, το φεστιβάλ χρεωκοπεί λίγο-λίγο κι οι δηλώσεις Γερουλάνου για λιτότητα, μόνο αόριστες δεν ήταν. Αν οι Κάνες γιόρταζαν την 50ετία τους θα το μάθαινε όλος ο κόσμος, σινεφίλ ή όχι. Τώρα που η Θεσσαλονίκη γιόρταζε τη δική της, δεν το έμαθαν ούτε οι θεσσαλονικείς, καθώς τα φτηνιάρικα μπάνερ θύμιζαν περισσότερο απομεινάρια κάποιου παλιού φεστιβάλ της ΚΝΕ παρά κράχτες μιας διοργάνωσης που φέρνει τον περισσότερο κόσμο στην πόλη από οποιαδήποτε άλλη. Βέβαια, η απουσία των Ελλήνων σκηνοθετών που έχασαν το δρόμο στην ομίχλη και άφησαν τις ταινίες τους εκτός Θεσσαλονίκης, στέρησε απ' την ερωτική πόλη τουλάχιστον 200 επισκέπτες. Τώρα που το σκέφτομαι, το Φεστιβάλ γλίτωσε τα έξοδα διαμονής για όλους αυτούς οπότε μάλλον σε καλό βγήκε στη διοίκηση η αποχή, αφού απ' ότι κατάλαβα πληρώνει ξενοδοχεία ακόμη και για τους ντόπιους. Με το που πήδηξε απ' το μπαλκόνι πάντως, τον Ζαχόπουλο δεν τον γνωρίζει πια κανείς...
Το Φεστιβάλ φέτος ήταν και πράσινο. Ναι, σαν πολιτιστικός παράγοντας με χρέος να παράγει κοινωνικό έργο δε θα μπορούσε να μην καβαλήσει το «Πράσινο» τρένο και να μας υπενθυμίσει με την μέγιστη δυνατή προχειρότητα (μια προβολή-επανάληψη απ' το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ και μια υποτιθέμενη συζήτηση πάνω σε μια προκαθορισμένη άποψη) ότι ο πλανήτης καταστρέφεται και είναι όλα δική μας ευθύνη. Με σινεφίλ αυτοσαρκαστικά βιντεάκια όπου μαθητές, αλάνια και καθαρίστριες αναμασούν οικοτρομοκρατικά κλισέ έκανε το χρέος του, ενώ στο email [email protected] ο καθένας από εμάς μπορεί να στέλνει τις έγκυρες προτάσεις του για βελτίωση του προβλήματος με το περιβάλλον και τα καυσαέρια και όλ' αυτά. Θα σκότωνα για να δω το inbox κι ελπίζω κάποιος να εκδώσει όσα mail έφτασαν. Θά 'ναι όπως εκείνα τα βιβλιαράκια με εκθέσεις μαθητών δημοτικού που έχουν τόση πλάκα.
Εντωμεταξύ, για του λόγου του το αληθές, το Φεστιβάλ έδειξε και πόσο πιστεύει σ' αυτά που διακυρήσσει. Τις πρώτες μέρες μπαίνοντας στις αποθήκες, αλλά κυρίως στην Αποθήκη Γ, το φουαγιέ δηλαδή της διοργάνωσης, έβλεπε κανείς μια σειρά ασπρόμαυρων αφισών με σκηνές από παλιές ταινίες με σταρ που καπνίζουν. Επάνω στα τσιγάρα ένα κατακόκκινο απαγορεύεται δεν άφηνε αμφιβολίες για την πρόθεση της καμπάνιας. Μετά από λίγες μέρες η κίνηση, άρα και τα έσοδα, στο Κυλικείο ήταν εμφανώς μειωμένη κι έτσι η σκληρή απαγόρευση αναπροσαρμόστηκε. Το τσιγάρο απαγορευόταν πια μόνο στο ισόγειο, όπου δεν κάθεται ποτέ κανείς. Η πίτα ολόκληρη κι ο σκύλος χορτάτος.
Αυτό που μοιάζει σίγουρο είναι ότι το Φεστιβάλ χρειάζεται θεραπεία και 50 σελίδες δε φτάνουν, για να καταγράψει κανείς όσα εμφανή και παρασκηνιακά συνηγορούν στην ανάγκη για μια ριζική αλλαγή. Κι ας μην ξεχνάμε ότι ενώ το Φεστιβάλ ανήκει πλέον, αισθητικά κι εθιμικά, στο Λιμάνι, το Λιμάνι δεν ανήκει στο Φεστιβάλ.
Καλή επιστροφή!
