Ποιος κάνει την πάπια;

Βρέθηκα χθες στο πολύ όμορφο Πάρκο Τρίτση, στα Νέα Λόσια. Είχα να πάω από το 2001 όταν είχε φιλοξενηθεί εκεί μια μπιενάλε (πιθανότατα η πρώτη) νέων Ελλήνων καλλιτεχνών.

Τότε είχα εντυπωσιαστεί από τη λιτότητα και τη χρηστικότητα των κατασκευών στέγασης, αλλά κυρίως από τη σύλληψη των αρμοδίων να κατασκευάσουν κάτι τέτοιας έκτασης που να μην είναι άμεσα εμπορικά αξιοποιήσιμο. Έχει δε έξι φορές το μέγεθος του Εθνικού κήπου, ενώ άπειρα είδη ζώων και πουλιών βρίσκουν εκεί καταφύγιο. Όσο να πεις, δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοια.

Η λειτουργικότητα του χώρου σε εκείνη την περίσταση μου είχε φανεί ικανοποιητική και θα στοιχημάτιζα ότι τα επόμενα χρόνια το μέρος «θα ακουστεί πολύ» αφού με τις απαραίτητες ολοκληρώσεις εργασιών θα εξελισσόταν σε αποκεντρωμένη πηγή πολιτισμού ή/ και αναψυχής όχι μόνο για την περιοχή, αλλά και για το λεκανοπέδιο.

Τα πράγματα δεν έγιναν ακριβώς έτσι και η επόμενη φορά που άκουσα για το «πάρκο Αντώνη Τρίτση» ήταν προ δύο περίπου ετών όταν σύλλογοι κατοίκων της περιοχής διαμαρτύρονταν για την εγκατάλειψη του μέρους.

Οι καταγγελίες ήταν απολύτως αληθείς, όπως διαπίστωσα χθες.

Οι κατασκευές σκουριάζουν, τα αγριόχορτα καταλαμβάνουν μονοπάτια και διόδους, τα «ποταμάκια» κατακλύζονται από… θανατηφόρα υγρά, ενώ δεν υπάρχει ούτε ίχνος φράχτη ή κάγκελου να προστατεύει τα εκατοντάδες πιτσιρίκια από το να πέσουν σε αυτά, όπως και ουδεμία παρουσία αρμοδίου επιστάτη, συντηρητή ή ό,τι άλλο. 

Πρόκειται στην ουσία για εγκαταστάσεις που επιβιώνουν... μόνες τους, ενώ με λίγη φροντίδα θα μπορούσαν να είναι προσεγμένες, καλαίσθητες και ασφαλείς. 

Όσο... περιμένουμε να ολοκληρωθεί στο Ελληνικό "το μεγαλύτερο πάρκο της Ευρώπης", το οποίο είχε εξαγγείλει απο το 2005 ο τότε υπουργός, Γιώργος Σουφλιάς. καλό θα είναι να προσέχουμε ό,τι έχουμε.    

Περισσότερα για την προσφορά του Πάρκου στην περιοχή, αλλά και πληροφορίες για την περιβαλλοντική του αξία, δείτε στο site της Ορνιθολογικής εταιρίας, εδώ.