Ο Κάφκα και οι δημόσιες υπηρεσίες

Δεν ήταν το Κόμμα Ελευθέρων Πολιτών, η πάλαι ποτέ βόλτα του κ. Δημήτρη Αβραμόπουλου εκτός… «μαντριού», η αφορμή για την οποία γράφω το παρόν post.

Το ΚΕΠ σαν αρκτικόλεξο ήρθε στο μυαλό μου ταυτόχρονα με τη ανάγκη να προμηθευτώ ένα δημόσιο έγγραφο που θα μου επέτρεπε να εκδώσω ένα διαβατήριο ανηλίκου.

Ο χρόνος που είχα στη διάθεσή μου για να υποβάλω την αίτηση έκδοσης διαβατηρίου και να το παραλάβω εγκαίρως, έληγε σήμερα, Δευτέρα. Έτσι, την Παρασκευή το απόγευμα τηλεφώνησα στον αριθμό 1500- το τηλεφωνικό παράρτημα των ΚΕΠ.

- Μήπως πρέπει να σπεύσω μέχρι το απόγευμα της Παρασκευής σε κάποιο ΚΕΠ για να προμηθευτώ το έγγραφο; Του ρώτησα. Ή μήπως, όπως είχα ακούσει, τα ΚΕΠ έμεναν ανοικτά έως τις 20-21.00 το βράδυ, και κάποια εξ αυτών, και λίγες ώρες το Σάββατο το πρωί.

- «Δεν γνωρίζω επακριβώς για το κάθε ΚΕΠ τι ώρα ανοίγει και τι ώρα κλείνει», μου απάντησε η υπάλληλος, αφήνοντας με να εννοήσω ότι προκαθορισμένο ωράριο των Κέντρων Εξυπηρέτησης Πολιτών δεν υπάρχει ή, αν υπάρχει, δεν το γνωρίζουν στο τηλεφωνικό τους κέντρο«Πάντως», συμπλήρωσε «μπορώ να σας πω ότι τα κεντρικά ΚΕΠ, και ειδικά αυτό του Συντάγματος είναι ανοικτά σήμερα (σ.σ. την Παρασκευή) μέχρι τις 20.00, και αύριο από τις 8 το πρωί έως τις 15.00».

Γαλήνεψα. Δεν χρειαζόταν να φύγω από τη δουλειά άρον- άρον και να τρέχω σαν τρελός για να πάρω το χαρτί σήμερα, σκέφτηκα. Μπορώ να πάω αύριο το πρωί στο Σύνταγμα, και κάνω και μία βόλτα στον Εθνικό Κήπο, είπα στον εαυτό μου. Πράγματι, 14.10 ήμουν έξω από το ΚΕΠ στο Σύνταγμα με τα απαραίτητα δικαιολογητικά ανά χείρας. Το πρόβλημα ήταν ότι το ΚΕΠ ήταν κλειστό χωρίς την παραμικρή ένδειξη ζωής. Εντός του, γιατί ακριβώς μπροστά από τις βιτρίνες του, οικονομικοί μετανάστες είχαν στήσει αυτοσχέδιους πάγκους και πουλούσαν την πραμάτεια τους.

Σαν απατημένος σύζυγος που ελπίζει ότι μπρος στο μένος του η μοιχαλίδα θα ντραπεί και συντετριμμένη θα ζητήσει συγχώρεση, τηλεφώνησα αμέσως στο 1500. Εκ συμπτώσεως έπεσα στην ίδια ευγενέστατη κυρία που την προηγούμενη ημέρα μου είχε δώσει τις οδηγίες. Της εξέθεσα την κατάσταση, και μου είπε ότι «αυτή την ενημέρωση έχουμε». Εγώ όμως στηρίχθηκα στην πληροφορία που μού δώσατε και τώρα πρέπει είτε να μην πάω στη δουλειά μου τη Δευτέρα το πρωί, είτε να τρέξω το απόγευμα για τα έγραφα, χάνοντας την προθεσμία.

- «Το καταλαβαίνω», μου είπε «αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι. Αυτά τα στοιχεία μας έχουν δώσει από το υπουργείο εσωτερικών».

Ποιος τα έδωσε αυτά τα στοιχεία; Υπάρχει κάποιος προϊστάμενος ή ξέρω εγώ τι άλλο που κοίταξε ένα χαρτί με τα ωράρια λειτουργία των ΚΕΠ και είπε: «Στείλτε τα και στο τηλεφωνικό κέντρο για να ενημερώνουν οι τηλεφωνήτριες τον κόσμο που παίρνει και ρωτά»; Μήπως υπήρξε κάποιος προϊστάμενος του τηλεφωνικού κέντρου που πήρε ένα fax από το υπουργείο Εσωτερικών το κοίταξε και είπε: «Α, μάλιστα, δώστο στις κοπέλες να εξυπηρετούν τον κόσμο». Πρέπει να υπήρξαν αυτοί οι άνθρωποι! Δεν είναι δυνατόν η τηλεφωνήτρια να πήρε την πρωτοβουλία και να ενημερώνει το κοινό με βάση τις προσωπικές της εμπειρίες.

Αυτόν τον άνθρωπο θέλησα στιγμιαία, σε μια στιγμή πάθους, να βρω, για να του εξηγήσω ότι φταίει. Για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι αν κάποιος τσαντιστεί μπορεί να βρει κάποιον που φταίει. Κάποιον που θα ρυθμίσει την πατάτα για να μην ταλαιπωρήσει και άλλον κόσμο στο μέλλον. Κάποιον να ντραπεί τέλος πάντων.

Ζήτησα από την τηλεφωνήτρια να μου δώσει τον προϊστάμενό της. Έπεσε η γραμμή. Ξαναπήρα και ζήτησα την ίδια τηλεφωνήτρια. Δε μπορούσε να μου μιλήσει, μού είπε μια άλλη. Ζήτησα από την δεύτερη τον προϊστάμενο. Δεν υπήρχε προϊστάμενος εκείνη την ώρα, μου είπε. Σε πόση ώρα θα υπάρχει ρώτησα; «Δοκιμάστε αργότερα» μου απάντησε. Δοκίμασα μισή ώρα αργότερα. Βρήκα την πρώτη υπάλληλο. «Ο κ. Μαρκουλάκης δε μπορεί να σας μιλήσει τώρα, αλλά αν μου αφήσετε το τηλέφωνό σας θα σας πάρει τηλέφωνο», μου είπε.

Ακόμη περιμένω.

Ψάχνω μέσα μου να βρω την όρεξη να μην το παρατήσω. Να βρω τον κ. Μαρκουλάκη ή τον προϊστάμενό του και να ζητήσω τη συγγνώμη που μου οφείλει η δημόσια υπηρεσία. Αν μη τι άλλο γιατί με εκνευρίζει η λογική τους: «Γιατί διαμαρτύρεστε κύριε; Ξέρετε τι ακούμε κάθε μέρα εμείς»;

Δε γίνεται έστω μία φορά να βρω κάποιον που να έχει την ευθύνη;