Άλμα επί κοντώ
Θυμάμαι τότε που έπεσε το Τείχος του Βερολίνου... Για την ακρίβεια δε θυμάμαι τίποτε. Μόνο τους μεγαλύτερους να μιλούν για παραπέτασμα, σοβιετική παρακμή, γκορμπατσόφ, αντίπαλον δέος, καπιταλισμό, χόνεκερ, στάζι...
Θυμάμαι τότε που έπεσε το Τείχος του Βερολίνου... Για την ακρίβεια δε θυμάμαι τίποτε. Μόνο τους μεγαλύτερους να μιλούν για παραπέτασμα, σοβιετική παρακμή, γκορμπατσόφ, αντίπαλον δέος, καπιταλισμό, χόνεκερ, στάζι, προδότες, αμερικάνικο δάκτυλο, ελευθερία, ενωμένη γερμανία, ιμπεριαλισμό, κομμουνισμό, πτώση και άλλα τέτοια συγκεχυμένα κι ακαταλαβίστικα. Το μόνο που αντιλήφθηκα τότε ήταν ότι πρόκειται για κάτι σημαντικό που θα καταλάβαινα αργότερα το γιατί. Όπως όλα τα σημαντικά, όμως, έτσι κι αυτό ήταν καταδικασμένο να γίνει μια γραφική επέτειος, με τούβλα σουβενίρ και βαρύγδουπους λόγους γεμάτους κλισέ. Κι έγινε.
Κόντρα σ' αυτά τα ιμπεριαλιστικά κλισέ, τα γεμάτα ιδεοληψίες θετικής ενέργειας και αισιόδοξης μελλοντολογίας, ακούστηκε αυτές τις ημέρες και η αντίθετη άποψη, διά στόματος Αλέκας. Το Τείχος ήταν καλό, προστάτευε τους εργάτες απ' τ' αφεντικά, τους σοσιαλιστές απ' τους καπιταλιστές και τους ειρηνιστές του Ανατολικού Μπλοκ απ' τους ιμπεριαλιστές του ΝΑΤΟ.
Και τούμπαλιν θα έλεγα εγώ, αφού ένα τείχος έχει αμφίδρομη λειτουργία. Άσχετα με το ποιος το έχτισε και γιατί, στην πορεία γίνεται κτήμα και των δύο πλευρών που το χρησιμοποιούν αντίστοιχα όπως τους βολεύει κάθε φορά. Επιπλέον, ένα τείχος σου γεννά και την επιθυμία να μάθεις τι βρίσκεται από πίσω, σε οδηγεί να μυθοποιήσεις ό,τι δε βλέπεις, να το μετατρέψεις σε ιδεώδες και να ταυτίσεις το πέρασμα στην άλλη πλευρά με τη σωτηρία, την ευτυχία, την ελευθερία κλπ. Μέχρι να πηδήξεις και ν' ανακαλύψεις ότι σε τόσα λίγα μέτρα απόστασης, το χώμα δε θα μπορούσε να είναι και πολύ μαλακότερο, ούτε τ' ασθενοφόρα γρηγορότερα. Ο πόνος δε ενός σπασμένου ποδιού, καθόλου ελαφρύτερος παρά μόνο στο μυαλό σου, όπου είναι γλυκός απλώς και μόνο γιατί είναι στην άλλη πλευρά και σου θυμίζει ότι πήδηξες στ' αλήθεια. Δυνατό συναίσθημα δε λέω, αλλά και γιγαντωμένο, όχι μόνο απ' τη θετική προπαγάνδα των από δω, αλλά κι απ' τη λυσσαλέα αρνητική προπαγάνδα των από 'κει.
Τώρα που το σκέφτομαι, βέβαια, έχει τα δίκια της κι η Αλέκα. Θα πρέπει να ήταν καλό γιατί... Αν δεν υπήρχε το Τείχος, τότε στη μέση θα ήσουν εσύ και πάνω από σένα θα πηδούσαν οι διαφωνούντες, οι επιτιθέμενοι, οι φυγάδες, οι αμυνόμενοι, οι ιμπεριαλιστές, οι συμπαθούντες, οι κομμουνιστές, οι προδότες, οι ειρηνιστές, οι ιμπεριαλιστές, οι σοσιαλιστές, οι καπιταλιστές, οι σκοποί, οι κατάσκοποι, οι διπλοί κατάσκοποι, οι τριπλοί κατάσκοποι και λοιποί άλτες του ύψους και του επί κοντώ που πηγαινοερχόταν και πηγαινοέρχονται ακόμη από πάνω του σα να μη γκρεμίστηκε ποτέ.
Θέλω να πω, ότι το Βερολίνο εκτός απ' το Τείχος, έχει και Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Κάτι που έχει και η Θεσσαλονίκη. Εκεί θα εμφανίζομαι για τα επόμενα δέκα βράδια, στην αιρετική πόλη, μαζί με την κούκλα μου, το κινούμενο άγαλμα της Πανεπιστημίου, τον Κιμ Γιονγκ-ιλ, τον Μεγαλέξανδρο, τον διάδοχο του Ούρι Γκέλερ, το μενταγιόν του Δημάρχου, το φάντασμα της Υποθαλάσσιας και μια δωδεκάδα τούβλα απ' το Τείχος...
Καλή αντάμωση!
Κόντρα σ' αυτά τα ιμπεριαλιστικά κλισέ, τα γεμάτα ιδεοληψίες θετικής ενέργειας και αισιόδοξης μελλοντολογίας, ακούστηκε αυτές τις ημέρες και η αντίθετη άποψη, διά στόματος Αλέκας. Το Τείχος ήταν καλό, προστάτευε τους εργάτες απ' τ' αφεντικά, τους σοσιαλιστές απ' τους καπιταλιστές και τους ειρηνιστές του Ανατολικού Μπλοκ απ' τους ιμπεριαλιστές του ΝΑΤΟ.
Και τούμπαλιν θα έλεγα εγώ, αφού ένα τείχος έχει αμφίδρομη λειτουργία. Άσχετα με το ποιος το έχτισε και γιατί, στην πορεία γίνεται κτήμα και των δύο πλευρών που το χρησιμοποιούν αντίστοιχα όπως τους βολεύει κάθε φορά. Επιπλέον, ένα τείχος σου γεννά και την επιθυμία να μάθεις τι βρίσκεται από πίσω, σε οδηγεί να μυθοποιήσεις ό,τι δε βλέπεις, να το μετατρέψεις σε ιδεώδες και να ταυτίσεις το πέρασμα στην άλλη πλευρά με τη σωτηρία, την ευτυχία, την ελευθερία κλπ. Μέχρι να πηδήξεις και ν' ανακαλύψεις ότι σε τόσα λίγα μέτρα απόστασης, το χώμα δε θα μπορούσε να είναι και πολύ μαλακότερο, ούτε τ' ασθενοφόρα γρηγορότερα. Ο πόνος δε ενός σπασμένου ποδιού, καθόλου ελαφρύτερος παρά μόνο στο μυαλό σου, όπου είναι γλυκός απλώς και μόνο γιατί είναι στην άλλη πλευρά και σου θυμίζει ότι πήδηξες στ' αλήθεια. Δυνατό συναίσθημα δε λέω, αλλά και γιγαντωμένο, όχι μόνο απ' τη θετική προπαγάνδα των από δω, αλλά κι απ' τη λυσσαλέα αρνητική προπαγάνδα των από 'κει.
Τώρα που το σκέφτομαι, βέβαια, έχει τα δίκια της κι η Αλέκα. Θα πρέπει να ήταν καλό γιατί... Αν δεν υπήρχε το Τείχος, τότε στη μέση θα ήσουν εσύ και πάνω από σένα θα πηδούσαν οι διαφωνούντες, οι επιτιθέμενοι, οι φυγάδες, οι αμυνόμενοι, οι ιμπεριαλιστές, οι συμπαθούντες, οι κομμουνιστές, οι προδότες, οι ειρηνιστές, οι ιμπεριαλιστές, οι σοσιαλιστές, οι καπιταλιστές, οι σκοποί, οι κατάσκοποι, οι διπλοί κατάσκοποι, οι τριπλοί κατάσκοποι και λοιποί άλτες του ύψους και του επί κοντώ που πηγαινοερχόταν και πηγαινοέρχονται ακόμη από πάνω του σα να μη γκρεμίστηκε ποτέ.
Θέλω να πω, ότι το Βερολίνο εκτός απ' το Τείχος, έχει και Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Κάτι που έχει και η Θεσσαλονίκη. Εκεί θα εμφανίζομαι για τα επόμενα δέκα βράδια, στην αιρετική πόλη, μαζί με την κούκλα μου, το κινούμενο άγαλμα της Πανεπιστημίου, τον Κιμ Γιονγκ-ιλ, τον Μεγαλέξανδρο, τον διάδοχο του Ούρι Γκέλερ, το μενταγιόν του Δημάρχου, το φάντασμα της Υποθαλάσσιας και μια δωδεκάδα τούβλα απ' το Τείχος...
Καλή αντάμωση!
