Όταν τα τούβλα είχαν γωνίες

Θυμάμαι όταν ήμουνα κι εγώ μικρό παιδί (κι ας προκαλέσω εκ νέου φήμες για την προσωπική μου ζωή) που σήκωνα διάφορα κτίσματα με τουβλάκια, άλλες φορές αναγνωρίσιμα κι άλλες τελείως απροσδιόριστα. Θυμάμαι όμως και το επόμενο βήμα που ήταν να τα γκρεμίσω. Κλισέ; Ναι, αλλά ήταν το μόνο που μπορούσε κανείς να κάνει, αφού μετά το χτίσιμο δεν υπήρχε τίποτε διασκεδαστικότερο απ' το γκρέμισμα. Ενδιάμεσα δεν είχες παρά να φωνάξεις τη μαμά σου, να εισπράξεις το δήθεν ενδιαφέρον και τον προσποιητό θαυμασμό της (Μπράβο του αρχιτέκτονά μου!) και να μείνεις αμήχανος να κοιτάς το ετοιμόρροπο τερατούργημά σου. Αρχιτέκτονας της πλάκας! Όλος ο τσαμπουκάς είναι στην κατεδάφιση και το ήξερες καλά πριν καν βγεις στο φως, από τότε που κλωτσούσες με μανία την κοιλιά της μάνας σου, το πρώτο σου σπίτι.

Εδώ θα περάσω στο θέμα που με καίει και με ένα παράλογα μεγάλο άλμα λογικής (συμπέρασμα λέγεται στις ανθρωπιστικές επιστήμες) θα συνδέσω με αναίσχυντα ψυχαναλυτική σοβαροφάνεια αυτή την αθώα παρόρμηση της τρυφερής παιδικής ηλικίας με την τάση των ανθρώπων να μιλούν και να προφητεύουν την καταστροφή του κόσμου που αιώνες τώρα χτίζουν στα μέτρα τους. Και νομίζω ότι δεν υπάρχει ούτε πυγμαίος στα βάθη της ζούγκλας που να μην μπορεί ν' αναφερθεί στην παράδοσή του για κάποιο μύθο σχετικό με τη γέννηση και το τέλος του γνωστού του κόσμου. Τώρα, με τη σφραγίδα και του Χόλιγουντ, φαίνεται πως θα μπορέσουμε να αναλάβουμε τις βαριοπούλες μας άνευ υλικού και ψυχικού κόστους, όπως τότε που είμαστε παδιά, γύρω στο έτος 2012!

Κατέληξα σήμερα, μόλις 3 χρόνια πριν απ' την ολική καταστροφή ότι το όνομα «Ρόλαντ Έμεριχ» δεν αντιστοιχεί σε άνθρωπο, αλλά σε κάποιον αλγόριθμο που βάζει στη σειρά σκηνές κλισέ κι εντυπωσιακά εφέ με οδηγό κάποια φράση κλειδί όπως π.χ. «καταστροφή του κόσμου».

Και είμαι σίγουρος ότι όταν έφτιαχνα καταδικασμένα, ακατοίκητα κτίρια με τουβλάκια, δε μπορεί... θα είχα κόψει τουλάχιστον μία φορά το χέρι μου σε κάποια γωνία των φτηνιάρικων πλαστικών εξαρτημάτων (τα lego ήταν πανάκριβα) και λογικά θα έτρεξε και λίγο αίμα. Στη τελευταία μοδάτη συρραφή του αλγόριθμου Έμεριχ ο κόσμος καταρρέει γύρω απ' τους ήρωες, ωστικά κύματα περνούν ξυστά από δίπλα τους και ηφαίστεια εκρήγνυνται σε απόσταση ασφαλείας με απόκλιση χιλιοστού, όμως ούτε μία γρατζουνιά δεν βλέπουμε επάνω τους ούτε μία στάλα απ' το αίμα τους δε χύνεται σε μια καταστροφή τόσο αναίμακτη, που ακόμη κι ένα βρέφος θα έβρισκε αποστειρωμένη και ξενέρωτη. Και είναι γνωστό ότι τα παιδιά μπορεί να γίνουν πολύ σκληρά...