Stage Diving

Δε μπορώ να θυμηθώ πότε πρωτομπήκαν στη ζωή μoy τα προγράμματα «σταζ» ή «στέιτζ»- όπως ήταν η αρχική τους ονομασία πριν να προτιμήσουμε τη γαλλική βερσιόν. Η πρώτη φορά που τα άκουσα ήταν κατά τη διάρκεια του ντιμπέιτ, όταν ο επικεφαλής του Συνασπισμού κατηγόρησε τον τότε πρωθυπουργό για «εργασιακό μεσαίωνα».

Εκτοτε, αναδείχθηκαν στην πρώτη δοκιμασία των όσων εξήγγειλε προεκλογικά η σημερινή κυβέρνηση.  

Η ίδια η λογική των stage δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, λάθος. Η δυνατότητα που παρέχεται σε νέους να μαθητεύσουν στην πραγματική αγορά εργασίας και μάλιστα επ΄ αμοιβή είναι καλή ιδέα και λογικά προετοιμάζει τους αυριανούς… τερμίτες πολύ αποτελεσματικότερα από κάθε σχολή.

Τι πήγε λοιπόν στραβά στην Ελλάδα και καταλήξαμε ότι δεν γίνεται να τα χρησιμοποιούμε χωρίς τύψεις στον δημόσιο τομέα; Νομίζω ότι η εύκολη λύση είναι αυτή που τον τελευταίο μήνα επιλέγει άπληστα ο δικοματισμός- συμπεριλαμβανομένης και της Νέας Δημοκρατίας: Η χρέωση της ευθύνης στην προηγούμενη κυβέρνηση.

Προφανώς και η κυβέρνηση Καραμανλή έχει ευθύνη για την πελατειακή χρησιμοποίηση των stage, αλλά η ευθύνη αυτή δεν επαρκεί για να επικαλύψει την ευθύνη της ελληνικής νοοτροπίας- προϊόν της οποίας είναι και η κατάχρηση των προγραμμάτων stage.

Το χρόνιο άγχος να ελεγχθούν τα νούμερα της ελληνικής οικονομίας- κυρίως για εσωτερική κατανάλωση- ασχέτως της αλήθειας τους, είναι ένας από τους παράγοντες που ώθησαν το δημόσιο να εγγράψει ορισμένους πολίτες της ως «μερικά απασχολούμενους», αντί για «ανέργους».

Σε αυτό ας προστεθεί και η ευχάριστη θέση στην οποία βρίσκεται κάθε ελληνική κυβέρνηση η οποία μπορεί να προσφέρει στους πολίτες της την αίσθηση ότι (έστω) πλησιάζουν τον διορισμό τους στο δημόσιο. Η πολιτική εκμετάλλευση- ακόμα και η δυνατότητα να υπάρξει αυτή- προφανώς και έπρεπε να σταματήσει.

Ο τρόπος που η νέα κυβέρνηση χειρίστηκε το θέμα μπορεί να δείχνει αποφασιστικότητα δεν δείχνει όμως ευαισθησία. Όπως επίσης δεν δείχνει και πρόθεση εκ μέρους των κυβερνώντων για εξεύρεση μέσης λύσης ή/και διάδοχης κατάστασης.

«Εργασιακός μεσαίωνας» μπορεί να είναι αρκετά πράγματα. Μπορεί να είναι η διατήρηση της ανεργίας στο 9 και 10%, την ίδια ώρα που από δημόσιες υπηρεσίες λείπει εργατικό δυναμικό ή μπορεί να είναι η μετατροπή των συμβάσεων έργου σε συμβάσεις ορισμένου χρόνου ακόμη και σε περιπτώσεις που κάτι τέτοιο φαντάζει παράλογο.

Πολλά πράγματα μπορούν να γίνουν για να αποφύγουμε τους «μεσαίωνες». Κατά τη γνώμη μου δε, αυτά γίνονται ακόμη καλύτερα αν δεν έχουμε φωνάξει και τις κάμερες για δείξουμε πόσο δουλευταράδες και αποφασιστικοί είμαστε.