Τελικά, τα πράγματα είναι σοβαρά...

Παρακολουθούσα την προεκλογική διελκυστίνδα με το δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας και τα ύψη στα οποία έχει φτάσει. Η τότε Κυβέρνηση έλεγε ότι είναι στο 6% του ΑΕΠ έως ότου μια συνέντευξη που έδωσε ο τέως υπουργός Οικονομίας στην Έλενα Λάσκαρη και το Euro2day αποκαλύψει πως το υπουργείο παραδεχόταν ότι, υπό προϋποθέσεις, το έλλειμμα θα φτάσει το 8%.

Πέρασαν οι εκλογές και ξεκίνησαν οι πρώτες εκτιμήσεις του νέου οικονομικού επιτελείου για το «πραγματικό» ύψος του ελλείμματος.

Κάπου εκεί, μετά τη βροχή, βγήκε και ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας και δειλά δειλά άρχισε να λέει ότι το έλλειμμα είναι πιο κοντά στο 10% και ενδεχομένως θα φτάσει το 12% στο τρέχον έτος.

Το ήξερε βέβαια, λέει, ότι το έλλειμμα ήταν παραπάνω από το 6% ή από το 8%, αλλά δεν το είπε για να μην επηρεάσει το εκλογικό αποτέλεσμα!

Τη θυμάστε την ταινία με τη Βασιλειάδου, «η Κυρά μας η Μαμή»; Είχε πάει να ξεγεννήσει μια γκαστρωμένη. Ανήσυχος έξω από το δωμάτιο ο πατέρας (Νίκος Φέρμας) περίμενε το γιο. Έτσι πίστευε, και η μαμή του είχε ενισχύσει την πεποίθηση. Βγαίνει το παιδί και είναι κορίτσι. Ο πατέρας απογοητευμένος ζητά τα ρέστα από τη μαμή.

«Εγώ το ήξερα ότι θα ήταν κορίτσι», του λέει.
«Και γιατί δε μου το είπες;»
«Για να μη σε στεναχωρήσω» του απαντά και με νόημα τον στέλνει πίσω από ένα συγκεκριμένο κάδρο. «Κυρ Βαγγέλη» ήταν γραμμένο στην πίσω πλευρά του κάδρου. «Το παιδί θα είναι κορίτσι, αλλά δεν σου το λέω να μη στεναχωρηθείς. Κατάλαβες τώρα;» τον ρωτά η πονηρή Βασιλειάδου θέλοτνας να ξασφαλίσει την εμπιστοσύνη του στην τέχνη της...

«Και που το ξέρω εγώ κυρά- μαμή ότι θα μού το έδειχνες αν ήταν αγόρι;», αναρωτιέται εξίσου πονηρά ο ευτυχής πατέρας, αλλά η πραγματική απορία χάνεται μέσα στη χαρά των πανυγηρισμών.   

Το θέμα δεν είναι αν ο Προβόπουλος- Βασιλειάδου είναι ικανός να προβλέψει το ύψος του ελλείμματος, όπως άλλοι προβλέπουν το φύλλο των αγέννητων παιδιών. Το θέμα είναι αν έχει την εξουσιοδότηση ώστε να αποκρύπτει τέτοιου είδους πληροφορίες.

Προκύπτει από τα στοιχεία ενός κρατικού ιδρύματος κάποιο δεδομένο για την οικονομική κατάσταση της χώρας και κάποιος αποφασίζει ότι είναι καλύτερα να το κρατήσει για λίγο αργότερα; Και ποιος θα κρίνει πότε είναι αυτό το «αργότερα»;

Ο ίδιος ή μήπως το δημόσιο συμφέρον;