Ο τοκετός της δημοκρατίας

«Μη μου κολλάς, φάπες θα φας.
Είσαι πρωτάκι, είσαι πιτσιρικάς.»
Ημισκούμπρια, Το σκληρό mp3

Είμαστε πρωτάκια... Παιδάκια. Το διαπίστωσα με χαρά και σ' αυτές τις εκλογές μιλώντας με φίλους και γνωστούς μετά το προδιαγεγραμμένο ναυάγιο του Κωστάκη και την ανάδυση του Γιωργάκη απ' τα ιερά νερά της γιορτής της δημοκρατίας. Γιορτή. Χμ! Ίσως εκεί να είναι το λάθος. Η λέξη γιορτή προκαλεί στους ανθρώπους μια αίσθηση ανεμελιάς, τους ωθεί στη σκανταλιά και την ανεύθυνη συμπεριφορά, αφού, διάβολε, δε γιορτάζουμε κάθε μέρα τη δημοκρατία μας. Βάζουν τα γιορτινά τους, βγαίνουν απ' τα καβούκια τους και παρελαύνουν καμαρωτοί μέχρι το εκλογικό κέντρο για να κάνουν το καθήκον τους. Και μετά;

Ο τοκετός της δημοκρατίας. Οι γενικές εξετάσεις της δημοκρατίας. Το εγκεφαλικό της δημοκρατίας. Η δημοκρατία στην εντατική. Η εχγείρηση ανοιχτής καρδιάς της δημοκρατίας. Να μερικές πιο γλαφυρές φράσεις που προσδίδουν ένα σχετικό βάρος στη συμμετοχή μας, μας αποδίδουν ένα μερίδιο ευθύνης και βάζουν και λίγη θριλερική αγωνία στην αναμονή της έκβασης:

- Θα ζήσει γιατρέ;
- Έκανες αυτό που σου είπα;
- Εεε! Εγώ της είπα ότι μου είπατε. Έκανα το καθήκον μου. Από 'κει και πέρα δεν ξέρω τι έκανε αυτή.
- Δηλαδή δεν της έδωσες το φάρμακό της;
- Της είπα να το πάρει μόνη της.
- Η δημοκρατία;
- Ναι.
- Παραλογίζεσαι; Αφού δεν είναι άνθρωπος. Είναι έννοια. Επρεπε να της το δώσεις με τα χεράκια σου.
- Κι αν το έδινα λάθος; Να πάρω την ευθύνη; Εγώ θέλω, απλώς, να ζήσει... Εσύ είσαι ο γιατρός.
- Δεν είμαι γιατρός. Πολιτικός είμαι.
- Πολιτικός; Να σου ζητήσω μια χάρη;

Αυτές τις λίγες ώρες μετά τη νίκη της δημοκρατίας των πολιτών άκουσα για ανθρώπους —τριαντάρηδες οικογενειάρχες, σχεδόν— οι οποίοι ψήφισαν τόσο ανώριμα κι ανεύθυνα, που δε χωρά καμία σοβαρή επιχειρηματολογία περί εκλογών ούτε ανάλυση επί των αποτελεσμάτων. Όπως έγινε πρόσφατα και στη δικομματική Αμερική, ο Γιωργάκης έσκισε τον Κωστάκη επειδή δε γινόταν αλλιώς. Τελεία και παύλα. Από κει και πέρα όλα ήταν προβλεπόμενα.

Το θέμα είναι ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ψηφίζουν κάτι επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς: Το χέρι τους «δεν πάει» αριστερά ή «δεν πάει» δεξιά, έχουν δηλώσει —σε ποιον, στον καθρέφτη τους;— ότι δεν ξαναψηφίζουν ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, το «άκυρο» είναι καφρίλα, το «λευκό» πάει στο πρώτο κόμμα, ο τάδε τα λέει καλά, ο δείνα τους έχει υποσχεθεί κάτι, ο άλφα είναι συγγενής, ο βήτα είναι πατριώτης, ο γάμα καλός ηθοποιός, ο δέλτα καλός ποδοσφαιριστής, ο έψιλον καλός τραγουδιστης, νιώθουν υποχρέωση απέναντι στη δημοκρατία, θ' αποφασίσουν τελευταία στιγμή, ο παππούς τους ήταν με το Ζέρβα, ο παππούς τους ήταν με τον Άρη... Το θέμα είναι ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δηλώνουν άγνοια ή οπαδισμό, ψηφίζουν χωρίς κανένα πολιτικό επιχείρημα και τελικά, αποφασίζουν οι αναποφάσιστοι.

Αν, λοιπόν, η ψήφος είναι αυτοσκοπός, η αρχή και το τέλος της υποχρέωσης, όπως εννοεί πίσω απ' το στόμφο της η ίδια η λέξη «υποχρέωση», τότε, το να έχουμε αποφασίσει γιατί πάμε μέχρι την κάλπη, είναι ζήτημα αυτοσυντήρησης. Για μας, ως πολίτες, όχι για την απρόσωπη έννοια της δημοκρατίας που επικαλούμαστε τόσο συχνά επί ματαίω.

Και τώρα... για πρώτη φορά στη ζωή μου ως εγγαστρίμυθος... θα λινκάρω (χωρίς ίχνος ειρωνείας) σ' αυτόν εδώ τον αρθρογράφο...