Ο ήλιος πάντα λάμπει στη Φιλαδέλφια
Η πικρή αλήθεια είναι ότι με όλες τις ταινίες που έχω να δω, δε βλεπω καθόλου τηλεόραση και δεν προλαβαίνω να βλέπω «σειρές»...
Η πικρή αλήθεια είναι ότι με όλες τις ταινίες που έχω να δω, δε βλεπω καθόλου τηλεόραση και δεν προλαβαίνω να βλέπω «σειρές». Και πιστέψτε με, πονά πραγματικά όταν κάποιος μου πετά την ερώτηση, «βλέπεις σειρές;» και δεν έχω τι να του απαντήσω παρά μόνο, «εεε, ξέρεις με τη δουλειά... εεε, βλέπω... εεε, πολλές ται... ταινίες και...». Χασμουριέται κι αλλάζει θέμα, στην καλύτερη περίπτωση, αφού, τί μπορείς να πεις με κάποιον που δεν έχει ιδέα τι δουλειά κάνει ο Τζακ Μπάουερ ή τί καπνό φουμάρει ο Δρ. Χάουζ. Είναι τραγικό, η μέγιστη λουζεριά σ' αυτήν την εποχή της αναγέννησης της αμερικάνικης τηλεόρασης κι έπρεπε να βρω κι εγώ κάτι να κάνω ρελάνς. Έπρεπε να βρω κάτι που οι πολλοί δε γνωρίζουν, ύστερα να το κολλήσω στους φίλους μου κι όταν μιλάμε γι' αυτό, οι άσχετοι να νιώθουν όπως κι εγώ όταν εκείνοι μιλούσαν για το καταραμένο το «Lost» —όχι, δεν έχω δει ούτε λεπτό.
Και το βρήκα. Όμως, μου άρεσε περισσότερο απ' όσο έπρεπε. Μ' ενθουσίασε τόσο που δε μου φτάνει να το μοιραστώ με τους εκλεκτούς φίλους μου και να χαμογελάμε σνομπίστικα κάθε φορά που μοιραζόμαστε τις κοινές αναφορές μας μπροστά σε αδαείς τρίτους, που έχουν μείνει στο «My name is Earl». Είναι τέλειο: Φτηνιάρικη, ανόθευτη, χονδροειδής καφρίλα με στόχο. Σάτιρα αυτοτελών καταστάσεων που δεν απευθύνεται ποτέ σε όλη την οικογένεια, δεν αφήνει κανένα ευαίσθητο θέμα όρθιο κι οι δημιουργοί είναι οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές. Λέγεται «It's always sunny in Philadelphia» κι υπόθεση είναι απλή: Τρεις φίλοι αγοράζουν ένα φαληρισμένο ιρλανδέζικο μπαρ στη Φιλαδέλφια με το απλό, βραχυπρόθεσμο όραμα να το παίζουν ιδιοκτήτες μπαρ και να βγάζουν γκόμενες. Προσλαμβάνουν και την αδελφή του ενός που μέχρι να γίνει ηθοποιός δουλεύει ως σερβιτόρα (αυτά τα μικρά πράγματα μας θυμίζουν ότι έχουμε πολλά κοινά με τον υπόλοιπο κόσμο). Από 'κει και πέρα αφήνουν τις υπέροχες μονοκόματες εγωκεντρικές προσωπικότητές τους ελεύθερες ν' αντιμετωπίσουν τον πολύπλοκο κόσμο.
Π.χ. το επεισόδιο που ονομάζεται «The gang goes jihad»: Ένας ισραηλινός που μόλις μετακόμισε στην Αμερική λόγω της δυσάρεστης κατάστασης στη χώρα του, αγοράζει το εγκατελειμμένο διπλανό κτίριο. Εμφανίζεται ένα πρωί μπροστά στην παρέα και τους λέει ότι σύμφωνα με κάτι παμπάλαιους τίτλους ιδιοκτησίας, το μισό μαγαζί τους του ανήκει και πρέπει να το αδειάσουν. Όταν ο δικηγόρος τους λέει ότι δεν τους καλύπτει ο νόμος, οι ανώριμοι φίλοι αρχίζουν να του κάνουν σαμποτάζ μέχρι που κάποια στιγμή βγαίνουν απ' το μπαρ και πέφτουν πάνω σ' έναν φράχτη που φτάνει στο μισό μέτρο απ' τον τοίχο τους... Εντάξει, το πιάσαμε το νόημα, αλλά ο τρόπος που αποδίδεται είναι αδιαπραγμάτευτα σατιρικός και δεν κολακεύει καθόλου μα καθόλου τους πρωταγωνιστές, που υποτίθεται ότι είναι οι άλλοι... Ξέρετε ποιοι.
Ανέφερα ότι ο Ντάνι ντε Βίτο μπαίνει στη συμμορία απ' τη 2η σεζόν και σώζει την καριέρα του απ' την κατρακύλα στις οικογενειακές κωμωδίες; Εντάξει, δεν είναι για όλους, αλλά δώστε του μια ευκαιρία, για να μη χάσκετε όταν οι φίλοι σας θα μιλούν γι' αυτό. Αρκετά, πάω να καταπιώ τα επεισόδια που μου έχουν απομείνει.
Και το βρήκα. Όμως, μου άρεσε περισσότερο απ' όσο έπρεπε. Μ' ενθουσίασε τόσο που δε μου φτάνει να το μοιραστώ με τους εκλεκτούς φίλους μου και να χαμογελάμε σνομπίστικα κάθε φορά που μοιραζόμαστε τις κοινές αναφορές μας μπροστά σε αδαείς τρίτους, που έχουν μείνει στο «My name is Earl». Είναι τέλειο: Φτηνιάρικη, ανόθευτη, χονδροειδής καφρίλα με στόχο. Σάτιρα αυτοτελών καταστάσεων που δεν απευθύνεται ποτέ σε όλη την οικογένεια, δεν αφήνει κανένα ευαίσθητο θέμα όρθιο κι οι δημιουργοί είναι οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές. Λέγεται «It's always sunny in Philadelphia» κι υπόθεση είναι απλή: Τρεις φίλοι αγοράζουν ένα φαληρισμένο ιρλανδέζικο μπαρ στη Φιλαδέλφια με το απλό, βραχυπρόθεσμο όραμα να το παίζουν ιδιοκτήτες μπαρ και να βγάζουν γκόμενες. Προσλαμβάνουν και την αδελφή του ενός που μέχρι να γίνει ηθοποιός δουλεύει ως σερβιτόρα (αυτά τα μικρά πράγματα μας θυμίζουν ότι έχουμε πολλά κοινά με τον υπόλοιπο κόσμο). Από 'κει και πέρα αφήνουν τις υπέροχες μονοκόματες εγωκεντρικές προσωπικότητές τους ελεύθερες ν' αντιμετωπίσουν τον πολύπλοκο κόσμο.
Π.χ. το επεισόδιο που ονομάζεται «The gang goes jihad»: Ένας ισραηλινός που μόλις μετακόμισε στην Αμερική λόγω της δυσάρεστης κατάστασης στη χώρα του, αγοράζει το εγκατελειμμένο διπλανό κτίριο. Εμφανίζεται ένα πρωί μπροστά στην παρέα και τους λέει ότι σύμφωνα με κάτι παμπάλαιους τίτλους ιδιοκτησίας, το μισό μαγαζί τους του ανήκει και πρέπει να το αδειάσουν. Όταν ο δικηγόρος τους λέει ότι δεν τους καλύπτει ο νόμος, οι ανώριμοι φίλοι αρχίζουν να του κάνουν σαμποτάζ μέχρι που κάποια στιγμή βγαίνουν απ' το μπαρ και πέφτουν πάνω σ' έναν φράχτη που φτάνει στο μισό μέτρο απ' τον τοίχο τους... Εντάξει, το πιάσαμε το νόημα, αλλά ο τρόπος που αποδίδεται είναι αδιαπραγμάτευτα σατιρικός και δεν κολακεύει καθόλου μα καθόλου τους πρωταγωνιστές, που υποτίθεται ότι είναι οι άλλοι... Ξέρετε ποιοι.
Ανέφερα ότι ο Ντάνι ντε Βίτο μπαίνει στη συμμορία απ' τη 2η σεζόν και σώζει την καριέρα του απ' την κατρακύλα στις οικογενειακές κωμωδίες; Εντάξει, δεν είναι για όλους, αλλά δώστε του μια ευκαιρία, για να μη χάσκετε όταν οι φίλοι σας θα μιλούν γι' αυτό. Αρκετά, πάω να καταπιώ τα επεισόδια που μου έχουν απομείνει.
