Είμαστε κι εσείς αλλά είσαστε κι εμείς...

Αν έπρεπε να θυμηθώ την αγαπημένη μου στιγμή από το χθεσινό debate, θα επέλεγα αναμφισβήτητα την ακόλουθη στιχομυθία:

Καραμανλής: «Πείτε ένα δυσάρεστο μέτρο που θα πάρετε, για να είσθε αξιόπιστος»
Παπανδρέου: «Μιλάτε εσείς για αξιοπιστία, όταν έπεσαν έξω και οι πέντε προϋπολογισμοί που φτιάξατε;»

Όχι ακριβώς το ξεμάλλιασμα στο οποίο ήλπιζα, αλλά έστω.

Τι μας διδάσκει ο ως άνω διάλογος; Ότι, πρώτον, ο Καραμανλής πρέπει να έχει πάρει κάπου το μήνυμα λάθος, και θεωρεί ότι τα δυσάρεστα μέτρα σε κάνουν αξιόπιστο. Με τη λογική ότι σε ένα ιδανικό σενάριο ίσως και να μπορούσαν να βοηθήσουν την οικονομία, προφανώς.

Δεύτερον, και σημαντικότερον, ότι το να αποφεύγεις την ερώτηση αν πιστεύεις ότι ο ερωτών δε δικαιούται να μιλά επί του θέματος, γιατί δεν το κατέχει, είναι μια απολύτως αποδεκτή επικοινωνιακή στρατηγική.

Επιπέδου Γ’ δημοτικού βέβαια, αλλά αυτήν έχουμε, με αυτήν θα πορευτούμε.

Κι αυτό είναι το δεύτερο, μετά το όνομα της ΠΓΔΜ, στο οποίο συμφωνούν και οι δύο. Ο μεν Καραμανλής καλούμενος να απαντήσει για το Βατοπέδιο και τη Siemens ξεθάβει το Χρηματιστήριο, ο δε Παπανδρέου αντιμετωπίζοντας την κατηγορία της «κληρονομιάς του ελλείμματος» θυμάται την κυβέρνηση Μητσοτάκη, που «φόρτωσε τη χώρα με 50 δις».

Κι αν όλο αυτό σας μοιάζει επικίνδυνα με προσυμφωνημένη στρατηγική που βολεύει τους πάντες, δε φταίτε εσείς που είστε καχύποπτοι, φταίει η απαξίωση της πολιτικής και το γενικότερο κλίμα καχυποψίας που κληρονομήσατε από τη γενιά της Μεταπολίτευσης.

Ή, τέλος πάντων, φταίνε οι προηγούμενοι. Και οι Αμερικάνοι. Που μας κληροδότησαν τα τηλεοπτικά debate ως θεσμό.