Το debate για το debate

Δημοσιογράφοι πολιτικοί και κοινό το… γλωσσοτρώνε επί τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις και η αλήθεια είναι πως έχουν δίκιο. Ο λόγος για τη μορφή του debate που ξεκίνησε έχοντας εντυπωσιακή δημοφιλία, για να καταλήξει να του απονεμηθεί ένα δικό του κλισέ και να αναφέρεται πλέον ως «παράλληλοι μονόλογοι».

Το να έχεις ένα δικό σου κλισέ δεν είναι μικρό πράγμα, όπως όμως δεν είναι μικρό πράγμα και να το εξαλείψεις. Ετσι, ήμουν έτοιμος να δηλώσω ικανοποιημένος που «οι παράλληλοι μονόλογοι» δεν υπάρχουν πλέον, έως ότου διάβασα το τι ακριβώς περιλαμβάνει το ντιμπέιτ όλων των πολιτικών αρχηγών.

Λοιπόν είναι ακριβώς το ίδιο με τα προηγούμενα («παράλληλοι μονόλογοι» σα να λέμε) με τη διαφορά ότι στο τέλος κάθε ενότητας κάθε πολιτικός αρχηγός, χωρίς να μπορεί να σχολιάσει, θα έχει δικαίωμα να θέσει μια ερώτηση σε οποιονδήποτε άλλο πολιτικό αρχηγό.
Το ΚΚΕ έσπευσε να «ζητήσει συγγνώμη από τους ψηφοφόρους του που θα συμμετάσχει, και εγώ το αναφέρω γιατί σα να μου φαίνεται ότι πολύ θόρυβο κάνει η αριστερά γύρω από την «τηλεμαχία», τα δικαιώματα που δεν της αναγνωρίζονται και την «υποχρέωση του δικομματισμού να σέβεται τη δημοκρατία».

Επί παραδείγματι, δεν καταλαβαίνω γιατί είναι κακό ή γιατί παραβαίνει τους δημοκρατικούς θεσμούς ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία να κανονίσουν ένα ντιμπέιτ μεταξύ του Πρωθυπουργού και του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Ας κανονίσουν άλλο ένα το ΚΚΕ με τον Συνασπισμό ή το ΚΚΕ με τους Οικολόγους που τους έχει βάλει και στο μάτι γιατί φοβάται ότι «του βγαίνουν από αριστερά».

Κακός και στραβός ο δικομματισμός, αλλά και αυτή η υστερία με τα δικαιώματα των αριστερών κομμάτων που δεν γίνονται σεβαστά, πολύ αντιαισθητική.