Κάτω τα χέρια απ' το παιχνίδι
Δεν ξέρω αν έχει γράψει κανείς την ιστορία του «παρατσουκλίου», αλλά είμαι σίγουρος ότι αυτά τα χρόνια, τα χρόνια του ίντερνετ, περνά το «Μεσαίωνά» του.
Δεν ξέρω αν έχει γράψει κανείς την ιστορία του «παρατσουκλίου», αλλά είμαι σίγουρος ότι αυτά τα χρόνια, τα χρόνια του ίντερνετ, περνά το «Μεσαίωνά» του. Αν και η πρώτη μαζική νόθευση oλόκληρης της έννοιας «παρατσούκλι» που μπορώ να σκεφτώ χωρίς κόπο, είναι η εμφάνιση κι εδραίωση του ράπερ ως στάνταρ φιγούρα της δημοφιλούς κουλτούρας, πίσω στα τιμημένα είτιζ. Τι εννοώ;
Το παρατσούκλι, λέει ο κανόνας που έχει καταστρατηγηθεί πια σε ανεπανόρθωτο βαθμό, ό,τι χροιά και να έχει, σ' ό,τι κίνητρο κι αν υπακούει, σου το δίνουν πάντα, μα πάντα, οι άλλοι. Κι εσύ με τη σειρά σου βαφτίζεις εκείνους και παίρνεις τη σχετική εκδίκηση, ανάλογα με το πόσο εύστοχο ή άστοχο, πικρόχολο ή αστείο, ρεαλιστικό ή ασυνάρτητο είναι τ' όνομα που σκέφτηκες για το στόχο σου κι ανάλογα φυσικά με το αν θα πιάσει, ώστε να το υιοθετήσουν κι οι υπόλοιποι, κάτι που λειτουργεί κι ως ένας μηχανισμός αποδοχής ή ως ένα μέτρο επιτυχίας.
Ο ράπερ δίνει παρατσούκλι στον εαυτό του, κάτι που, είτε είναι αυτοσαρκαστικό είτε παράλογο είτε πομπώδες είτε αποκρουστικό, δεν παύει ν' αντικατοπτρίζει μία αυταρέσκεια και μία ακούσια νόθευση ενός πανάρχαιου παιχνιδιού. Το ίδιο κάνει εδώ και μια 15ετία πλέον, ο χρήστης του ίντερνετ σε παιχνίδια, φόρουμ, μπλογκ, κοινωνικά δίκτυα και δεν ξέρω 'γω τι άλλο. Μια φαινομενικά μη αναστρέψιμη μαζική φλωροποίηση ενός παιχνιδιού του δρόμου που μπορεί να καταλήξει από πνευματώδες έως κακόψυχο και δεν αφήνει κανέναν αλώβητο, εκτός κι αν έχει πριβέ δάσκαλο και παίζει μόνος στην αυλή του σπιτιού του. Τώρα ο καθένας μπορεί να προλάβει το απευκταίο και να ονομάσει μόνος του τον εαυτό του π.χ. «εγγαστρίμυθο», απαιτώντας απ' τους εικονικούς φίλους του στον εικονικό δρόμο να τον φωνάζουν με το παρατσούκλι με το οποίο αυτοαποκαλείται. Είναι σα να βρέχεσαι μόνος σου για να μη χαρούν οι άλλοι το μπουγέλωμα.
Παρ' όλ' αυτά, η καφρίλα πεθαίνει τελευταία και ίσως χειρότερο απ' το να σου βγάλουν οι άλλοι παρατσούκλι είναι να διαστρεβλώσουν το δικό σου, κάτι που ανοίγει νέους δημιουργικούς ορίζοντες σε όσους αγαπούν το παιχνίδι στην αγνή, καθαρή μορφή του. Γιέα!
Το παρατσούκλι, λέει ο κανόνας που έχει καταστρατηγηθεί πια σε ανεπανόρθωτο βαθμό, ό,τι χροιά και να έχει, σ' ό,τι κίνητρο κι αν υπακούει, σου το δίνουν πάντα, μα πάντα, οι άλλοι. Κι εσύ με τη σειρά σου βαφτίζεις εκείνους και παίρνεις τη σχετική εκδίκηση, ανάλογα με το πόσο εύστοχο ή άστοχο, πικρόχολο ή αστείο, ρεαλιστικό ή ασυνάρτητο είναι τ' όνομα που σκέφτηκες για το στόχο σου κι ανάλογα φυσικά με το αν θα πιάσει, ώστε να το υιοθετήσουν κι οι υπόλοιποι, κάτι που λειτουργεί κι ως ένας μηχανισμός αποδοχής ή ως ένα μέτρο επιτυχίας.
Ο ράπερ δίνει παρατσούκλι στον εαυτό του, κάτι που, είτε είναι αυτοσαρκαστικό είτε παράλογο είτε πομπώδες είτε αποκρουστικό, δεν παύει ν' αντικατοπτρίζει μία αυταρέσκεια και μία ακούσια νόθευση ενός πανάρχαιου παιχνιδιού. Το ίδιο κάνει εδώ και μια 15ετία πλέον, ο χρήστης του ίντερνετ σε παιχνίδια, φόρουμ, μπλογκ, κοινωνικά δίκτυα και δεν ξέρω 'γω τι άλλο. Μια φαινομενικά μη αναστρέψιμη μαζική φλωροποίηση ενός παιχνιδιού του δρόμου που μπορεί να καταλήξει από πνευματώδες έως κακόψυχο και δεν αφήνει κανέναν αλώβητο, εκτός κι αν έχει πριβέ δάσκαλο και παίζει μόνος στην αυλή του σπιτιού του. Τώρα ο καθένας μπορεί να προλάβει το απευκταίο και να ονομάσει μόνος του τον εαυτό του π.χ. «εγγαστρίμυθο», απαιτώντας απ' τους εικονικούς φίλους του στον εικονικό δρόμο να τον φωνάζουν με το παρατσούκλι με το οποίο αυτοαποκαλείται. Είναι σα να βρέχεσαι μόνος σου για να μη χαρούν οι άλλοι το μπουγέλωμα.
Παρ' όλ' αυτά, η καφρίλα πεθαίνει τελευταία και ίσως χειρότερο απ' το να σου βγάλουν οι άλλοι παρατσούκλι είναι να διαστρεβλώσουν το δικό σου, κάτι που ανοίγει νέους δημιουργικούς ορίζοντες σε όσους αγαπούν το παιχνίδι στην αγνή, καθαρή μορφή του. Γιέα!
