Ο Σαββας των μεγάλων στιγμών

«Πως λέγεται ο υπουργός που δεν παραιτείται;», ρωτούσε ένα (λίγο) παλιότερο ανέκδοτο. «Τσιμπουρίδης» έλεγε η απάντηση, η οποία επιχειρούσε με την παρήχηση του ονόματος του αντιπαθούς πρώην υπουργού να σχολιάσει την πρωτόγνωρη απροθυμία του να παραιτηθεί όταν βοούσε ο τόπος για την ανάμιξή του στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου.

Νομίζω ότι αυτό που συνέβη τότε με το Βατοπέδι και την εικαζόμενη ανάμιξή του συμβαίνει τώρα και με τα ψηφοδέλτια. Ο κ. Τσιτουρίδης αποτελούσε έναν εκ των βασικών συνεργατών του Πρωθυπουργού όταν αυτός σχημάτισε κυβέρνηση, αλλά και παλαιότερα. Προφανώς αντιπαθής στο εσωτερικό της παράταξης ίσως και λόγω της εγγύτητάς του στον κ. Καραμανλή, ο κ. Τσιτουρίδης άσκησε πίεση δύο φορές στον Πρωθυπουργό για την υπουργοποίησή του και «φαγώθηκε» από συντρόφους ισάριθμες φορές.

Το προβλήματα του κ. Τσιτουρίδη ξεκινούν από μία παρανόηση και από μια λαϊκή πεποίθηση. Η παρανόηση είναι σχετικά απλή: Κάθε φορά που τον διώχνουν ο κ. Τσιτουρίδης υστεριάζει έχοντας ένα – κατά τη γνώμη του- σωστό επιχείρημα: ότι δεν έκανε καμία μεγαλύτερη βρωμιά από ό,τι οι άλλοι που δεν αποπέμπονται! Με το ζόρι τον κρατάνε όλες αυτές της φορές να μην βγει και ξεκατινιαστεί σαν τον κακομαθημένο γιό του δασκάλου και άρα δεν το παίζει : «Γιατί να βγω εγώ έξω; Αυτός, αυτός και αυτός κάθονται πιο φρόνιμοι από εμένα;».

Εδώ υπεισέρχεται η ευθύνη του Πρωθυπουργού για τις επιλογές του αναφορικά με την ποιότητα των ατόμων που διαλέγει να έχει κοντά του.

Η λαϊκή πεποίθηση που αφορά τον κ. Τσιτουρίδη είναι ότι στο μέσο Έλληνα είναι από μετρίως έως εξαιρετικά αντιπαθής και άρα δεν υπάρχει κανένα εκλογικό εμπόδιο στην αποπομπή του όποτε αυτό κριθεί απαραίτητο.

Και κάτι ακόμη λίγο- πολύ αυτονόητο: Ο κ. τσιτουρίδης μαινόμενος, αν άκουσα καλά, κάνει λόγο για "διαπλοκή που κάνει κουμάντο στη Ρηγίλης και το Μαξίμου". Εγώ δεν έχω αντίρρηση ότι αυτή η διαπλοκή όντως υπάρχει και όντως δρα εκεί που προσδιόρισε ο πρώην υπουργός. Γιατί περίμενε να δει να θα είναι υποψήφιος για να υποδείξει την ύπαρξή της ρε γαμώτο;