Μια όμορφη μίνι-καθετη δοκιμή είχαμε οργανώσει με φίλους λίγο πριν από τις διακοπές. Κάθετη λέγεται η δοκιμή διαφορετικών εσοδειών του ίδιου κρασιού, προκειμένου να διαπιστωθεί η εξέλιξή του μέσα στο χρόνο. Στην προκειμένη περίπτωση το αντικείμενο της δοκιμής ήταν το Tempranillo Παυλίδη, ένα κρασί ιδιαίτερα δημοφιλές αλλά και δυσεύρετο. Οι 3 χρονιές που δοκιμάσαμε ήταν οι 2006, 2005 και 2004.
Η δοκιμή ήταν μια μίνι-κάθετη, όπως σας είπα, και έγινε κυρίως για να δούμε λίγο την συμπεριφορά του Ελληνικού Tempranillo στο χρόνο, αλλά και για να διαπιστώσουμε τη διαφορά της χρονιάς του 2006 από τις προηγούμενες. Πράγματι, η δοκιμή - που έγινε πρώτα χωρίς αλλά στη συνέχεια και με φαγητό - έδειξε μεν το κρασί του 2004 έχει στρογγυλέψει λόγω ηλικίας και είναι ιδανικό πλέον για άμεση απόλαυση, κατέδειξε όμως και την αισθητή διαφορά σε χαρακτήρα και δυναμική του κρασιού του 2006 από τα άλλα δύο.
Ρώτησα τον οινολόγο του Κτήματος Παυλίδη, το Νίκο Καρατζά, σχετικά με αυτό, και μου επιβεβαίωσε ότι όντως το 2006 ήταν μια κομβική χρονιά, όχι μόνο για την συγκεκριμένη ετικέτα, αλλά και για το Κτήμα γενικότερα. Κι αυτό γιατί από εκείνη τη χρονιά ανέλαβε δράση μία μόνιμη (resident) οινολογική ομάδα στο Κτήμα, η οποία έδωσε μεγάλη έμφαση στη σωστή διαχείριση της πρώτης ύλης από το αμπέλι κιόλας, καθώς και στην προσεκτική οινοποίηση του κάθε κρασιού.
Η καλλιέργεια του Tempranillo, όπως έμαθα, ξεκίνησε πειραματικά στο Κτήμα Παυλίδη το 1998, επειδή ο ίδιος ο Χριστόφορος Παυλίδης έχει αδυναμία στην ποικιλία-σημαία της Rioja και ήθελε διακαώς να τη δει να εγκλιματίζεται σωστά στη Δράμα. 11 χρόνια μετά, το Tempranillo όχι μόνο έχει βρει το δεύτερο σπίτι του στον αμπελώνα του Κτήματος Παυλίδη, αλλά είναι και μία ιδιαίτερα επιτυχημένη εμπορικά ετικέτα. Βέβαια αυτό (όπως και τίποτα σε αυτή τη ζωή) δεν έγινε τυχαία.
Συγκεκριμένα, πληροφορήθηκα ότι η καλλιέργεια της συγκεκριμένης ποικιλίας γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε το κλήμα να "πουσάρεται" και να δίνει τον καλύτερό του εαυτό, με απίστευτα χαμηλές στρεμματικές αποδόσεις και τρύγο στο ιδανικό σημείο ωρίμανσης. Στο οινοποιείο, τώρα, ο χυμός του σταφυλιού οινοποιείται πολύ προσεκτικά ώστε να προστατευθεί (και μάλιστα να αναδειχθεί) η τυπικότητα της ποικιλίας και της περιοχής, ενώ για την παλαίωση του κρασιού χρησιμοποιούνται καινούρια Γαλλικά δρύινα βαρέλια μετρίου αλλά και ξανθού καψίματος.
Α, ξέχασα να σας πω ότι η βραδιά μας είχε ξεκινήσει με μια δοκιμή του ροζέ Tempranillo του Κτήματος Παυλίδη - το οποίο, αν ήμασταν στη Rioja ή οπουδήποτε αλλού στην Ισπανία, θα το λέγαμε "Rosado". Ρωτώντας σχετικά με το ροζέ (ξέρετε ότι έχω κάποια αδυναμία στο θέμα) έμαθα - και εντυπωσιάστηκα - σχετικά με την ειδική τεχνική οινοποίησης της συγκεκριμένης ετικέτας.
Δεν θα σας κουράσω με τεχνικές λεπτομέρειες, αρκεί όμως να σας πω ότι στο Κτήμα Παυλίδη ακολουθείται μία ιδιαίτερα επίπονη και πρωτότυπη (εγώ δεν είχα ξανακούσει να γίνεται στην Ελλάδα) διαδικασία οινοποίησης, προκειμένου το Tempranillo Ροζέ να είναι ένα food-friendly κρασί με εξαιρετική φρεσκάδα, όμορφη αρωματικότητα και εντυπωσιακό χρώμα. Και, όπως φαντάζεστε, όταν κάποιος μπαίνει σε τέτοιο "κόπο" για να φτιάξει ένα καλό ροζέ, σημαίνει ότι το αγαπάει και το σέβεται, όπως του αξίζει, και αυτομάτως μπαίνει στα πιο καλά μου "κατάστιχα"...
Έχω σκοπό να (ξανα)πάω στη Δράμα στο προσεχές μέλλον, και αυτή τη φορά θα επισκεφτώ το Κτήμα, κάτι που δεν είχα καταφέρει να κάνω στο παρελθόν. Να αναμένετε λοιπόν λεπτομερές φωτο-ρεπορτάζ από την αποστολή αυτή, που ελπίζω ότι δεν θα αργήσει να γίνει...
Η δοκιμή ήταν μια μίνι-κάθετη, όπως σας είπα, και έγινε κυρίως για να δούμε λίγο την συμπεριφορά του Ελληνικού Tempranillo στο χρόνο, αλλά και για να διαπιστώσουμε τη διαφορά της χρονιάς του 2006 από τις προηγούμενες. Πράγματι, η δοκιμή - που έγινε πρώτα χωρίς αλλά στη συνέχεια και με φαγητό - έδειξε μεν το κρασί του 2004 έχει στρογγυλέψει λόγω ηλικίας και είναι ιδανικό πλέον για άμεση απόλαυση, κατέδειξε όμως και την αισθητή διαφορά σε χαρακτήρα και δυναμική του κρασιού του 2006 από τα άλλα δύο.
Ρώτησα τον οινολόγο του Κτήματος Παυλίδη, το Νίκο Καρατζά, σχετικά με αυτό, και μου επιβεβαίωσε ότι όντως το 2006 ήταν μια κομβική χρονιά, όχι μόνο για την συγκεκριμένη ετικέτα, αλλά και για το Κτήμα γενικότερα. Κι αυτό γιατί από εκείνη τη χρονιά ανέλαβε δράση μία μόνιμη (resident) οινολογική ομάδα στο Κτήμα, η οποία έδωσε μεγάλη έμφαση στη σωστή διαχείριση της πρώτης ύλης από το αμπέλι κιόλας, καθώς και στην προσεκτική οινοποίηση του κάθε κρασιού.
Η καλλιέργεια του Tempranillo, όπως έμαθα, ξεκίνησε πειραματικά στο Κτήμα Παυλίδη το 1998, επειδή ο ίδιος ο Χριστόφορος Παυλίδης έχει αδυναμία στην ποικιλία-σημαία της Rioja και ήθελε διακαώς να τη δει να εγκλιματίζεται σωστά στη Δράμα. 11 χρόνια μετά, το Tempranillo όχι μόνο έχει βρει το δεύτερο σπίτι του στον αμπελώνα του Κτήματος Παυλίδη, αλλά είναι και μία ιδιαίτερα επιτυχημένη εμπορικά ετικέτα. Βέβαια αυτό (όπως και τίποτα σε αυτή τη ζωή) δεν έγινε τυχαία.
Συγκεκριμένα, πληροφορήθηκα ότι η καλλιέργεια της συγκεκριμένης ποικιλίας γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε το κλήμα να "πουσάρεται" και να δίνει τον καλύτερό του εαυτό, με απίστευτα χαμηλές στρεμματικές αποδόσεις και τρύγο στο ιδανικό σημείο ωρίμανσης. Στο οινοποιείο, τώρα, ο χυμός του σταφυλιού οινοποιείται πολύ προσεκτικά ώστε να προστατευθεί (και μάλιστα να αναδειχθεί) η τυπικότητα της ποικιλίας και της περιοχής, ενώ για την παλαίωση του κρασιού χρησιμοποιούνται καινούρια Γαλλικά δρύινα βαρέλια μετρίου αλλά και ξανθού καψίματος.Α, ξέχασα να σας πω ότι η βραδιά μας είχε ξεκινήσει με μια δοκιμή του ροζέ Tempranillo του Κτήματος Παυλίδη - το οποίο, αν ήμασταν στη Rioja ή οπουδήποτε αλλού στην Ισπανία, θα το λέγαμε "Rosado". Ρωτώντας σχετικά με το ροζέ (ξέρετε ότι έχω κάποια αδυναμία στο θέμα) έμαθα - και εντυπωσιάστηκα - σχετικά με την ειδική τεχνική οινοποίησης της συγκεκριμένης ετικέτας.
Δεν θα σας κουράσω με τεχνικές λεπτομέρειες, αρκεί όμως να σας πω ότι στο Κτήμα Παυλίδη ακολουθείται μία ιδιαίτερα επίπονη και πρωτότυπη (εγώ δεν είχα ξανακούσει να γίνεται στην Ελλάδα) διαδικασία οινοποίησης, προκειμένου το Tempranillo Ροζέ να είναι ένα food-friendly κρασί με εξαιρετική φρεσκάδα, όμορφη αρωματικότητα και εντυπωσιακό χρώμα. Και, όπως φαντάζεστε, όταν κάποιος μπαίνει σε τέτοιο "κόπο" για να φτιάξει ένα καλό ροζέ, σημαίνει ότι το αγαπάει και το σέβεται, όπως του αξίζει, και αυτομάτως μπαίνει στα πιο καλά μου "κατάστιχα"...Έχω σκοπό να (ξανα)πάω στη Δράμα στο προσεχές μέλλον, και αυτή τη φορά θα επισκεφτώ το Κτήμα, κάτι που δεν είχα καταφέρει να κάνω στο παρελθόν. Να αναμένετε λοιπόν λεπτομερές φωτο-ρεπορτάζ από την αποστολή αυτή, που ελπίζω ότι δεν θα αργήσει να γίνει...
