Ο Μάικλ ήταν ζόμπι
Έμαθα τα μαντάτα για τον μακαρίτη τον Μάικλ Τζάκσον από 1 sms. Σε δυο λεπτά το είχα ξεχάσει. Ναι, όλοι μιλούσαν γι' αυτό.
Έμαθα τα μαντάτα για τον μακαρίτη τον Μάικλ Τζάκσον από 1 sms. Σε δυο λεπτά το είχα ξεχάσει. Ναι, όλοι μιλούσαν γι' αυτό. Ναι, ο κάλπικος θρήνος για το χαμό ενός δήθεν σπουδαίου καλλιτέχνη έφτασε και στον τελευταίο αλβανό τσομπάνη της Πίνδου. Ναι, είδα και κάτι χοντρές σαραντάρες με περμανάντ και μπλουζάκια με τυπωμένη τη φάτσα του Μάικλ έξω απ' το μετρό. Ναι, είδα και το πανώ της Μπεσίκτας που, λίγο αργότερα ομολογουμένως, διασκευάστηκε κι απ' τους Παοκτσήδες. Ναι, είδα και τα συνθήματα στα Εξάρχεια. Κι όμως ήταν σα να μην έβλεπα και άκουγα τίποτε. Ο Μάικλ Τζιέκσν είχε πεθάνει προ πολλού. Τη στιγμή που σταμάτησαν ν' ασχολούνται με τη μουσική του έγινε ζόμπι. Γυρνώντας απ' τις διακοπές βρήκα στην τουαλέτα μας ένα πρόσφατο τεύχος του περιοδικού Highlights (περιοδικό για τις τέχνες). Στο τελευταίο δισέλιδο μια μεγάλη φωτογραφία ενός χρυσού γλυπτού του Τζάκο και του πιθήκου του με μια στομφώδη λεζάντα για γαρνιτούρα: Never can say goodbye. Θλιβερό. Το μόνο που λέμε τόσο καιρό είναι goodbye με χίλιους γελοίους τρόπους και συνεχίζουμε να λατρεύουμε ζωντανούς-νεκρούς. Eλαφρύτεροι, λες και βαραίναμε μέχρι τώρα από κάποιο αόρατο χρέος στον άνθρωπο που μας χάρισε το διαχρονικό κομμάτι «γιατί αυτό είναι ένα θρίλερ, μια βραδιά θρίλερ».
Κοίταξα την κούκλα μου. Είναι ξύλινη, βερνικωμένη και περασμένη με οικολογική μπογιά γιατί είμαι διαθέσιμος και για παιδικά πάρτιζ. Είναι και νεκρή. Ζωντανεύει όποτε βρεθεί πάνω στο χέρι μου, μπροστά στο κοινό της και κάτω απ' τον προβολέα. Μετά πεθαίνει πάλι κ.ο.κ. Λέγεται σόου-μπίζνες και είναι απλό. Χα!
Το θέμα είναι ότι ο Μάικι γινόταν όλο και πιο κοινότοπος και μέτριος μουσικά ενώ παράλληλα άρχισε να επιδίδεται σε βλακείες. Έτσι, ο χρόνος που θεωρείται νεκρός έγινε για τους πάντες σημαντικότερος απ' το χρόνο στον οποίο θεωρείται ζωντανός. Ωμή, καθαρή, ανόθευτη, 100% βλακεία, πράγματα ακατάληπτα για μας, που στον χασάπη της γειτονιάς μας δε θα συγχωρούσαμε κι ας μας δίνει το καλύτερο αρνάκι κάθε Πάσχα. Κι όμως, είμαστε διατεθειμένοι να φερθούμε στους «σταρ» σα να ήταν μωρά και να χύσουμε ένα δάκρυ για το τέλος ενός μετριότατου τραγουδιστή που από παιδί-θαύμα έγινε ενήλικας-τραύμα. Ας είναι. Όποιος θέλει να πιστοποιήσει την εντύπωσή του ότι επρόκειτο για μία «εμπνευσμένη, δυναμική, γενναιόδωρη, αφοσιωμένη, γεμάτη αγάπη ηγετική φυσιογνωμία (μεταφέρω απ' το Δελτίο Τύπου)» δεν έχει παρά να περιμένει την 28η Οκτωβρίου κι αντί να πει όχι, να αφεθεί στο ντοκιμαντέρ-αγιογραφία «This is it» του Κένι Ορτέγκα απ' τα παρασκήνια της τελευταίας μεγάλης συναυλίας που δεν έγινε ποτέ... γιατί αυτό θα ήταν ένα θρίλερ, μια βραδιά θρίλερ!
Κοίταξα την κούκλα μου. Είναι ξύλινη, βερνικωμένη και περασμένη με οικολογική μπογιά γιατί είμαι διαθέσιμος και για παιδικά πάρτιζ. Είναι και νεκρή. Ζωντανεύει όποτε βρεθεί πάνω στο χέρι μου, μπροστά στο κοινό της και κάτω απ' τον προβολέα. Μετά πεθαίνει πάλι κ.ο.κ. Λέγεται σόου-μπίζνες και είναι απλό. Χα!
Το θέμα είναι ότι ο Μάικι γινόταν όλο και πιο κοινότοπος και μέτριος μουσικά ενώ παράλληλα άρχισε να επιδίδεται σε βλακείες. Έτσι, ο χρόνος που θεωρείται νεκρός έγινε για τους πάντες σημαντικότερος απ' το χρόνο στον οποίο θεωρείται ζωντανός. Ωμή, καθαρή, ανόθευτη, 100% βλακεία, πράγματα ακατάληπτα για μας, που στον χασάπη της γειτονιάς μας δε θα συγχωρούσαμε κι ας μας δίνει το καλύτερο αρνάκι κάθε Πάσχα. Κι όμως, είμαστε διατεθειμένοι να φερθούμε στους «σταρ» σα να ήταν μωρά και να χύσουμε ένα δάκρυ για το τέλος ενός μετριότατου τραγουδιστή που από παιδί-θαύμα έγινε ενήλικας-τραύμα. Ας είναι. Όποιος θέλει να πιστοποιήσει την εντύπωσή του ότι επρόκειτο για μία «εμπνευσμένη, δυναμική, γενναιόδωρη, αφοσιωμένη, γεμάτη αγάπη ηγετική φυσιογνωμία (μεταφέρω απ' το Δελτίο Τύπου)» δεν έχει παρά να περιμένει την 28η Οκτωβρίου κι αντί να πει όχι, να αφεθεί στο ντοκιμαντέρ-αγιογραφία «This is it» του Κένι Ορτέγκα απ' τα παρασκήνια της τελευταίας μεγάλης συναυλίας που δεν έγινε ποτέ... γιατί αυτό θα ήταν ένα θρίλερ, μια βραδιά θρίλερ!
