Πάλι εκλογές;

Κατά την άποψη πολιτικών αναλυτών ο κ. Καραμανλής φέρεται να εξετάζει το ενδεχόμενο των πρόωρων εκλογών. Με ποια άραγε ελπίδα;

Έχοντας απορρίψει το παράλογο του να θεωρεί όντως ότι η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος βλάπτει τη χώρα, τα δύο μόνα λογικά ενδεχόμενα που μπορώ να σκεφτώ είναι είτε να σκοπεύει στην «αξιοπρεπή ήττα» που θα του δώσει προβάδισμα στο προεκλογικό παιχνίδι της επόμενης ημέρας, είτε να φοβήθηκε πως το πράγμα δεν «κρατιέται» περισσότερο και οι αποσκιρτήσεις ή οι υπουργοποιήσεις βουλευτών πρέπει να θεωρούνται βέβαιες.

Κατά τη γνώμη μου το ερώτημα είναι λοιπόν αν με την επίσπευση των εκλογών ο Καραμανλής κοιτά να σώσει το τομάρι του ή το τομάρι της παράταξής του. Στην πρώτη περίπτωση θα παλέψει για μικρό ποσοστό ήττας, ενώ στη δεύτερη έχει πληροφορίες ότι η κοινή γνώμη τρέφει μεγαλύτερη συμπάθεια στην παρούσα διακυβέρνηση από αυτή που αφήνει να φανεί στις δημοσκοπήσεις.

Και εμάς τι μας νοιάζει;

Πρέπει να δηλώσω ότι η πολιτική αναμπουμπούλα είναι κάτι που με διασκεδάζει. Οι σταθερές κυβερνήσεις μού φαίνονται βαρετές και πετάω τη σκούφια μου για τηλεοπτικό ξεκατίνιασμα πολιτικών, κυβερνήσεις συνεργασίας και καυγάδες του μπαλκονιού. Για δηκτικές ατάκες και για εμπαθείς σκοπιμότητες που συνεχίζονται από γενιά σε γενιά.

Το πρόβλημά μου είναι πως οι επικείμενες εκλογές με βρίσκουν αδιάφορο. Σαν κάτι να ξεφούσκωσε και να μην έχει και πολύ σημασία. Τελικά η «δεξιά» ήταν ανίκανη αλλά δεν ήταν και κάτι τόσο φοβερό όσο τα τέκνα της μεταπολίτευσης επέμεναν. Λίγο πιο μακριά από τις ταμπέλες, εγώ διαφορά ανάμεσα στις δύο υποψήφιες για την Κυβέρνηση παρατάξεις δεν βρίσκω. Από τους δε υπόλοιπους οι μεν είναι σταλινικοί, και οι άλλοι τσακώνονται για το ποια πολιτική πρέπει να ακολουθηθεί και αν θα ηγηθεί της παράταξης ο Αλέκος ή ο Αλέξης. Να ηγηθεί ποιανού, παιδιά; Του 1%;

Σε μια κρίση πολιτικής ανευθυνότητας και μεσούντος (;) του θέρους, παραδέχομαι ότι θα επιθυμούσα να γίνουν διακοπές λίγο αργότερα. Όχι για τη σωτηρία της πατρίδας. Αλλά γιατί βαριέμαι.