Spartans, what is your profession?

Αν μείνατε κι εσείς –όπως και πολλοί Αθηναίοι, σε σχέση τουλάχιστον με άλλες χρονιές– στην Αθήνα τον Αύγουστο, θα παρατηρήσατε το παράδοξο για την εποχή φαινόμενο των αμέτρητων μπλόκων σε κεντρικούς και μη δρόμους.

Ένα συνηθισμένο απόγευμα Τετάρτης, στην κάθοδο μόνο Κηφισίας – Βασιλίσσης Σοφίας, μπορούσες να μετρήσεις τρία μπλόκα –αν ήσουν τυχερός και τέσσερα– με «δύναμη» τεσσάρων ή και πέντε αστυνομικών έκαστο. Τα πρωινά, προφανώς και επειδή τα περισσότερα γραφεία ήταν κλειστά και δεν κυκλοφορούσε ιδιαίτερα κόσμος στους δρόμους, μετρήσαμε μέχρι δύο.

Αναρωτιέται, τώρα, ο αθώος και ανυποψίαστος πολίτης, με το μέτρο του δακτυλίου να μην ισχύει, και τις ζώνες να έχουν γίνει συνήθεια στην πλειοψηφία ημών από την εφαρμογή του νέου ΚΟΚ και μετά, τι ακριβός κάνουν όλοι αυτοί οι εκπρόσωποι της ρυθμιστικής εξουσίας στους δρόμους αυγουστιάτικα;

Κάπου εκεί αρχίζεις, εσύ ο αθώος και ανυποψίαστος πολίτης, και ακούς περιπτώσεις. Όπως εκείνη μιας φίλης, που πλήρωσε 100 ευρώ πρόστιμο, συν ένα μήνα παρακράτηση του διπλώματός της, γιατί μιλούσε στο hands free. Όπου hands free, εκείνο το ακουστικό με το καλώδιο που είχαμε πριν τα Bluetooth, και για το οποίο ο νόμος πιστεύει ότι μπορεί να σε «πνίξει» (sic) και να «προκαλέσεις ατύχημα» (πνιγμένος; sic ξανά).

Θα αντισταθώ στον πειρασμό να σχολιάσω και τα κράνη –η έλλειψη των οποίων πρέπει να είναι η νούμερα ένα πηγή εσόδων των δημόσιων ταμείων– καθότι τα επιχειρήματα «τι σε νοιάζει εσένα αν σπάω το κεφάλι μου, αφού δεν ενοχλώ κανέναν» από τη μία και «το κράτος θα πληρώνει τους γιατρούς που θα ράβουν το κεφάλι σου» από την άλλη συνθέτουν μιαν ανερμάτιστη συζήτηση.

Θα αναφέρω, όμως, το άλλο περιστατικό που είδα την προηγούμενη εβδομάδα, τρεις αστυνομικούς να πετάγονται στη μέση του δρόμου από το μπλόκο στα δεξιά της παραλιακής (λεωφόρο Ποσειδώνος, αν προτιμάτε το επίσημο) κάνοντας κινηματογραφικές χειρονομίες σε ένα ταξί –με πελάτες μέσα– να σταματήσει –ναι, στη μέση της Παραλιακής.

Κι εκεί που λες, μπράβο τα παιδιά, σπείρα κακοποιών εξάρθρωσαν, για να δείχνουν τέτοιο ζήλο –ήταν και λίγο έντρομο το ύφος τους, αν και όπως αποδείχθηκε τελικά, προφανώς επειδή φοβήθηκαν, έτσι όπως πετάχτηκαν στη μέση του δρόμου νυχτιάτικα, ότι θα τους πατήσουν– τους ακούς να λένε «όχι, τίποτα, έναν έλεγχο θέλουμε να κάνουμε. Τα χαρτιά σας, παρακαλώ» και αναρωτιέσαι πού είναι κρυμμένη η Candid Camera.

Το τελευταίο καταπληκτικό που άκουσα ήταν η αφαίρεση διπλώματος επαγγελματία οδηγού –ναι, το μαντέψατε, για κινητό– συνοδευόμενη από την ατάκα «ναι, το ξέρω πως είναι η δουλειά σου, αλλά κι εμένα αυτή είναι η δουλειά μου: να κόβω πρόστιμα».

Αυτό για να μη σας μπαίνουν ιδέες, ότι ας πούμε όλοι εμείς πληρώνουμε με τους φόρους μας την Ελληνική Αστυνομία για να μας προστατεύει. Όχι, αγαπητοί. Για να κόβει πρόστιμα την πληρώνουμε. Αυτή (της έχουν πει ότι) είναι η δουλειά της.