Την συναυλίαν ημών την επιούσιαν

Έχει εξαιρετική πλάκα το πώς κάθε φορά που αρχίζουν να ακούγονται πάνω από την Αθήνα φήμες για μια συναυλία συγκροτήματος που δεν έχει κλείσει τέσσερις δεκαετίες δισκογραφίας και δεν έχει να βγάλει album που να μην είναι best of από τότε που τα album έβγαιναν μόνο σε βινύλιο, οι (κατά κανόνα μικρές, καθότι οι «μεγάλοι» μας είναι απασχολημένοι να κλείνουν και να ξανακλείνουν τους Deep Purple) διοργανώτριες εταιρείες νιώθουν την ανάγκη να χαμογελάσουν αυτάρεσκα και να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι μας κάνουν χάρη.

Τελευταίο τέτοιο παράδειγμα που μου έρχεται είναι η συναυλία των Groove Armada –οι οποίοι, να σημειωθεί, τελικά δεν ήρθαν– η διοργανώτρια της οποίας είχε φροντίσει να κάνει τόσο ντόρο και να βγάλει στον αέρα τόσα υπονοούμενα του τύπου «εμείς δεν έχουμε να ακούσουμε μουσική από το ‘80» και «εμείς δεν αναλωνόμαστε σε brand naming, ακούμε τις επιθυμίες του κόσμου» όσα χρειάζονταν για να ξεπεράσει το όριο μεταξύ γραφικού και αστείου.

Καθότι, όμως, έχουν περάσει και κανά δυο χρόνια από εκείνες τις ανακοινώσεις, και στο μεταξύ δε μας έχει ξαναπροκύψει «φρέσκο πράγμα» –αν εξαιρέσει κανείς τους Killers, που τελικά δεν ήρθαν, και το Ejekt, η διοργανώτρια του οποίου, όπως όλοι ξέρουμε, απαξιεί να το διαφημίσει, ή να κάνει οποιουδήποτε είδους δήλωση σχετικά με αυτό– είχα ξεσυνηθίσει το ύφος τους και ξαναγέλασα με το ίδιο αστείο.

Είναι γνωστό ότι τα δελτία τύπου διακατέχονται πάντα από μια σχετική υπερβολή. Του στυλ «ο μοναδικός/ συγκλονιστικός/ απόλυτος/ θρυλικός καλλιτέχνης τάδε, φέρνει τις καταπληκτικές/ ιστορικές/ εξαίσιες δημιουργίες του στο ολοκαίνουριο/ υπέροχο/ πρότυπο για τα δεδομένα της Αθήνας χώρο Χ».

Κάπως έτσι, και μάλλον παρασυρμένη από το γεγονός ότι οι MGMT είναι φρέσκο όνομα στα μουσικά πράγματα, η εταιρεία που διοργανώνει την επερχόμενη συναυλία τους, η Άνωση του πάλαι ποτέ Ρόδον, γράφει στο δελτίο τύπου της:

«Ήδη με την πρώτη ανακοίνωση ρίγη συγκίνησης και ανυπομονησίας κατέκλισαν τους απανταχού fans και τα πηγαδάκια, ηλεκτρονικά και μη, αναλωνόντουσαν σε δύο θέματα.

Πρώτον αν είναι αλήθεια, αφού πολλοί ακόμα τσιμπιούνται να δουν αν ονειρεύονται και δεύτερον ποια θα ήταν τα ονόματα που θα πλαισίωναν τους MGMT για να μετατρέψουν την Τεχνόπολη, το Γκάζι και κατ’ επέκταση όλη την Αθήνα σε ένα τεράστιο πάρτυ.»

Για τα ρίγη συγκίνησης δε θα πούμε τίποτα. Τα νιώσατε, τα νιώσαμε, δεν υπάρχει λόγος να το αρνιόμαστε. Τα πηγαδάκια, εξίσου, όλοι ξέρουμε ότι αναλώθηκαν στα δύο αυτά θέματα και μόνο. Κανείς φέτος δε συζητούσε πού θα πάει διακοπές, πόση άδεια θα πάρει, και πού παίζει το καλύτερο Μοχίτο. Και λογικό, βέβαια. Τι διακοπές και άδειες, εδώ έρχονται οι MGMT λέμε.

Το ότι ακόμα τσιμπιόμαστε, επίσης, είναι γεγονός. Κι εγώ όταν μου ανακοίνωσαν πως θα έρθουν οι MGMT στην Αθήνα σκέφτηκα «μπα, δεν μπορεί, θα ονειρεύομαι». Παρόμοια αντίδραση με αυτήν που είχα αν μου έλεγαν ότι κέρδισα το Λόττο, που δεν παίζω κιόλας. Μα, οι MGMT στην Αθήνα; Είναι δυνατόν; Τέτοιο όνειρο ζωής να πραγματοποιείται; Δεν είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό;

Αλλά αυτά τα ηχεία που θα στήσουν στην Τεχνόπολη και που θα καταφέρουν να μετατρέψουν όλη (όλη; Όχι. Ένα μικρό χωριό, εκεί προς τη Μαλακάσα, θα συνεχίσει να αντιστέκεται στον κατακτητή) την Αθήνα σε ένα τεράστιο πάρτυ, θέλω να τα δω.