Πιο γρήγορος από τη σκια (της υποψίας)

Το αθλητικό γεγονός του μήνα για όσους δηλώνουν φίλαθλοι νομίζω ότι είναι η χθεσινή κούρσα των 100 μέτρων, όπου ο τζαμαϊκάνός U. Bolt πρώτευσε για άλλη μια φορά συντρίβοντας το δικό του παγκόσμιο ρεκόρ και τερματίζοντας σε 9.58 δευτερόλεπτα.

Αναρωτιόμουν αν και αυτός ο υπεραθλητής θα έχει τη μοίρα των παλαιότερων σταρς όπως ο Καρλ Λούις και ο Μπεν Τζόνσον που με τα κατορθώματά τους στη δεκαετία του ’80 και του ‘90 δημιουργούσαν το θέαμα που λείπει από το στίβο και απειλούσαν να αρπάξουν ένα κομματάκι από την πίτα της δημοφιλίας- και κυρίως της διαφήμισης- του ποδοσφαίρου.

Δεν θα συνομοσιολογήσω υποστηρίζοντας ότι ο πάταγος της πτώσης των δύο αυτών αθλητών σχετίζεται με αυτό το τελευταίο. Η αποκάλυψη ότι και οι δύο όταν μεγαλουργούσαν ήταν υπό την επήρεια φαρμακευτικής αγωγής ήρθε να ταράξει εμάς τους απλούς (τηλε)θεατές και να μας διδάξει ότι οι Λούις και Τζόνσον δεν ήταν «παλιοχαρακτήρες», αλλά ότι σε αυτά τα επίπεδα συναγωνισμού, και σε πολύ χαμηλότερα για να είμαστε ακριβείς, δεν υπάρχει επιλογή.

Γνωστός μου νεαρός αθλητής έλεγε σε συνεστίαση ότι από τον προπονητή του τού τέθηκε το ερώτημα τι θέλει να κάνει: Θέλει να ασχολείται με το στίβο ως χόμπυ ή θέλει να κάνει πρωταθλητισμό οπότε πρέπει να αρχίσει τη σχετική φαρμακευτική αγωγή; Δεν ισχυρίζομαι ότι ο πρώτος τυχόν αν πάρει τα κατάλληλα αναβολικά μπορεί να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής ή έστω και πανελληνιονίκης. Προφανώς και όχι. Βρίσκω όμως εξίσου δύσκολο το ανθρώπινο είδος να βελτιώνεται τόσο γρήγορα, ώστε μέσα σε 20 χρόνια το παγκόσμιο ρεκόρ των 100 μέτρων να έχει σπάσει έντεκα (!) φορές.

Ο κ. Bolt τι τύχη θα έχει; Η δική του φαρμακευτική αγωγή θα έρθει στο φως σύντομα ή η βιομηχανία του αθλητικού θεάματος θα καταφέρει να συντηρήσει το μύθο του έως ότου παροπλιστεί και αφού βέβαια έχει προλάβει να διαφημίσει και να πουλήσει μερικά εκατομμύρια ζευγάρια παπούτσια;

Στην Ελλάδα φαίνεται αρχικά ότι μέσω της σφαλιάρας των Κεντέρη- Θάνου και της ελληνικής dream team της άρσης βαρών πήραμε μια απόφαση. Να είμαστε καθαρότεροι και άρα εξαφανισμένοι από το βάθρο. Πόσο όμως θα αντέξει το φιλότιμο του Έλληνα τον παραγκωνισμό και την εθνική απαξίωση; Πόσο θα του πάρει ώστε να (ξανά)πει «αφού όλοι παίρνουν γιατί να μην πάρουν και οι δικοί μας»; Εγώ λέω όχι πολύ.

Η κούρσα: