Η βίζα και η βίζιτα

Στο αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών ένα τηλέφωνο ακούγεται να χτυπά.

Κανείς δεν ενδιαφέρεται να το σηκώσει και κανείς δεν κάνει την κίνηση για να το σηκώσει. Η Χίλαρι Κλίντον έχει πια μάθει να αποφεύγει τον ελληνικό αριθμό κλήσης και στραβομουτσουνιάζοντας αναζητά το… θύμα που θα του αναθέσει τους φορτικούς Έλληνες.

Ο κλήρος πέφτει στον αναπληρωτή υπουργό κ. Στάινμπεργκ, που βαρύθυμα χαιρετά την κυρία Μπακογιάννη και σχεδόν ευγενικά τη ρωτά τι θα ήθελε. Μετά τα λίγα τυπικά περί των διεθνών εξελίξεων, η κουβέντα έρχεται στο γνωστό θέμα: "Εκείνο το θεματάκι με τη βίζα, πότε βλέπετε να το κανονίζουμε;".

Ο διάλογος μπορεί να είναι φανταστικός, όχι όμως και η φορτικότητα με την οποία η ελληνική διπλωματία επίμενει στο διαδικαστικό αυτό θέμα.

Και αναρωτιέμαι: δεν έχουμε βαρεθεί να ζητιανεύουμε αυτή τη ρύθμιση; Νιος ήμουν και γέρασα. Ας μας εξηγήσει τουλάχιστον κάποιος τι σημαίνει τέλος πάντων για το ελληνικό κράτος μια τέτοια συμφωνία; Είναι η πιστοποίηση ότι δεν είμαστε μπανανία; Ότι δεν έχουμε αποκλειστικό σκοπό να φορτωθούμε σαν τα τσιμπούρια στο αμερικανικό έθνος;

Σκέφτομαι όμως και τους φίλους μας στην άλλη όχθη του Ατλαντικού. Φαντάζομαι ότι για τους παλαιότερους Αμερικανούς, το «Έλληνας επισκέπτης» ήταν το αντίστοιχο του δικού μας «Αλβανού τουρίστα» της δεκαετίας του ’90. Οπότε, δύσκολα πείθονται οι αρμόδιοι ότι οι εξ Ελλάδος επισκέπτες είναι πλέον αρκετά ευκατάστατοι ώστε να μην έρχονται στις “states” για να αναζητήσουν τις στοίβες πιάτων του ονείρου (τους).

Για αυτούς είναι σαν ο Αλέκος Τζανετάκος να ζητά- ευγενικά πάντα- να σταματήσουν να του δίνουν καρπαζιές, γιατί τώρα πια έγινε κύριος και δίνει αυτός καρπαζιές σε άλλους.

Σε άλλους που δεν τους αφήνει να έρθουν στη χώρα του γιατί δεν εμπιστεύεται ότι δεν θα τού πάρουν τις δουλειές.

Που λέει ο λόγος…