Αφεντικά και δούλοι

Νέο νερό στο μύλο της"wanna-be" Ελλάδας έριξε η είδηση για την πρόθεση της Αθηνάς Ωνάση να πουλήσει το Σκορπιό, το νησί- mon repos του Αριστοτέλη Ωνάση.

Η είδηση έγινε βασικό θέμα σε δελτία ειδήσεων και σε εφημερίδες θυμίζοντάς μου ξανά ότι ένα κρυφοκοίταγμα σε μια “rich & famous” κλειδαρότρυπα μπορεί να… βελτιώσει ραγδαία την καθημερινότητα του Έλληνα και να απομακρύνει το μυαλό του από τα βάσανα της ζήσης.

Σε κάθε εμφάνιση των Ωνάσηδων, των Γλύξμπουργκ και όποιου τέλος πάντων μας συνδέει ως έθνος με τη «χλιδή» και το «όνειρο», τα πλήθη παρακολουθούν υπνωτισμένα, επιχειρώντας να αναβιώσουν μέσα τους το μεγαλείο του ελληνικού δαιμονίου («ο Έλληνας άμα θέλει….») ή απλώς να μπουν στα μεγάλα ευρωπαϊκά σαλόνια, έστω και μέσω πρέσβεων με πολιτειακές ανησυχίες.

Δεν έχω καταλάβει τι σόι ικανοποίηση αντλεί κανείς παρακολουθώντας τη ζωή ζάμπλουτων. Αγωνιά για τα προβλήματά τους; Τρέφει την ελπίδα ότι τους μοιάσει; Είναι το παραμύθι του;

Ούτε καν σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα που κολλάει το προσωπάκι του στο τζάμι και βλέπει τους άλλους να τρώνε πλούσιο γεύμα ενώ το ίδιο πεθαίνει της πείνας. Αυτό τουλάχιστον έχει την ελπίδα ότι θα το δουν και θα το φιλέψουν ένα ξεροκόμματο. Η θεία που κατασπαράζει τα ρεπορτάζ για την Αθηνά Ωνάση τι περιμένει να συμβεί;

Ανέκαθεν το θεωρούσα μίζερο.

Δεκάρα τσακιστή δε δίνω για το αν θα πουλήσει η Αθηνά το νησί του παππού, για το αν θα παντρευτεί τον έναν ή τον άλλο προικοθήρα, για το πόσα κοσμήματα της άφησε η γιαγιά της ή για το πώς θα ανακαινίσει την οικογενειακή θαλαμηγό.

Στο κάτω- κάτω ούτε στο γάμο της δε με κάλεσε.