Η ανάπτυξη και οι αυτόχειρες

Οι εμπειρότεροι εξ υμών θα γνωρίζετε ήδη πως τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Επί παραδείγματι, ακούγαμε τα προηγούμενα χρόνια για το Ιρλανδικό θαύμα και το πώς η μικρή οικονομία της Βόρειας Ευρώπης κατάφερε αυτό που δεν κατάφερε η ελληνική. Για το πώς πέτυχε εξωφρενικούς ρυθμούς ανάπτυξης και το πόσο ραγδαία αύξησε την παραγωγικότητά της προς όφελος της εθνικής της οικονομίας και τελικά των πολιτών της.

Και από τα δύο πολιτικά κόμματα μάλιστα, αν θυμάμαι καλά, είχε ακουστεί- με μια δόση ζήλιας- το «γιατί δεν το κάνουμε και εμείς όπως η Ιρλανδία;», υπονοώντας ότι τα παραδείγματα είναι υπαρκτά και το μόνο που χρειάζεται είναι η βούληση.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για τη δομή της ιρλανδικής οικονομίας και τη σημασία που είχε αυτή στην παταγώδη κατάρρευσή της. Ωστόσο, η νεότερη σχετική είδηση από την δύστυχη χώρα κάνει λόγο για μαζική εκτύπωση φυλλαδίων προς γενική διανομή, τα οποία επιχειρούν να αποτρέψουν τους Ιρλανδούς από την αυτοκτονία, το ποσοστό της οποίας διπλασιάστηκε μέσα σε ένα χρόνο (σήμερα είναι περίπου στο 12%)!

Δε μπορώ δε να μην αναρωτηθώ για την ευκολία με την οποία ιθύνοντες νόες και βαριά ονόματα της οικονομολογίας εκπονούν κρίσεις και κυρίως συστάσεις προς κράτη για το τι πρέπει να γίνει.

Και δεν εννοώ ότι αυτές οι συμβουλές/ προβλέψεις εκτοξεύονται ελαφριά τη καρδία ή με δόλο. Δεν ξέρω όμως πόσο πιστευτές πρέπει να γίνονται. Γιατί κάποια πράγματα ή μπορούν να προβλεφθούν- οπότε οι συμβουλές έχουν χρησιμότητα ή δε μπορούν, οπότε οι συμβουλές είναι χειρότερες και από τις ευχές.

Τα φυλλάδια προφανώς δεν είναι η λύση για την άρρωστη οικονομία, η οποία όμως λίγο αφορά τους πολίτες- αν και ο καπιταλισμός επιμένει για το αντίθετο. Ίσως στα επόμενα φυλλάδια, κάτω από τις συμβουλές για την αποφυγή της αυτοκτονίας να αρχίσουν σιγά- σιγά να περιλαμβάνονται και δειλές παραινέσεις για να αγαπήσει εκ νέου ο κόσμος την ελεύθερη αγορά.