Πολλές ταινίες βλέπεις

Ήμουν σήμερα το πρωί στην προβολή του «Taking Pelham 123». Στο θρίλερ του Τόνι Σκοτ, ο Τραβόλτα και οι συνεργοί του αρπάζουν ένα συρμό του μετρό της Νέας Υόρκης, κρατούν ομήρους 18 ανθρώπους και η αστυνομία, ο δήμαρχος κι ο Ντενζέλ πρέπει να βγάλουν το φίδι απ' την τρύπα. Ο Ουάσινγκτον είναι ο ελεγκτής κυκλοφορίας που τυχαίνει να έχει βάρδια και... τέλος πάντων, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι βγαίνοντας απ' το σινεμά κατευθύνθηκα προς την πλατεία Κοραή. Όταν έφτασα ένιωσα την ανάγκη να κατουρήσω. Όπως κάνω πάντα σ' εκείνη την περιοχή μπήκα στα Starbucks, ανέβηκα τα σκαλιά κι έστριψα προς την τουαλέτα. Μαζί μου ανέβηκε τρέχοντας κι ένας υπάλληλος τον οποίο, καθώς έμπαινα στο μέρος, άκουσα να λέει ότι το μαγαζί κλείνει. Γνωρίζω ότι κάποια Starbucks δεν παν καλά αλλά αυτό μου φάνηκε γελοίο. Τουλάχιστον στη Σκουφά έχουν ειδοποιήσει ένα μήνα πριν, όχι πέντε λεπτά.

Μ' αυτή τη σκέψη να με απασχολεί έκανα τη δουλειά μου. Ερχόμενος έξω είδα τον κόσμο να φεύγει μαζικά. Ακολούθησα κι εγώ. Κάποιοι αστυνομικοί μας έλεγαν να βιαστούμε. Μα πώς το πέτυχα τέτοιο timing; Στο τσακ πρόλαβα ν' αδειάσω πριν αδειάσει το μαγαζί. Βγαίνοντας κοντοστάθηκα για λίγο μαζί με τους υπόλοιπους. Ένας περαστικός με ρώτησε τι έγινε. Του είπα ότι εκκένωσαν το καφέ κι ότι μάλλον πρόκειται για τηλεφωνική απειλή. Γιατί δεν εκκενώνουν τη στοά, με ρώτησε. Γιατί αν έχει γκαζάκι στην τουαλέτα (ναι εκείνη όπου ήμουν πριν από πέντε λεπτά κι ανησυχούσα για το μέλλον της αλυσίδας καφέ), του λέω, δε νομίζω να κινδυνεύει όλη η στοά. Κάποιος δίπλα έπιασε τη συνομιλία. Γκαζάκι; Όχι, του λέω, υποθέσεις κάνουμε και αμέσως το βουλώνω γιατί έτσι διαδίδονται οι μπούρδες. Εκείνη τη στιγμή περνά από μπροστά μου ο υπεύθυνος των αστυνομικών που βρέθηκαν στο χώρο. Τον ήξερα, ήταν ο παλιός μου γείτονας. Άλλη μια σύμπτωση. Τι κάνουμε, του λέω με φυσικότητα τελείως αταίριαστη στην περίσταση. Τηλεφώνημα για βόμβα, μου λέει και μου συστήνει ν' απομακρυνθώ άμεσα. Απομακρύνθηκα, αλλά δεν έφυγα. Ήθελα να παρατηρήσω τι γίνεται σ' αυτές τις περιπτώσεις, πότε θά 'ρθουν οι ειδικοί κλπ. Έκατσα πίσω από ένα μαντεμένιο κάδο (ναι, βλέπω πολλές ταινίες) λοιπόν και χάζευα την κίνηση.

Δεν έγιναν πολλά, αλλά είχε ενδιαφέρον η πλήρης άγνοια κινδύνου που διαθέτουν οι συμπολίτες μας και η αδυναμία τους να συνδέσουν την παρουσία αστυνομικής δύναμης και την εκκένωση ενός μεγάλου τμήματος της πλατείας με κάτι που θα μπορούσε να τους βλάψει. Παρά την ταινία που περικύκλωνε το χώρο της στοάς, των καφέ και της εισόδου του μετρό και παρά την παρουσία οργάνων που έδιωχναν τους περαστικούς, υπήρχαν άνθρωποι που έκαναν το δικό τους σαν παιδάκια. Έσπαγαν τον κλοιό για να πάρουν δωρεάν εφημερίδα, να κόψουν δρόμο ή να μπουν στα μουλωχτά στο ασανσέρ για το μετρό. Όταν τους έκαναν παρατήρηση και τους ζητούσαν να φύγουν εκείνοι έδειχναν ενοχλημένοι και διαμαρτύρονταν που έπρεπε να περάσουν απέναντι για να κατέβουν ή να κάνουν τον κύκλο για να διασχίσουν την πλατεία. Άλλοι περνούσαν ξυστά στην ταινία σα δρομείς που μπαίνουν απ' την εσωτερική για να κερδίσουν μέτρα. Κάτι γιαπωνέζοι τουρίστες ζήτησαν οδηγίες απ' τους αστυνομικούς που ασχολούνταν με το πλήθος. Τι σκατά δεν καταλάβαιναν όλοι αυτοί απ' τη λέξη Β-Ο-Μ-Β-Α;

Εντάξει, φάρσα είναι μου είπε κάποιος περαστικός με «έμπειρο» μάτι. Τι λες ρε μεγάλε; Και η μία στο εκατομμύριο να μην είναι; Δε σε αγγίζει καθόλου; Τότε γιατί επιταχύνεις; Στα Starbucks είναι, μου λέει κάποιος άλλος, δεν τινάζονται στον αέρα να ησυχάσουμε; Σώπα; Τόσο θορυβώδη είναι τα Starbucks στη γειτονιά σου; Ή είναι που δε σερβίρουν φραπέ; Ή μήπως, κύριε πολιτικοποιημένε, είναι σύμβολο του αμερικάνικου καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού; Δε βαριέσαι. Μετά από μισή ώρα δεν είχε έρθει κανένας που να θυμίζει ειδικό κι επειδή είχα ήδη δει ένα «καλοκομμένο» θρίλερ πιο πριν δεν είχα σκοπό να υποφέρω τα χιλιόμετρα ταινίας που κόπηκαν στο μοντάζ. Έφυγα πριν με βρει καμιά καινούργια σύμπτωση.