Ψυχική εφορία

Οι περιπέτειες ενός φίλου που νόμιζε ότι δε χρωστά πεντάρα στην εφορία δεν είναι ευχάριστες αλλά ίσως είναι διδακτικές. Ο Ιοβόλος τις παρουσιάζει για να παρουσιάσει, σε όλους εμάς τους "ταμειακώς εντάξει", τις ψυχικές μεταπτώσεις ενός παραβάτη.

γράφει:Ιοβόλος 16 Ιουλίου 2009 Παλαιότερο των 360 ημερών

Φίλος του Ιοβόλου επρόκειτο να ζητήσει μια φορολογική ενημερότητα από την εφορία του και το γνώριζε προ τριμήνου. Ο Ιοβόλος κυνικά τον παρακίνησε να επιταχύνει τις διαδικασίες προεκλογικά διότι… στην Ελλάδα είμαστε.

Μάταια ωστόσο, καθώς ο φίλος δεν αγχωνόταν. «Εχω πάρει φορολογική ενημερότητα πέρσι και πρόπερσι. Δεν έχω τίποτα να κρύψω και δεν έχω κάνει καμία παρατυπία. Τι με νοιάζει εμένα το πότε θα γίνουν εκλογές», έλεγε ο αθώος φορολογούμενος.

Και περνούν οι (ευρω)εκλογές.

Προ δέκα ημερών ο φίλος πηγαίνει σεινάμενος κουνάμενος στην ΙΓ εφορία όπου υπάγεται προκειμένου να ζητήσει την εν λόγω φορολογική ενημερότητα, υπολογίζοντας μάλιστα ότι σε «10 λεπτάκια θα έχει ξεμπερδέψει» (μπουχαχαχα!).

Το πρώτο που του βρήκαν ήταν μια εκκρεμότητα από το 1987 (!) που αφορούσε μια εταιρία, την οποία είχε τότε ο ενδιαφερόμενος και κάτι έγγραφα λύσης της που δεν ήταν δυνατόν να βρεθούν. Ελαφρώς αναμαλιασμένος έσπευσε στην ΣΤ εφορία Πειραία. Για να μη σας τα πολυλογώ για να «καθαρίσει» του ζήτησαν περίπου 4.500 ευρώ για τα οποία όμως θα μπορούσε να υπάρξει κάποιος διακανονισμός και μπλα μπλα. Το σύνολο 3.000 ευρώ. Με πεσμένα μούτρα και μετά την παρέλευση 8 ημερών, ο φίλος τακτοποιεί την εκκρεμότητα και επιστρέφει στην εφορία του με τα απαραίτητα έγγραφα.

Εκεί όμως του βρίσκουν άλλη εκκρεμότητα. Αυτή αφορούσε μηδενικές δηλώσεις ΦΠΑ δύο τριμήνων του 1997 για τις οποίες δεν είχε υποβάλει δήλωση. Για τη μη υποβολή υπάρχει πρόστιμο, και για κάθε μήνα που περνά το πρόστιμο αυξάνεται κατά 1,5%. Στο πεσμένο σαγόνι του άλλοτε ατρόμητου φορολογούμενου η αρμόδια εφοριακός απάντησε σχεδόν χαιρέκακα κατεβάζοντας εμφατικά τα γυαλιά της:«Τι νομίζατε; Ότι θα φεύγατε από εδώ με κάνα κατοστάρικο;»

Ναι, εγώ πιστεύω ότι το νόμιζε. Πιστεύω ότι είχε παρόμοια ελπίδα ακόμα και όταν τελικά τους ακούμπησε τα 500 ευρώ που ζήτησαν. Γιατί έτσι είναι ο φορολογούμενος. Ελπίζει.

Παρέθεσα τη σύντομη αυτή ιστορία όχι για να λυπηθούμε όσους επιδεικνύουν άγνοια κινδύνου και πηγαίνουν στην εφορία αμέριμνοι- ειδικά όταν έχει πέσει οδηγία για «ξεζούμισμα» όποιου βρεθεί «στα βρόχια» τους- αλλά για να μοιραστώ μαζί σας την άγρια χαρά που νιώθει ο νομοταγής πολίτης όταν βλέπει ότι το κράτος λειτουργεί.

Και αυτό είναι που μετράει.