Λίγα λόγια για τον Bruno...
Λατρεύω κι εγώ τον Σάσα Μπάρον Κοέν σαν κωμικό, αλλά πάνω στις υπεραναλύσεις των κωμικών του κατορθωμάτων μέσα από διάφορα κοινωνιολογικά πρίσματα και δε συμμαζεύεται, έχουμε ξεχάσει μερικά σημαντικά στοιχεία...
Ναι, αποφάσισα να γράψω κάτι, αφού διακρίνω μια μικρούλα, τόση δα, δόση υπερβολής στην υποδοχή του Αυστριακού γκέι φασιονίστα. Λατρεύω κι εγώ τον Σάσα Μπάρον Κοέν σαν κωμικό, αλλά πάνω στις υπεραναλύσεις των κωμικών του κατορθωμάτων μέσα από διάφορα κοινωνιολογικά πρίσματα και δε συμμαζεύεται, έχουμε ξεχάσει μερικά σημαντικά στοιχεία. Ο συγχωρεμένος Ντον Μάρτιν, έλεγε για τα χιουμοριστικά κόμικς, το χώρο δηλαδή που υπηρέτησε πιστά για πολλά πολλά χρόνια: «Υπάρχει μόνο μία ερώτηση που πρέπει κανείς να κάνει. Είναι αστείο;»
Στην περίπτωση του Bruno, του Borat, αλλά και των περισσότερων πραγμάτων που έχει κάνει ο Κοέν μέχρι σήμερα η απάντηση είναι πολύ εύκολη. ΝΑΙ! Είναι αστεία. Είναι ξεκαρδιστικά. Ο Σάσα Μπάρον Κοέν είναι γεννημένος καραγκιόζης και κάφρος, είναι μορφωμένος και ξέρει πού χτυπά, εκμεταλλεύεται άριστα την εμφάνισή του, το ύψος τα μακριά άκρα και την κωμική φάτσα του, φτιάχνει εκπληκτικές καρικατούρες χαρακτήρων που μας πιάνουν αδιάβαστους κι έχει τρομερή αφοσίωση σ' αυτούς, δεν μπαίνει απλώς στο πετσί του ρόλου, γίνεται ο ίδιος Bruno ή Borat. Όμως, ο κύριος σκοπός του, παραμένει να βγάλει γέλιο γιατί αυτή είναι η δουλειά του ή και το κάλεσμά του ακόμη.
Δεν είναι κοινωνιολόγος, δεν είναι ερευνητής της ανθρώπινης ψυχής, δεν είναι μέλος μη-κυβερνητικής οργάνωσης, δεν είναι αριστερός διανοητής, δεν είναι μέντορας ή κριτής αφ' υψηλού. Και όχι! Δεν αποτελεί στόχο της κωμωδίας του ν' αποκαλύψει τις προκαταλήψεις, την άγνοια και την αδυναμία μας να ξεχωρίσουμε το αληθινό απ' το ψεύτικο, το παραχαραγμένο απ' το αυθεντικό, το ξεχειλωμένο απ' το μετριοπαθές. Στόχος της είναι να τα εκμεταλλευτεί όσο αυτά είναι εκεί για να βγάλει γέλιο. Και το κάνει άψογα. Γελάμε, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, άλλοι καθόλου, αλλά δε βγαίνουμε απ' την αίθουσα σοφότεροι, ούτε μετανοημένοι που παρεξηγούμε κάθε μέρα τους συνανθρώπους μας, που κρίνουμε με στερεότυπα, που θέλουμε να επιβάλλουμε την κατάσταση που μας βολεύει ή μας κάνει να νιώθουμε ανώτεροι με οποιονδήποτε τρόπο.
Ενδιαφέρον έχει ίσως, το ότι ο Σάσα Μπάρον Κοέν είναι ορθόδοξος Εβραίος και ιδιαίτερα σχολαστικός στις υποχρεώσεις του απέναντι στο θρήσκευμα και την οικογένειά του. Κι ενώ στην πραγματική του ταυτότητα έχει θέσει αυστηρά όρια (η Ίσλα Φίσερ έπρεπε να εκπαιδευτεί και να γίνει ορθόδοξη Εβραία στο θρήσκευμα για να τον παντρευτεί), στις φανταστικές του περσόνες δεν εφαρμόζει κανένα όριο απολύτως διεκδικώντας μια απόλυτη ελευθερία, μια ασυλία που κάθε κωμικός ονειρεύεται και πολλοί έχουν καταστραφεί κυνηγώντας την. Ίσως έχει βρει την προσωπική ισορροπία που απαιτεί μια τέτοια παλινδρόμηση απ' το πλήρως οριοθετημένο στο πλήρως απρόβλεπτο, απ' το ακραία σεμνότυφο στο ακραία χυδαίο. Όποιο κι αν είναι το μυστικό του, τα καταφέρνει τέλεια. Εκτός από μία λεπτομέρεια, που, ίσως, δεν αποτελεί δική του ευθύνη εξ' ολοκλήρου.
Το «Bruno», πέρα απ' το δυναμικό καφρίλας και χιούμορ που εμπεριέχει, είναι μια κακή ταινία. Είναι, όπως άλλωστε και το «Ali G Show» ή το «Borat», μια πετσοκομμένη συρραφή από φάρσες που ακολουθεί μια χαλαρή αφηγηματική γραμμή, την προσπάθεια του πρωταγωνιστή να γίνει παγκοσμίου φήμης σελέμπριτι ορμώμενος απ' το Λος Άντζελες. Αυτή τη φορά όμως, αντίθετα με το «Borat», ο κόσμος ήταν έτοιμος γι' αυτό που θα δει κι οι επενδυτές δεν ήταν έτοιμοι να ρισκάρουν να χάσουν λεφτά σε ηλίθιες δίκες. Ο «Bruno» δε σοκάρει, ίσως επειδή η αφέλεια κι η ρηχότητα των ανθρώπων της σόου-μπιζ είναι ένα κοινό μυστικό που απλώς επιλέγουμε ν' αγνοούμε γιατί αυτό είναι το παιχνίδι. Ενώ ο Borat κινούνταν σ' έναν κόσμο του οποίου δε μπορούμε να έχουμε πλήρη επίγνωση, ο Bruno κινείται σ' έναν κόσμο για τον οποίο ξέρουμε τα πάντα. Γελάμε με το ξεμπρόστιασμά του αλλά δεν μαθαίνουμε τίποτε καινούργιο. Επίσης, δε σοκάρει, επειδή το πετσόκομμα κι η παρέμβαση στο τελικό αποτέλεσμα είναι τόσο, μα τόσο εμφανή. Γιατί να δω μια κόπια 83 λεπτών, όταν ξέρω πως το υλικό θα μπορούσε να βγάλει μια δίωρη ταινία, μακράν σκληρότερη και δηκτικότερη, ενώ το περισσότερο απ' αυτό θα μπει στο εκτεταμένο σπέσιαλ σούπερ-ενισχυμένο πανάκριβο DVD; Κάποιος επιλέγει τι θα δει το ευρύ κοινό και τι θα δουν οι οπαδοί κι αυτός δεν είναι ούτε ο Σάσα Μπάρον Κοέν ούτε ο Λάρι Τσαρλς.
Με λίγα λόγια, η ελευθερία κι η ασυλία που απολάμβανε ο Κοέν στη βρετανική τηλεόραση, ίσως να ήταν πολύ πιο αληθινή κι ευρεία από 'κείνη που του δίνει ο αμερικάνικος κινηματογράφος, κάτι που σίγουρα γνωρίζει, ειδικά αν ο μοναδικός σκοπός του άλματός του ήταν... να βγάλει πιο πολλά γέλια και πιο πολλά λεφτά. Κανένα πρόβλημα, εμείς οι οπαδοί που έχουμε δει όλα τα επεισόδια θα δούμε και το εκτεταμένο σπέσιαλ σούπερ-ενισχυμένο πανάκριβο DVD. Κι η κωμωδία του Κοέν θα παραμείνει ένα μεγάλο, υπέροχο ανέκδοτο που είναι τόσο αστείο, όσο διατεθειμένοι είναι να γελάσουν οι εκάστοτε δέκτες του. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.
Στην περίπτωση του Bruno, του Borat, αλλά και των περισσότερων πραγμάτων που έχει κάνει ο Κοέν μέχρι σήμερα η απάντηση είναι πολύ εύκολη. ΝΑΙ! Είναι αστεία. Είναι ξεκαρδιστικά. Ο Σάσα Μπάρον Κοέν είναι γεννημένος καραγκιόζης και κάφρος, είναι μορφωμένος και ξέρει πού χτυπά, εκμεταλλεύεται άριστα την εμφάνισή του, το ύψος τα μακριά άκρα και την κωμική φάτσα του, φτιάχνει εκπληκτικές καρικατούρες χαρακτήρων που μας πιάνουν αδιάβαστους κι έχει τρομερή αφοσίωση σ' αυτούς, δεν μπαίνει απλώς στο πετσί του ρόλου, γίνεται ο ίδιος Bruno ή Borat. Όμως, ο κύριος σκοπός του, παραμένει να βγάλει γέλιο γιατί αυτή είναι η δουλειά του ή και το κάλεσμά του ακόμη.
Δεν είναι κοινωνιολόγος, δεν είναι ερευνητής της ανθρώπινης ψυχής, δεν είναι μέλος μη-κυβερνητικής οργάνωσης, δεν είναι αριστερός διανοητής, δεν είναι μέντορας ή κριτής αφ' υψηλού. Και όχι! Δεν αποτελεί στόχο της κωμωδίας του ν' αποκαλύψει τις προκαταλήψεις, την άγνοια και την αδυναμία μας να ξεχωρίσουμε το αληθινό απ' το ψεύτικο, το παραχαραγμένο απ' το αυθεντικό, το ξεχειλωμένο απ' το μετριοπαθές. Στόχος της είναι να τα εκμεταλλευτεί όσο αυτά είναι εκεί για να βγάλει γέλιο. Και το κάνει άψογα. Γελάμε, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, άλλοι καθόλου, αλλά δε βγαίνουμε απ' την αίθουσα σοφότεροι, ούτε μετανοημένοι που παρεξηγούμε κάθε μέρα τους συνανθρώπους μας, που κρίνουμε με στερεότυπα, που θέλουμε να επιβάλλουμε την κατάσταση που μας βολεύει ή μας κάνει να νιώθουμε ανώτεροι με οποιονδήποτε τρόπο.
Ενδιαφέρον έχει ίσως, το ότι ο Σάσα Μπάρον Κοέν είναι ορθόδοξος Εβραίος και ιδιαίτερα σχολαστικός στις υποχρεώσεις του απέναντι στο θρήσκευμα και την οικογένειά του. Κι ενώ στην πραγματική του ταυτότητα έχει θέσει αυστηρά όρια (η Ίσλα Φίσερ έπρεπε να εκπαιδευτεί και να γίνει ορθόδοξη Εβραία στο θρήσκευμα για να τον παντρευτεί), στις φανταστικές του περσόνες δεν εφαρμόζει κανένα όριο απολύτως διεκδικώντας μια απόλυτη ελευθερία, μια ασυλία που κάθε κωμικός ονειρεύεται και πολλοί έχουν καταστραφεί κυνηγώντας την. Ίσως έχει βρει την προσωπική ισορροπία που απαιτεί μια τέτοια παλινδρόμηση απ' το πλήρως οριοθετημένο στο πλήρως απρόβλεπτο, απ' το ακραία σεμνότυφο στο ακραία χυδαίο. Όποιο κι αν είναι το μυστικό του, τα καταφέρνει τέλεια. Εκτός από μία λεπτομέρεια, που, ίσως, δεν αποτελεί δική του ευθύνη εξ' ολοκλήρου.
Το «Bruno», πέρα απ' το δυναμικό καφρίλας και χιούμορ που εμπεριέχει, είναι μια κακή ταινία. Είναι, όπως άλλωστε και το «Ali G Show» ή το «Borat», μια πετσοκομμένη συρραφή από φάρσες που ακολουθεί μια χαλαρή αφηγηματική γραμμή, την προσπάθεια του πρωταγωνιστή να γίνει παγκοσμίου φήμης σελέμπριτι ορμώμενος απ' το Λος Άντζελες. Αυτή τη φορά όμως, αντίθετα με το «Borat», ο κόσμος ήταν έτοιμος γι' αυτό που θα δει κι οι επενδυτές δεν ήταν έτοιμοι να ρισκάρουν να χάσουν λεφτά σε ηλίθιες δίκες. Ο «Bruno» δε σοκάρει, ίσως επειδή η αφέλεια κι η ρηχότητα των ανθρώπων της σόου-μπιζ είναι ένα κοινό μυστικό που απλώς επιλέγουμε ν' αγνοούμε γιατί αυτό είναι το παιχνίδι. Ενώ ο Borat κινούνταν σ' έναν κόσμο του οποίου δε μπορούμε να έχουμε πλήρη επίγνωση, ο Bruno κινείται σ' έναν κόσμο για τον οποίο ξέρουμε τα πάντα. Γελάμε με το ξεμπρόστιασμά του αλλά δεν μαθαίνουμε τίποτε καινούργιο. Επίσης, δε σοκάρει, επειδή το πετσόκομμα κι η παρέμβαση στο τελικό αποτέλεσμα είναι τόσο, μα τόσο εμφανή. Γιατί να δω μια κόπια 83 λεπτών, όταν ξέρω πως το υλικό θα μπορούσε να βγάλει μια δίωρη ταινία, μακράν σκληρότερη και δηκτικότερη, ενώ το περισσότερο απ' αυτό θα μπει στο εκτεταμένο σπέσιαλ σούπερ-ενισχυμένο πανάκριβο DVD; Κάποιος επιλέγει τι θα δει το ευρύ κοινό και τι θα δουν οι οπαδοί κι αυτός δεν είναι ούτε ο Σάσα Μπάρον Κοέν ούτε ο Λάρι Τσαρλς.
Με λίγα λόγια, η ελευθερία κι η ασυλία που απολάμβανε ο Κοέν στη βρετανική τηλεόραση, ίσως να ήταν πολύ πιο αληθινή κι ευρεία από 'κείνη που του δίνει ο αμερικάνικος κινηματογράφος, κάτι που σίγουρα γνωρίζει, ειδικά αν ο μοναδικός σκοπός του άλματός του ήταν... να βγάλει πιο πολλά γέλια και πιο πολλά λεφτά. Κανένα πρόβλημα, εμείς οι οπαδοί που έχουμε δει όλα τα επεισόδια θα δούμε και το εκτεταμένο σπέσιαλ σούπερ-ενισχυμένο πανάκριβο DVD. Κι η κωμωδία του Κοέν θα παραμείνει ένα μεγάλο, υπέροχο ανέκδοτο που είναι τόσο αστείο, όσο διατεθειμένοι είναι να γελάσουν οι εκάστοτε δέκτες του. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.
