Μήπως είδε κανείς που άφησα εκείνο το χαρτί;

Με την οικογένεια Μητσοτάκη έστω και- εξ όσων γνωρίζουμε- χαλαρά αναμεμιγμένη με την υπόθεση Siemens και με αρκετές βρωμιές να περιμένουν να βγουν στην επιφάνεια, ποιος δεν σκέφτηκε ότι η διαβίβαση του εγγράφου από την Ουρουγουάη δεν καθυστέρησε τόσο τυχαία;

Λέω για το γραφειοκρατικό (;) χάσμα ανάμεσα στα υπουργεία Εξωτερικών και Δικαιοσύνης που έδωσαν το χρόνο σε βασικούς μάρτυρες για την υπόθεση της Siemens να διαφύγουν στο εξωτερικό.

Γνωρίζοντας το πόσο άχρηστη είναι η ελληνική διοικητική μηχανή και άρα τις απίστευτες δυνατότητες για «πατάτες» έχει, το μυαλό μου δεν θα πήγαινε στο πονηρό. Γιατί στα πίσω- πίσω ως Έλληνες έχουμε και αυτό το άλλοθι κατά ενδεχόμενης δολιότητας: Δεν δίνουμε πεντάρα για αυτό που πρέπει να γίνει, και αυτό δε μπορεί να μας το αμφισβητήσει κανείς.

Αυτό που με προβλημάτισε είναι η στάση του υπουργού Δικαιοσύνης κ. Δένδια. Ελάτε λίγο στη θέση του κ. Δένδια για να καταλάβετε τι εννοώ. Πρόκειται για ένα όχι ιδιαίτερα προβεβλημένο στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, που λίγοι περίμεναν ότι θα υπουργοποιηθεί. Δεν έχει ερείσματα στην ίδια την κοινή γνώμη ώστε να θεωρείτε πρωτοκλασσάτο στέλεχος και δε μπορείς να τον πεις και «επικοινωνιακό».

Προφανώς, όπως όλοι μας, έτσι και ο κ. Δένδιας μπορεί να δει στο πρόσωπο της κ. Ντόρας Μπακογιάννη τη μελλοντική αρχηγό της παράταξής του, μετά και την προδιαγεγραμμένη ήττα του κ. Καραμανλή. Εσείς λέτε ένα στέλεχος της εμβέλειας του κ. Δένδια να τολμούσε να ρίξει δημόσια τις ευθύνες στην κ. Μπακογιάννη και το υπουργείο της δι’ ασήμαντον αφορμήν; Για μια αμέλεια δημοσίου υπαλλήλου;

"Αν θες να θάψεις μια υπόθεση όρισε μια επιτροπή να την ερευνήσει", έλεγε ο σερ Χάμφρεϋ στην εξαιρετική σειρά του BBC, "Μάλιστα, κ. Υπουργέ".      

Ετσι, η κ. Μπακογιάννη διέταξε τη διενέργεια ένορκης διοικητικής εξέτασης, όπερ μεθερμηνευόμενον, μόλις η γκάφα ήρθε στο φως, τα πράγματα πήραν το δρόμο τους- βαδίζοντας φυσικά προς το οριστικό θάψιμο και την άρση κάθε ευθύνης.