Νερό κι αλάτι

Κι αν είπαμε και μια κουβέντα παραπάνω, νερό κι αλάτι… Άνθρωποι είμαστε, στο κάτω κάτω, κι έχουμε κάθε δικαίωμα να κάνουμε λάθη.

Σε περίπτωση, μάλιστα, που τίθενται ζητήματα τόσο σημαντικά όσο (ας πούμε, τυχαίο το παράδειγμα) η πτώση μιας κυβέρνησης, έχουμε κάθε δικαίωμα ακόμα και να τα ξεχνάμε. Ή να κάνουμε ότι τα ξεχνάμε.

Σωστά;

Ναι, το ξέρω, δεν είναι ακριβώς «σωστά», αλλά τι άλλο να σκεφτείς καθώς παρακολουθείς τον Πρωθυπουργό να δικαιολογεί στον Πρετεντέρη εκείνο το αλησμόνητο «αρχιερέα της διαπλοκής» (μα πού το θυμήθηκε;) και μάλιστα αμέσως αφού έχει δηλώσει ευθαρσώς ότι εκείνος δεν έχει ποτέ απευθύνει χαρακτηρισμούς σε πολιτικούς του αντιπάλους.

Αλλά «πάνω στον πόλεμο της ατάκας», βρε παιδί μου, «εκεί στην ένταση της Βουλής» μπορεί να σου ξεφύγει κάτι που δεν το εννοείς. Άνθρωποι δεν είμαστε;

Και μετά μπορείς να κάνεις πως το ξέχασες –κι αυτό, μαζί με τα δικά σου σκάνδαλα– και να προτείνεις τον «αρχιερέα της διαπλοκής» για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, γιατί έχεις κι εκλογή το 2010, και σου λείπουν 30 βουλευτές για να προτείνεις στη θέση του κάποιον από τους δικούς σου αρχιερείς.

Ή μήπως το πάω πολύ μακριά για κάποιον που απλώς επάνω στην ένταση του «ξέφυγε» κάτι, τόσο άνευ προθέσεως που μετά το ξέχασε;