Κάποτε, ενώ καθόμουν στην καρέκλα του μπαρμπέρη μου στο χωριό, εμφανίστηκε στο μαγαζί ένας απ' τους τύπους που έρχονταν συχνά, κατά το μεσημεράκι, για να πιούν κανένα τσίπουρο και να κάνουν μασλάτι. Αν και μιλούσαν ακατάπαυστα, μεταξύ τους ή μόνοι τους, ο μπαρμπέρης δεν τους έδινε ιδιαίτερη σημασία, όσο τουλάχιστον έκοβε μαλλιά ή ξύριζε φαβορίτες. Βέβαια, έπινε κι εκείνος από λίγο, κάτι που πολύ ισχυρίζονται ότι τον έκανε ακόμη πιο βιρτουόζο —ο θρύλος λέει μάλιστα πως κάποτε, έκοψε στη μέση μια μύγα με το ψαλίδι.
Ο επισκέπτης της ημέρας εκείνης, ήρθε μόνος του και συνεπώς, μιλούσε μόνος του. Ήταν μια γνωστή φυσιογνωμία του τόπου, με μούσια και γκριζαρισμένα μαλλιά και μάλλον, ήταν νεότερος απ' ότι έδειχνε, παρ' ότι οικογενειάρχης και πατέρας. Τι έλεγε; Στην αρχή μιλούσε για το κτήμα του, αλλά σιγά σιγά, όπως κρυφάκουγα απ' την καρέκλα του κουρέματος, οι αόριστες περιγραφές του έκαναν τη φαντασία μου να καλπάσει. Κάτι έφτιαχνε στο χώρο που ήταν το κτήμα, αλλά δεν το αποκαλούσε με κάποιο όνομα. Πετούσε διαρκώς λογικοφανείς ασυναρτησίες που στο μυαλό μου σχημάτιζαν την αντανάκλαση ενός πυρηνικού καταφυγίου... Πυρηνικό καταφύγιο;
Πολλές φορές, όταν ακούω συζητήσεις από σπόντα γεμίζω τα κενά με το μυαλό μου και προσπαθώ να καταλάβω περί τίνος πρόκειται, βάζοντας βέβαια, αρκετή σάλτσα σε όσα δεν καταλαβαίνω. Όμως αυτή τη φορά, όπως έμαθα αργότερα, έπεσα διάνα, παρ' ότι μέχρι που ο μπαρμπέρης τέλειωσε το έργο του, ο αργόσχολος επισκέπτης δεν είχε ονομάσει την κατασκευή του. Ναι λοιπόν, ένας αγρότης ήταν που σάλταρε αργά αργά κι έχτισε κάτι που νόμιζε πως θα τον έσωζε απ' τον επικείμενο όλεθρο. Κι αν έχω πληροφορηθεί σωστά, απεβίωσε τελικά, πριν καταφέρει να χαρεί την καταστροφή του κόσμου απ' το ιδιωτικό λαγούμι του.
Διάβαζα προχτές, στην κυριακάτικη Καθημερινή, για 'κείνη την εικασία περί κοσμοϊστορικών γεγονότων που θα λάβουν χώρα το 2012, αλλά δεν κατάλαβα τελικά πιο ήταν το ρεζουμέ. Είναι επικίνδυνες αυτές οι φαντασιώσεις, απλώς αναπόφευκτες ή μόνο για γέλια και κατά πόσο η επιστήμη τις τροφοδοτεί με τις τάσεις πολλών για μελλοντολογικού τύπου συμπεράσματα, ειδικά στον τομέα της περιβαλλοντικής έρευνας. Τι σχέση έχει η νέα ταινία του Ρόλαντ Έμεριχ (2012), γελοιωδώς θρησκοληπτική, πιθανότατα, όπως κι η προηγούμενή του, το απαράδεκτο «10.000 π.χ.» Και το κυριότερο... Όταν έρθει το 2012 και δε γίνει τίποτε, ποιον να ψάξω για να τον δουλέψω ανελέητα σα να μην υπάρχει αύριο; Τον θαμώνα του μπαρμπέρη μου, πάντως, δεν μπορώ πια να τον βρω, ούτε εκείνον (γιατρός ήταν για όσους θεωρούν ότι η μόρφωση έχει να κάνει μ΄όλ' αυτά) που έβγαινε κάποτε στον Δημοσιογράφο κι ανακοίνωνε το τέλος με την έλευση της χιλιετηρίδας, κάτοχος επίσης ενός τέτοιου καταφυγίου γεμάτο με νουνού.
Απ' την άλλη, βρήκα πρόσφατα μια ένδειξη που με θορύβησε. Τον περασμένο Αύγουστο, οι κινέζικες αρχές απελευθέρωσαν τον 53χρονο διαφωνούντα Χου-Σιγκέν, ο οποίος τόλμησε, πριν από 16 χρόνια, να σχηματίσει δημοκρατικό κόμμα και να μιλήσει δημοσίως για τα γεγονότα της πλατείας Τιεν-α-μεν. Αν και ελεύθερος όμως, δεν του αναγνωρίζεται το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου, την ελευθερία να συσκέπτεται και την εργασία σε κρατικό φορέα, μέχρι το... 2012.
Τυχαίο;
