Στην οδό Αχαρνών

Φαίνεται «ρομαντικό» να παρατηρεί κανε΄ςι κάτι τέτοιο, αλλά τελικά δε νομίζω ότι είναι, αν και η σκηνή που θα διηγηθώ θα μπορούσε να ντυθεί με άπειρα κλισέ. Κινδυνεύω δε, με τη μελούρα που με καταδυναστεύει, να ξεπέσω αντιπροτείνοντας προσδιορισμούς πρωινάδικου, τύπου «ανθρώπινο» και λοιπά και λοιπά.

Εξηγούμαι για τη δακρύβρεχτη εισαγωγή- ελπίζω επαρκώς: Προ ημερών περνούσα οδηγώντας από την Αχαρνών. Δυο- τρία παλικάρια της Ελληνικής αστυνομίας με τα απαραίτητα δερμάτινα του μοτοσυκλετιστή είχαν σταματήσει έναν πακιστανο-ιρακινό και του έκαναν την παραδοσιακή και ψαρωτική εξακρίβωση ταυτότητας με ύφος δεκαπέντε καρδιναλίων.

Επρόκειτο για έναν σκυφτό ηλικιωμένο περίπου εβδομήντα ετών, με τριμμένο κουστούμι και φοβισμένο βλέμμα. Στα χέρια του κρατούσε τσάντες από το σούπερ μάρκετ, προφανώς πηγαίνοντας προς το σπίτι του.

Παρακολούθησα τη σκηνή για λίγα δευτερόλεπτα- μέχρι να ανάψει το πράσινο φανάρι, αλλά ήταν αρκετό για να μού ραγίσει την καρδιά. Όλη αυτή η ξεφτίλα που περνούσε το κατάφορτο ανθρωπάκι, οι σακούλες που καμπούριαζαν την πλάτη του και το φοβισμένο βλέμμα. Το βλέμμα αυτού που δεν ξέρει τι θα τον κάνουν. Αυτού που επειδή δεν είναι ιθαγενής πολίτης μια χώρας μπορεί να έχει τη χειρότερη μοίρα.

Αυτό με στεναχώρησε. Ότι ενώ τα όργανα ήξεραν εκ κοινής πείρας ότι δεν πρόκειται για κάποιον εγκληματία, εφήρμοσαν το πρωτόκολλο και του χάρισαν λίγες ακόμη στιγμές αναξιοπρέπειας.

Ετσι. Για να ξέρει που ήρθε.