H Eurovision ως αποδιοπομπαίος τράγος

Βαρέθηκα τόσα χρόνια όλους αυτούς τους που μετατρέπουν τη Eurovision σε πνευματικό σάκο του μποξ, μόνο και μόνο για να αυτοπροσδιοριστούν ως πιο πνευματώδεις ή πιο εναλλακτικοί ή και εγώ δεν ξέρω ως τι.

Η όλη ιστορία της Εurovision είναι αυτή που ήταν πάντα και ποτέ δεν το έκρυψε. Κάποια στιγμή ως έθνος πεισμώσαμε και θεωρήσαμε μεσ΄την καντήφλα μας ότι μια πρωτιά στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού θα σημάνει μια κάποιου είδους ανάταση. Πασχίσαμε με το Σάκη, τα καταφέραμε με την Έλενα, απογοητευτήκαμε με την Αννούλα και όλα καλά. Μέσα σε όλα η ψευτοpop ελληνική σκηνή βγάζει και κανά ψίχουλο για να συντηρείται.

Από τότε που τα ΜΜΕ εμφύσησαν στον ένδοξο λαό μας την λαχτάρα για νίκη, όλο και περισσότεροι φανς παθιάζονται με την επιδιωκώμενη διάκριση. Για όσους τέτοιους υπάρχουν όμως, υπάρχουν και οι άλλοι που καταλήγουν να δίνουν πολύ μεγάλη σημασία στη διοργάνωση, βρίζοντάς την και επιχειρηματολογώντας για την πνευματική και καλλιτεχνική ένδεια που αυτή ανυπόκριτα προβάλει.

Που νιώθουν ότι παίρνουν «πνευματική» άφεση για τον Κώδικα Ντα Βίντσι που διάβασαν και τους φάνηκε «πολύ ενδιαφέρον» χαρακτηρίζοντας ανεγκέφαλους τους τηλεθεατές που το Σάββατο θα στηθούν για να καμαρώσουν την ελληνική συμμετοχή.

Κατά την γνώμη μου η Εurovision έχει πλάκα. Όχι τόση ώστε να κανονίσω να μείνω μέσα για την παρακολουθήσω, αλλά τόση που αν πέσω πάνω της θα περάσω μια χαρά.

Μού θυμίζει λίγο τα «μπουζούκια» ή εν πάση περιπτώσει τη σύγχρονη ελληνική λαϊκή σκηνή και τους οπαδούς της. Αυτοί που τους χλευάζουν κρατούν την αστιγμάτιστη αυστηρότητα του πνεύματός τους και τη λιτή τους κομψότητα ακέραιες, αλλά αυτοί που χορεύουν πάνω στα τραπέζια διασκεδάζουν περισσότερο.

Πάμε γερά, Sakis!