Δεν παραιτούμαι, ρε κουφάλες!

Η υπόθεση Παυλίδη είναι μία ακόμη από αυτές τις περιπτώσεις που θα μπορούσαν να βγάλουν το μη εξοικειωμένο με την ελληνική πραγματικότητα παρατηρητή, εκτός εαυτού. Όχι δεν λέω εσάς. Εσείς έχετε συνηθίσει, έτσι;  
Η υπόθεση Παυλίδη είναι μία ακόμη από αυτές τις περιπτώσεις που θα μπορούσαν να βγάλουν το μη εξοικειωμένο με την ελληνική πραγματικότητα παρατηρητή, εκτός εαυτού.

Επί δύο περίπου μήνες, για την ακεραιότητα κυβερνητικού στελέχους και πρώην υπουργού έχουν γεννηθεί σοβαρές υπόνοιες για να μην πούμε τίποτα χειρότερο... Ο πολιτικός κόσμος βρίθει καταγγελιών που θέλουν τον κ. Παυλίδη ένοχο αξιόποινων πράξεων.

Δεν είμαι πολιτικός και άρα δεν γνωρίζω αν η πεισματάρικη στάση που επέλεξε ο κ. Παυλίδης για να υπερασπιστεί τον εαυτό του (“δεν αποστασιοποιούμαι, δεν ανεξαρτητοποιούμαι και επιπλέον δεν παραιτούμαι”) είναι η πλέον κατάλληλη.

Μπορεί να είναι η πλέον κατάλληλη για να την βγάλει (ποινικά) καθαρή οχυρωμένος πίσω από την βουλευτική ασυλία. Ωστόσο, δεν μοιάζει σε καμιά περίπτωση ιδανική για να διασώσει την πολιτική αξιοπρέπεια του ανδρός και κυρίως της Κυβέρνησης.

Θυμίζω πως πρόκειται για μία κυβέρνηση που ήρθε στην εξουσία με λάβαρο την πρόθεσή της να καταπολεμήσει τη διαπλοκή. Θυμάμαι μάλιστα τον Πρωθυπουργό να εξηγεί σε προεκλογική τηλεοπτική συνέντευξη πως θα είναι ιδιαιτέρως άτεγκτος με τα κυβερνητικά στελέχη («η κρεμάλα θα είναι δίπλα») που θα τολμήσουν να βάλουν το δάκτυλο στο βάζο με το μέλι. «Σε αυτό θα είμαι τσεκουράτος», είχε πει χαρακτηριστικά.

Τώρα, αν αυτός είναι τσεκουράτος, εγώ είμαι ο Αριστοτέλης Παυλίδης. Γιατί δεν χρειάζεται να είναι κανείς «τσεκουράτος» για να αποπέμψει ένα του στέλεχος όταν ο τόπος βοά για τις ατασθαλίες του. Και αν όντως η Βουλή δεν είναι ποινικό δικαστήριο, δεν πρέπει να δούμε το τάδε ή το δείνα στέλεχος πίσω από τα κάγκελα για να αποφασίσουμε ότι καλό θα ήταν να πάρει την άγουσα.

Βέβαια όταν ο Πρωθυπουργός δήλωνε «τσεκουράτος», δεν είχε σκεφτεί την σημερινή κατάσταση που με 151 βουλευτές το «τσεκούρι» θα έκοβε και το κλαδί της εξουσίας. Το αξιοπερίεργο με αυτή τη χώρα δεν είναι ότι οι αξίες είναι “custom made”. Δηλάδή: είσαι σε προεκλογική περίοδο; Δηλώνεις ό,τι γουστάρεις και είσαι ηθικότερος των ηθικών. Είσαι με την πλάτη στον τοίχο; Μπορείς να κάνεις και κανά σκόντο.

Είναι ότι αυτό δεν φαίνεται ιδιαιτέρως περίεργο σε κανένα ψηφοφόρο.
Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v