Ο Κώδικας ντα Βίντσι και τα κρυμμένα μυστικά του

 Δε μπορώ να περιγράψω τα ακριβή μου αισθήματα όταν πληροφορήθηκα ότι ο Νταν Μπράουν, ο συγγραφέας του θρυλικού Κώδικα ντα Βίντσι ετοιμάζει τη συνέχεια του best seller η οποία αναμένεται να κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο.

Θυμάμαι τις εποχές του Κώδικα Ντα Βίντσι, εκείνο το καλοκαίρι (του 2005;) που τα αντίτυπα των Κώδικα στις παραλίες ήταν περισσότερα από τους λουόμενους. Ήταν η εποχή που η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού αναγνωστικού κοινού έπινε νερό στο όνομα του συναρπαστικού αυτού μυθιστορήματος, ο συγγραφέας του οποίου λίγο μετά την αναγνώριση εξηγούσε τη συνταγή της επιτυχίας: «Ξυπνάω στις 6.00 το πρωί, κάνω τζόκιγκ για μια ώρα, μετά γράφω για δύο περίπου ώρες, παίρνω πρωινό, κάνω 30 πουσ- απς και γράφω για μία ακόμη ώρα. Έτσι περνάω το πρωινό μου».

Είχα περάσει τότε ένα δίμηνο διαφωνώντας με άπειρο κόσμο για την αξία του πονήματος απορώντας πως η αφέλεια και η γραφή… σεναρίου μπορεί να έχει ενθουσιάσει τόσο κόσμο. Ομολογώ ότι στο τέλος κουράστηκα. Ήταν περισσότεροι από εμένα και πραγματικά ορεξάτοι να υπερασπιστούν το συμπίλημα αυτό από αστυνομική λογοτεχνία, αμφισβητούμενης αξίας ιστορική έρευνα και παιδαριώδη ανάπτυξη χαρακτήρων. Ετσι στην ενθουσιώδη ερώτηση «διάβασες τον Κώδικα Ντα Βίντσι;», χαμογελούσα συγκαταβατικά και απαντούσα αρνητικά.

Το καλύτερο επιχείρημα υπέρ του πονήματος μού εμφανίστηκε λίγους μήνες μετά το όλο σούσουρο. «Εγώ είχα να διαβάσω βιβλίο και να το ευχαριστηθώ από τον σχολείο, όταν διαβάζαμε Ιούλιο Βερν. Σε όλους εμάς που δεν διαβάζουμε, ο Κώδικας Ντα Βίντσι έκανε πολύ καλό. Μας έδειξε ότι μπορεί κανείς να περάσει καλά με ένα βιβλίο. Ότι η συνήθεια αυτή δεν είναι βαρετή», μού είχε πει μια συνάδελφος που πήρε το αυτί της να λοιδορώ το πόνημα του κ. Μπράουν.

Μού έπεσε η μούρη.

Φυσικά και είχε δίκιο.

Στο κάτω- κάτω ποιος ήμουν εγώ για να σαρκάζω τα όσα προκαλεί ένα βιβλίο στον καθένα;

Τώρα που μαθαίνω ότι ο Νταν Μπράουν θα εκδώσει τη συνέχεια του ανάρπαστου μυθιστορήματος, δε μπορώ να πω πως είμαι χαρούμενος για τη νέα αυτή προσθήκη στα ράφια της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Είμαι σίγουρος πως δεν πρόκειται να το διαβάσω. Είμαι όμως επίσης σίγουρος πως δεν πρόκειται να κάνω πλάκα σε όσους θα στηθούν στην ουρά για να το αποκτήσουν.

Ελπίζω μόνο αυτοί οι «αποκλειστικοί» αναγνώστες του πρώτου Κώδικα ντα Βίντσι να βρήκαν το χρόνο και τη διάθεση να διαβάσουν και κάτι ακόμη και να μην περίμεναν το σήκουελ.