Τι δε μας αρέσει στο Πάσχα
Εσείς τι σιχαίνεστε περισσότερο στο Πάσχα; Ο Ιοβόλος ρωτά για τα αρνητικά της "γιορτής της ορθοδοξίας" και παίρνει απαντήσεις. Ετσι... για την παλάτζα.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Ο Ιοβόλος δεν έχει ιδιαίτερη άποψη για το Πάσχα. Αφού όμως η θρησκευτική κατάνυξη δεν τον αφορά, ούτε και τον απειλεί, τείνει να απολαμβάνει τη γιορτή αυτή της ορθοδοξίας αν μη τι άλλο για το τετραήμερο που αυτή εξασφαλίζει στον εργαζόμενο πληθυσμό.
Φέτος όμως οι πολλές ευχές για "καλή ανάσταση" και "καλό πάσχα" που δέχτηκε τον προβόκαραν. και αποφάσισε να ρίξει στους συναδέλφους την ερώτηση "Τι σιχαίνεστε στο Πάσχα;".
Iδού οι απαντήσεις που έλαβε:
* Που όλος ο κόσμος το παίζει θρήσκος για τρεις μέρες
* Η ενδυματολογικά χρωματική επιλογή του κόκκινου σε total look το βράδυ της Ανάστασης (πιο κιτς, πεθαίνεις): Κόκκινο ταγιέρ, κόκκινα (λουστρινένια) παπούτσια, κόκκινη τουαλέτα με βολάν (που θα ήθελε να είναι Carolina Herrera), βαμμένα κόκκινα νύχια, μαλλιά… Την συναντάμε κυρίως στην επαρχία και συνδυάζεται ιδανικά με τα κόκκινα ακροδάχτυλα που έχουν μόλις καθαρίσει το -και καλά- πρώτο (κόκκινο) αυγό μετά την -και καλά- νηστεία. Όχι όμως πως και οι -και καλά- Αθηναίες πάνε πίσω: Πού πας καλή μου με το (κόκκινο) δωδεκάποντο στον Λουμπαρδιάρη; Φόρα κάτι πάνω σου που μου εμφανίζεσαι στην Μητρόπολη με το στράπλες, έτοιμη για Frangelico. Να βράσω την κατάνυξη και την συγκίνηση για τα θεία!
* Ότι περισσότερο περιμένουμε να ντερλικώσουμε κοντοσούβλια αρνιά παρά το πραγματικό νόημα της νηστείας
* Τη γυφτιά της ελληνικής επαρχίας με σούβλες, πλαστικές καρέκλες γύφτων και δημοτικά που ντύνεται τρυφερά με την ταμπέλα του «εθίμου».
* Τη βδελυγμία με την οποία στις 12.05 το 95% του πληθυσμού αποχωρεί από την εκκλησία μετά την ανάσταση. Αν βιαζόντουσαν τόσο πολύ να φύγουν γιατί πήγαν; Χτυπούν «κάρτα πίστεως»;
* Το ότι πάμε στην λειτουργία μόνο για να πάρουμε το άγιο φως. Α, και για να ακούσουμε τα εγκώμια που «είναι ωραία».
* Την καταναλωτική μανία με λαμπάδες Action Man, Barbie και γενικώς την Άρτα και τα Γιάννενα που έχουν επάνω οι λαμπάδες.
* Το δίπολο νηστεία – αρνάκι στη σούβλα. Αφού δηλαδή ζεις μια εβδομάδα (που κανονικά θα έπρεπε να είναι 40 μέρες, αλλά σου πέφτει πολύ) μόνο με θαλασσινά και μακαρόνια (επειδή έτσι πρέπει; επειδή έτσι κάνουν οι άλλοι; επειδή πενθείς ένα θάνατο που συνέβη πριν από δυο χιλιάδες χρόνια; εν πάση περιπτώσει…) μετά όχι μόνο πας και ξεκοιλιάζεσαι στο φαΐ σα να μην υπάρχει αύριο (λες και η νηστεία σου εξυπηρετούσε μόνο αυτόν τον εντελώς ιδιοτελή σκοπό… να σου φανεί καλύτερο μετά το αρνί, γιατί θα έχεις πεινάσει περισσότερο) αλλά δε σε ενοχλεί και να βλέπεις ένα πλάσμα με κεφάλι και μάτια να γυρίζει πάνω από τη φωτιά. Που μάλιστα δεν έχει και καμιά ελπίδα να αναστηθεί –σε αντίθεση με εκείνον το θάνατο τον οποίο πενθούσες αρνούμενος να φας ζώα (αλλά όχι χταπόδια… γιατί εκείνα δεν έχουν αίμα, άρα δεν είναι ζώα) μόλις μια μέρα πριν.
* Αυτούς που βλέπουν τον επιτάφιο σαν ευκαιριούλα για βόλτα και ψιλό κουτσομπολιό με τους φίλους τους.
* Που όλα αυτά που ακούγονται στην εκκλησία είναι σε γλώσσα που δεν καταλαβαίνει κανείς.
* Τη μαγειρίτσα.
Φέτος όμως οι πολλές ευχές για "καλή ανάσταση" και "καλό πάσχα" που δέχτηκε τον προβόκαραν. και αποφάσισε να ρίξει στους συναδέλφους την ερώτηση "Τι σιχαίνεστε στο Πάσχα;".
Iδού οι απαντήσεις που έλαβε:
* Που όλος ο κόσμος το παίζει θρήσκος για τρεις μέρες
* Η ενδυματολογικά χρωματική επιλογή του κόκκινου σε total look το βράδυ της Ανάστασης (πιο κιτς, πεθαίνεις): Κόκκινο ταγιέρ, κόκκινα (λουστρινένια) παπούτσια, κόκκινη τουαλέτα με βολάν (που θα ήθελε να είναι Carolina Herrera), βαμμένα κόκκινα νύχια, μαλλιά… Την συναντάμε κυρίως στην επαρχία και συνδυάζεται ιδανικά με τα κόκκινα ακροδάχτυλα που έχουν μόλις καθαρίσει το -και καλά- πρώτο (κόκκινο) αυγό μετά την -και καλά- νηστεία. Όχι όμως πως και οι -και καλά- Αθηναίες πάνε πίσω: Πού πας καλή μου με το (κόκκινο) δωδεκάποντο στον Λουμπαρδιάρη; Φόρα κάτι πάνω σου που μου εμφανίζεσαι στην Μητρόπολη με το στράπλες, έτοιμη για Frangelico. Να βράσω την κατάνυξη και την συγκίνηση για τα θεία!
* Ότι περισσότερο περιμένουμε να ντερλικώσουμε κοντοσούβλια αρνιά παρά το πραγματικό νόημα της νηστείας
* Τη γυφτιά της ελληνικής επαρχίας με σούβλες, πλαστικές καρέκλες γύφτων και δημοτικά που ντύνεται τρυφερά με την ταμπέλα του «εθίμου».
* Τη βδελυγμία με την οποία στις 12.05 το 95% του πληθυσμού αποχωρεί από την εκκλησία μετά την ανάσταση. Αν βιαζόντουσαν τόσο πολύ να φύγουν γιατί πήγαν; Χτυπούν «κάρτα πίστεως»;
* Το ότι πάμε στην λειτουργία μόνο για να πάρουμε το άγιο φως. Α, και για να ακούσουμε τα εγκώμια που «είναι ωραία».
* Την καταναλωτική μανία με λαμπάδες Action Man, Barbie και γενικώς την Άρτα και τα Γιάννενα που έχουν επάνω οι λαμπάδες.
* Το δίπολο νηστεία – αρνάκι στη σούβλα. Αφού δηλαδή ζεις μια εβδομάδα (που κανονικά θα έπρεπε να είναι 40 μέρες, αλλά σου πέφτει πολύ) μόνο με θαλασσινά και μακαρόνια (επειδή έτσι πρέπει; επειδή έτσι κάνουν οι άλλοι; επειδή πενθείς ένα θάνατο που συνέβη πριν από δυο χιλιάδες χρόνια; εν πάση περιπτώσει…) μετά όχι μόνο πας και ξεκοιλιάζεσαι στο φαΐ σα να μην υπάρχει αύριο (λες και η νηστεία σου εξυπηρετούσε μόνο αυτόν τον εντελώς ιδιοτελή σκοπό… να σου φανεί καλύτερο μετά το αρνί, γιατί θα έχεις πεινάσει περισσότερο) αλλά δε σε ενοχλεί και να βλέπεις ένα πλάσμα με κεφάλι και μάτια να γυρίζει πάνω από τη φωτιά. Που μάλιστα δεν έχει και καμιά ελπίδα να αναστηθεί –σε αντίθεση με εκείνον το θάνατο τον οποίο πενθούσες αρνούμενος να φας ζώα (αλλά όχι χταπόδια… γιατί εκείνα δεν έχουν αίμα, άρα δεν είναι ζώα) μόλις μια μέρα πριν.
* Αυτούς που βλέπουν τον επιτάφιο σαν ευκαιριούλα για βόλτα και ψιλό κουτσομπολιό με τους φίλους τους.
* Που όλα αυτά που ακούγονται στην εκκλησία είναι σε γλώσσα που δεν καταλαβαίνει κανείς.
* Τη μαγειρίτσα.
