Τσ, τσ, τσ!

Ακούω όλες αυτές τις ημέρες με αφορμή τον πιτσιρικά αυτόν που πυροβόλησε τρεις και μετά αυτοπυροβολήθηκε. Αυτή είναι μια οδυνηρή ιστορία που σίγουρα καταδεικνύει πρωτίστως τον άστατο ψυχολογικό κόσμο του θύτη- θύματος και μετά μια σειρά από άλλα, σοβαρότερα πράγματα που δεν αναλύονται στα τηλεοπτικά παράθυρα.  

Ακόμα πιο οδυνηρή είναι όμως η επεξεργασία- για να μην πω η χρήση- της είδησης από τα μέσα ενημέρωσης και τους λογής- λογής ειδικούς που για άλλη μια φορά σπεύδουν να δουν στο περιστατικό την «αποκάλυψη» μιας ολόκληρης κατάστασης που υποτίθεται πως αποδεικνύει το κατάντημα της κοινωνίας μας, τον ξεπεσμό του ανθρώπινου είδους και το λάθος των δυτικών κοινωνιών.

Δε μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς φταίει με αυτούς τους τύπους. Νομίζω ότι στην καλύτερη περίπτωση τύπτονται για την αδιαφορία με την οποία προσεγγίζουν την μη κερδοφόρο καθημερινότητα. Στη χειρότερη, εκτιμούν ψυχρά ότι ένα τέτοιο θέμα «θα πουλήσει» στο πόπολο που με αποδοκιμασία θα κουνάει το κεφάλι μουρμουρίζοντας «τσ, τσ, τσ!».

Δε θεωρώ ότι η συχνότητα με την οποία τέτοια περιστατικά συμβαίνουν στην Ελλάδα είναι στατιστικά σημαντική. Επίσης θεωρώ ότι ούτε στις ΗΠΑ θα ήταν στατιστικά σημαντική αν δεν επιτρεπόταν η οπλοκατοχή.

Συνεπώς, το να τραβάμε τα μαλλιά της κεφαλής μας ως κοινωνία για αυτό που συνέβη μού φαίνεται υπερβολικό. Τόσο υπερβολικό όσο και το να μη δίνουμε σημασία στις πολλές μικρές καθημερινές μεταβολές που οδηγούν σε αυτά τα highlights.

Είναι σα να παρατηρείς μια παρέα εφήβων να κατασκευάζει πυροτεχνήματα όλο το χρόνο, το βράδυ της ανάστασης να εντυπωσιαστείς με το πόσο θόρυβο έκαναν, και μετά να ψάχνεις να βρεις τις αιτίες.

Υ.Γ. Τόσο μακριά φτάνει η υστερία των ανοήτων που άκουσα ακόμη και συζήτηση για πιθανή εφαρμογή του μέτρου των ανιχνευτών μετάλλου στις εισόδους ελληνικών σχολείων. Νομίζω ότι πιο πολύτιμοι θα είναι οι ανιχνευτές κρετινισμού.