Γέλα και σκέψου...
Ομολογώ, ότι δεν έχω καμία σχέση με τη θρησκεία παρά μόνο την αναγραφή της στην παλιακή μου ταυτότητα (η φωτό τα σπάει, τι να κάνω;)...
Ομολογώ, ότι δεν έχω καμία σχέση με τη θρησκεία παρά μόνο την αναγραφή της στην παλιακή μου ταυτότητα (η φωτό τα σπάει, τι να κάνω;). Όχι επειδή είμαι πιο έξυπνος φερ' ειπείν απ' τη μάνα μου που πιστεύει -για την ακρίβεια έχω πολλά ψωμιά να φάω ακόμη για να καταφέρω ν' ανταπεξέλθω σε όσα πέρασε εκείνη- αλλά επειδή δεν ένιωσα αρκετά έντονα την ανάγκη να παραδοθώ σε μία τέτοιου είδους πίστη η οποία, απ' όσο γνωρίζω, στον Δυτικό κόσμο τουλάχιστον, παραμένει ζήτημα επιλογής. Άσχετα αν μία συγκεκριμένη διαφημίζεται και προωθείται περισσότερο απ' τις άλλες στην εγχώρια «αγορά» πίστεων.
Αντίστοιχη με τη δικιά μου μηδενική σχέση, προφανώς, έχει κι ο Μπιλ Μάχερ, ο αμερικανός κωμικός που μαζί με την κωμική ιδιοφυία που λέγεται Λάρι Τσαρλς, μαγείρεψαν ένα ντοκιμαντέρ της πλάκας που υποτίθεται ότι μας δείχνει πόσο ηλίθιο είναι να είσαι θρήσκος, το πολυδιαφημισμένο «Religulous».
Κι είναι της πλάκας, όχι μόνο επειδή έχει πλάκα (για όσους δεν είναι θρήσκοι φυσικά —ε, ναι λοιπόν, γέλασα), αλλά κι επειδή βοηθά να πέσει ακόμη μία πλάκα, πάνω στην ταφόπλακα του πραγματικού ντοκιμαντέρ, ενός κινηματογραφικού είδους που σιγά-σιγά, αντικαθίσταται στην κοινή συνείδηση απ' την επιφανειακή προπαγάνδα, η οποία κυρήσσει την αλήθεια του κύρηκα στους μοναδικούς που θα κάτσουν να τον ακούσουν, τους ήδη πιστούς του. Χμ! Κάτι μου θυμίζει αυτό... Σωστά! Τον παπά και το ποίμνιό του, οι οποίοι ξέρουν κάτι που εμείς οι υπόλοιποι αγνοούμε και μια μέρα θα τιμωρηθούμε γι' αυτό κι εκείνοι θα χορέψουν χορό θριάμβου πάνω στο σαρκίο μας.
Όπως μας λεν λοιπόν κάποια κατ' ευφημισμόν ντοκιμαντέρ όπως το προαναφερθέν, αλλά και το περιβόητο σε άντερ-γκράουντ και ιντερνετικούς κύκλους «Zeitgeist» -με το συνωμοσιολογικό στόμφο μάλιστα ενός Νταν Μπράουν- η θρησκεία είναι υπεύθυνη για όλα τα κακά σ' αυτόν τον κόσμο και χωρίς αυτήν τα προβλήματά μας θα ήταν λιγότερα... Όπως δηλαδή και χωρίς τις πολυεθνικές... χωρίς τις ομάδες... χωρίς τ' αυτοκίνητα... χωρίς τα όπλα... χωρίς τα χρήματα... χωρίς τις τράπεζες... χωρίς τις πολυκατοικίες... χωρίς τις κάμερες... χωρίς τις βιομηχανίες υποταγής συνειδήσεων... και άλλα πολλά δεινά που έπεσαν επάνω μας με την πάροδο των αιώνων. Ένα μάτσο «τελικές λύσεις» (τι ωραίος εύηχος όρος) όπου ό,τι ο άνθρωπος δε μπορεί να διαχειριστεί, πρέπει απλώς να το πετάξει και μαζί θα χαθεί ως διά μαγείας κι η αιτία/ανάγκη που το δημιούργησε. Πονάει χέρι... κόβει χέρι! Μονόχειρ λοιπόν, αλλά ξύπνιος.
Αυτό βέβαια που ο Μπιλ Μάχερ ξέχασε να ρωτήσει τους άλλους και τον εαυτό του είναι το διαχρονικό αίνιγμα της κότας. Πιστεύουμε επειδή είμαστε ηλίθιοι ή είμαστε ηλίθιοι επειδή πιστεύουμε;
Σίγουρα, σαν άσσος του Λιούμπομιρ Γκάνεφ σίγουρα, δε γινόμαστε πιο έξυπνοι απλώς με το να μην πιστεύουμε. Ειδικά όταν αντικαθιστούμε τη συνδυαστική σκέψη με το συνδυαστικό μοντάζ κι όταν το μόνο που έχουμε ν' αντιπροτείνουμε σε μία πίστη είναι το αρνητικό της. Όπως έγραψε ο «σκεπτικιστής» Μάικλ Σέρμερ (του Scientific American) στην ανοιχτή επιστολή του προς τους συμπορευόμενούς του «Νέους Αθεϊστές» (η πρόσφατα υιοθετημένη απ' τους άθεους κατάληξη -ισμός προϊδεάζει πάντα για κάτι πιο σοβαρό απ' ό,τι συνήθως υπάρχει):
Ο Ορθολογικός Αθεϊσμός αντλεί ουσία απ' την επιστημονική αλήθεια και τη δύναμη της λογικής, όμως η αρχή της Eλευθερίας είναι πάνω και από την επιστήμη και από τη θρησκεία.
Για όσους έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο (Καλό Πάσχα παρεπιπτόντως κι ας μη μ' ενδιαφέρει ιδιαίτερα), ορίστε το άρθρο που με μπρίζωσε και η επιστολή ολόκληρη:
- Ο Μπρένταν Ο' Νιλ για το «Religulous» και την λαϊκίστικη απλοϊκότητα της θρησκείας του Νέου Αθεϊσμού.
- Όλη η ανοιχτή επιστολή του Σέρμερ στους πατριάρχες της νέας μη-θρησκείας που ήρθε να μας σώσει απ' τις άλλες θρησκείες, τις κακές.
Αντίστοιχη με τη δικιά μου μηδενική σχέση, προφανώς, έχει κι ο Μπιλ Μάχερ, ο αμερικανός κωμικός που μαζί με την κωμική ιδιοφυία που λέγεται Λάρι Τσαρλς, μαγείρεψαν ένα ντοκιμαντέρ της πλάκας που υποτίθεται ότι μας δείχνει πόσο ηλίθιο είναι να είσαι θρήσκος, το πολυδιαφημισμένο «Religulous».
Κι είναι της πλάκας, όχι μόνο επειδή έχει πλάκα (για όσους δεν είναι θρήσκοι φυσικά —ε, ναι λοιπόν, γέλασα), αλλά κι επειδή βοηθά να πέσει ακόμη μία πλάκα, πάνω στην ταφόπλακα του πραγματικού ντοκιμαντέρ, ενός κινηματογραφικού είδους που σιγά-σιγά, αντικαθίσταται στην κοινή συνείδηση απ' την επιφανειακή προπαγάνδα, η οποία κυρήσσει την αλήθεια του κύρηκα στους μοναδικούς που θα κάτσουν να τον ακούσουν, τους ήδη πιστούς του. Χμ! Κάτι μου θυμίζει αυτό... Σωστά! Τον παπά και το ποίμνιό του, οι οποίοι ξέρουν κάτι που εμείς οι υπόλοιποι αγνοούμε και μια μέρα θα τιμωρηθούμε γι' αυτό κι εκείνοι θα χορέψουν χορό θριάμβου πάνω στο σαρκίο μας.
Όπως μας λεν λοιπόν κάποια κατ' ευφημισμόν ντοκιμαντέρ όπως το προαναφερθέν, αλλά και το περιβόητο σε άντερ-γκράουντ και ιντερνετικούς κύκλους «Zeitgeist» -με το συνωμοσιολογικό στόμφο μάλιστα ενός Νταν Μπράουν- η θρησκεία είναι υπεύθυνη για όλα τα κακά σ' αυτόν τον κόσμο και χωρίς αυτήν τα προβλήματά μας θα ήταν λιγότερα... Όπως δηλαδή και χωρίς τις πολυεθνικές... χωρίς τις ομάδες... χωρίς τ' αυτοκίνητα... χωρίς τα όπλα... χωρίς τα χρήματα... χωρίς τις τράπεζες... χωρίς τις πολυκατοικίες... χωρίς τις κάμερες... χωρίς τις βιομηχανίες υποταγής συνειδήσεων... και άλλα πολλά δεινά που έπεσαν επάνω μας με την πάροδο των αιώνων. Ένα μάτσο «τελικές λύσεις» (τι ωραίος εύηχος όρος) όπου ό,τι ο άνθρωπος δε μπορεί να διαχειριστεί, πρέπει απλώς να το πετάξει και μαζί θα χαθεί ως διά μαγείας κι η αιτία/ανάγκη που το δημιούργησε. Πονάει χέρι... κόβει χέρι! Μονόχειρ λοιπόν, αλλά ξύπνιος.
Αυτό βέβαια που ο Μπιλ Μάχερ ξέχασε να ρωτήσει τους άλλους και τον εαυτό του είναι το διαχρονικό αίνιγμα της κότας. Πιστεύουμε επειδή είμαστε ηλίθιοι ή είμαστε ηλίθιοι επειδή πιστεύουμε;
Σίγουρα, σαν άσσος του Λιούμπομιρ Γκάνεφ σίγουρα, δε γινόμαστε πιο έξυπνοι απλώς με το να μην πιστεύουμε. Ειδικά όταν αντικαθιστούμε τη συνδυαστική σκέψη με το συνδυαστικό μοντάζ κι όταν το μόνο που έχουμε ν' αντιπροτείνουμε σε μία πίστη είναι το αρνητικό της. Όπως έγραψε ο «σκεπτικιστής» Μάικλ Σέρμερ (του Scientific American) στην ανοιχτή επιστολή του προς τους συμπορευόμενούς του «Νέους Αθεϊστές» (η πρόσφατα υιοθετημένη απ' τους άθεους κατάληξη -ισμός προϊδεάζει πάντα για κάτι πιο σοβαρό απ' ό,τι συνήθως υπάρχει):
Ο Ορθολογικός Αθεϊσμός αντλεί ουσία απ' την επιστημονική αλήθεια και τη δύναμη της λογικής, όμως η αρχή της Eλευθερίας είναι πάνω και από την επιστήμη και από τη θρησκεία.
Για όσους έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο (Καλό Πάσχα παρεπιπτόντως κι ας μη μ' ενδιαφέρει ιδιαίτερα), ορίστε το άρθρο που με μπρίζωσε και η επιστολή ολόκληρη:
- Ο Μπρένταν Ο' Νιλ για το «Religulous» και την λαϊκίστικη απλοϊκότητα της θρησκείας του Νέου Αθεϊσμού.
- Όλη η ανοιχτή επιστολή του Σέρμερ στους πατριάρχες της νέας μη-θρησκείας που ήρθε να μας σώσει απ' τις άλλες θρησκείες, τις κακές.
