Η προέλευση της τρέλας

Ο Μαρκ Έιμς είναι ένας γνήσιος απόγονος του Χάντερ Τόμπσον. Ένας παρανοϊκός, εμμονικός, κι υβριστικός gonzo-δημοσιογράφος, ανελέητος κι απρόβλεπτος, με άποψη για όλα κι εξαιρετικό μάτι για τις λεπτομέρειες κι όσα κρύβονται στη σκιά των γεγονότων. Κάποτε έφυγε αυτοεξόριστος απ' την μετά-Ρίγκαν Αμερική προς τη μετά-Γκορμπατσόφ Ρωσία, όπου μια νέα καπιταλιστική κοινωνία και αδηφάγος αγορά βρισκόταν στα σπάργανα, ένα τοπίο αλά Μαντ-Μαξ, με κινδύνους και αναταραχές γνήσιες κι όχι χολιγουντιανές. Άνοιξε τη δική του εφημερίδα τη θρυλική, κάφρικη «The eXile» και περνούσε για καιρό κάτω απ' τα ραντάρ μέχρι που ο Πούτιν ασχολήθηκε μαζί του κι αυτοεξορίστηκε εκ νέου, πιθανόν στον Παναμά.

Μετά από μια μακρόχρονη καριέρα ως λιβελογράφος και ερευνητής υποθέσεων που κανένας άλλος δεν ερευνούσε στη σκοτεινή ρωσική δημόσια ζωή, εξέδωσε ένα βιβλίο για τη χώρα που με ελαφριά καρδιά παράτησε. Το «Going Postal: Rage, Murder, and Rebellion - From Reagan's Workplaces to Clinton's Columbine and Beyond» Είναι η δική του σκοπιά στο σερί βίαιων, μαζικών δολοφονιών που ξεκίνησε στις ΗΠΑ τη δεκαετία του '80 απ' τα ταχυδρομεία για να εξαπλωθεί στη δεκαετία του '90 στα σχολεία. Δεν είναι κοινωνιολόγος, ούτε ψυχολόγος κι η εμμονή του με τον Ρίγκαν ως υπαίτιο για τη σημερινή κατάσταση στην Αμερική δεν είναι καθόλου πρωτότυπη, αλλά κάνει κάτι που λίγοι φαίνεται να κάνουν όταν αυτό απαιτείται. Ερευνά και ρωτά σαν μανιακός, δεν αφήνει ούτε ένα στοιχείο αυτών των υποθέσεων να πέσει κάτω, απ' το μπακ-γκράουντ των δραστών και τις συνθήκες στο εργασιακό περιβάλλον τους, μέχρι τη συμπεριφορά των άλλων απέναντί τους και την γενικότερη κατάσταση στους χώρους όπου δούλευαν ή φοιτούσαν. Ανακαλύπτει λοιπόν ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται, το οποίο συνδέει με την απελευθέρωση που επέτρεψε η Ριγκανική οικονομική πολιτική, στις εργασιακές σχέσεις και στον ανταγωνισμό στην αγορά εργασίας. Μια ζούγκλα φυσικής επιλογής όπου ο πρώτος είναι τα πάντα κι ο δεύτερος τίποτα, οι αδύναμοι εξαλείφονται και το φταίξιμο είναι δικό τους και ποτέ του συστήματος. Μια νοοτροπία που αργά αργά έφτασε στα σχολεία, αφού η επιτυχία στη ζωή συνδέθηκε σταδιακά όλο και πιο πολύ με την επιτυχία στο σχολείο. Μια επιτυχία, περισσότερο κοινωνική παρά ακαδημαϊκή.

Από εκείνο το πρώτο φονικό λοιπόν σ' ένα ταχυδρομείο της επαρχιακής Αμερικής μέχρι το πρόσφατο μακελειό στην Αλαμπάμα, τυπικό δείγμα —ούτε παραγγελία να το έκανε— του μοτίβου που προτείνει ο Έιμς για την ανάλυση αυτών των περιπτώσεων, έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια. Το διάστημα δηλαδή, που χρειάζεται συνήθως μια τάση ή επιδημία, απόρροια αντίστοιχου μιμητισμού σε οικονομικοκοινωνικό επίπεδο κι όχι ουρανοκατέβατη, να ριζώσει και στη δική μας άκρη του Ατλαντικού κι όλοι οι μύθοι για τους χαλαρούς έλληνες που δεν είναι σαν τους φινλανδούς, τους άγγλους ή τους γερμανούς να διαλυθούν στο λεπτό. Είμαστε όλοι ευάλωτοι στις συνέπειες της πίεσης και κάποιοι θα σπάσουν μοιραία όσο αυτή η πίεση γίνεται πιο έντονη.

Κλισέ του τύπου, ήταν απομονωμένος και μελαγχολικός, αποτελούν απλές τεμπέλικες περιγραφές κι όχι πραγματικές εξηγήσεις, οι οποίες συνήθως οδηγούν σε συμπεράσματα που δε συμφέρουν κανέναν μας. Απ' την άλλη κανείς δε μπορεί να ξέρει στα σίγουρα τι προηγήθηκε και τι ακολουθεί. Αναμένουμε...

Για όποιον έχει χρόνο και διάθεση, ορίστε τα σχετικά αποσπάσματα και άρθρα:

- The scene of the crime was the cause of the crime

- A breaking down at the post office

- Virginia Tech: Is the scene of the crime the cause of the crime?

- Northern Ill. University: Was the killer crazy or the campus hopeless?

- Alabama Shootings: Just another bloody battle in americas thirty years class war

Και μια συνέντευξη του Έιμς για την εμμονή του με το θέμα:

- Mark Ames going postal interview