Στην ουρά για όλους τους Γιάλομ

Την οικεία- από την εποχή του Κώδικα Ντα Βίντσι- αίσθηση αηδίας μού προκάλεσε η είδηση για τις ουρές που συνωστίστηκαν χθες στο Μέγαρο Μουσικής για να παρακολουθήσουν την ομιλία του ψυχολόγου και συγγραφέα αρκετών μπεστ σέλερς, Έρβιν Γιάλομ.

Εχω διαβάσει μόλις δύο βιβλία του Γιάλομ, που τα τελευταία χρόνια γνωρίζει μεγάλη επιτυχία στους κύκλους αυτών που το διάβασμα δε σημαίνει και πολλά για αυτούς, αλλά που από καιρού εις καιρόν βρίσκουν κάποια ευκαιρία για να αγαπήσουν κάποιο ανάγνωσμα που τους φαίνεται «ψαγμένο» μια που μιλά για πράγματα «βαθιά»- με απλό βέβαια τρόπο. Μου φάνηκαν αδιάφορα.

Τα περίπλοκα νοήματα ή οι δαιδαλώδεις εκφράσεις δεν είναι βέβαια ο μόνος τρόπος για να είναι ένα ανάγνωσμα σημαντικό. Όμως, η ηθελημένη περιγραφή αφελών νοημάτων με το περιτύλιγμα του «ουσιώδους» ή της «βαριάς φιλοσοφίας» είναι κάτι χειρότερο από το βερμπαλισμό. Είναι μάρκετινγκ στην τέχνη.

Όταν μάλιστα βλέπω τα πλήθη να αποδίδουν στους συγγραφείς αυτών των πονημάτων τις δάφνες του «γνώστη της ανθρώπινης φύσης» και λοιπούς κενόδοξους χαρακτηρισμούς που σκοπό έχουν να αντλήσει μέρος της δόξας και ο αναγνώστης- κριτής, μου έρχεται αναγούλα.

Το κάναμε ως λαός με τον «Αλχημιστή» (τη συρραφή αυτή ανόητων, αστήρικτων, εφηβικών και αποσπασματικών φιλοσοφικών τσιτάτων τύπου «όταν θέλεις κάτι πολύ το σύμπαν συνομωτεί για να συμβεί») του Πάολο Κοέλιο, τον οποίο αναγορεύσαμε επί πενταετία σε «σοφό».

Το κάνουμε ακόμη και με τον Νόαμ Τσόμσκι, τον οποίο ο τυπικός άνω του μέσου όρου Έλληνας νιώθει ότι πρέπει να τον θεωρεί περίπου το καλύτερο μυαλό του κόσμου- άσχετα αν δεν έχει διαβάσει ποτέ ούτε μια λέξη από όσα έχει πει, πέρα ίσως από την προμετωπίδα κάποιου άρθρου σε κυριακάτικη εφημερίδα. Το πιθανότερο είναι ότι όσοι αποθεώνουν τον Τσόμσκι δεν έχουν καν ιδέα με τι έχει ασχοληθεί ο άνθρωπος αυτός, ο οποίος κατά την προσωπική μου γνώμη είναι μια καλή σκέψη στον παγκόσμιο πνευματικό κόσμο και όχι «ο Άγιος Πέτρος της γνώσης».

Όχι όμως. Ακόμα και αυτή η θέση «δεν επιτρέπεται».

Γιατί ποιος είσαι εσύ που θα αμφισβητήσεις την αυθεντία και τα πτυχία του Τσόμσκι;

Ποιος είσαι εσύ που δεν θα τρέξεις να ακούσεις «μαθήματα ζωής» -τύπου «να ζεις ν΄ αγαπάς και να μαθαίνεις»- από τον Ερβιν Γιάλομ και τους λοιπούς λαϊκούς ποιμένες; Ποιος είσαι εσύ που δεν θα μαγευτείς από την απλουστευτική ευστοχία της «φιλοσοφίας» του Κοέλιο;

Μήπως δεν σκαμπάζεις γρι από κουλτούρα, ρε και σού μιλάω τσάμπα;